ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 11

นับหนึ่งรีบก้าวเท้าออกไปอย่างไว เพื่อที่จะได้ไปให้พ้นๆจากสถานที่อันตรายแห่งนี้

พอเดินไปถึงทางแยกของระเบียงทางเดิน เธอก็เดินไปทางขวามือตามที่คนขับรถบอก

ก็เห็นประตูอยู่ทางขวามือจริงๆ ห่างจากจุดที่เธอยืนอยู่ประมาณห้าถึงหกก้าว

เลยวิ่งไปหน้าประตู กำลังจะยื่นมือออกไปจับลูกบิดประตู กลับรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ

" เดี๋ยวนะ ประตูนี้ มันใช่เหรอ ไม่ใช่ว่าเปิดเข้าไปแล้วโผล่เข้าไปในห้องของไอ้บ้ากามนั่นอีกนะ "

เธอยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจไม่ถูก ว่าควรไปตามทางที่คนขับรถบอกดีหรือไม่

ขณะที่กำลังลังเลอยู่เธอก็หมุนรอบตัว กวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อมองหาทางหนีไฟกับบันไดลงไปชั้นล่าง

แต่โรงแรมนี้มันใหญ่เกินกว่าที่เธอคิดไว้ แม้เธอจะฉลาด แต่ความกว้างขวางที่เต็มไปด้วยห้องพักหรูของโรงแรมแห่ง

มันก็ทำให้เธอก็กลายเป็นคนโง่ไปในทันทีเช่นกัน เพราะเธอหาทางออกไม่เจอ

มองไปทางไหนก็มีแต่ห้องๆๆแล้วก็ห้อง มองไม่เห็นลิฟต์สักตัว

[ โรงแรมนี่ไม่มีทางเข้าหน้าโรงแรมเลยหรือไง ]

จริงๆแล้วโรงแรมนี้ลิฟต์จะอยู่ในตัวห้อง เป็นลิฟต์ส่วนตัวของผู้อาศัย

นับหนึ่งรู้สึกอับจนหนทาง ไม่รู้จะไปทางไหน นอกจากต้องเสี่ยงเปิดประตูตรงหน้า

" บ้าที่สุด โรงแรมนี้ไม่มีทางออกอื่นเลยจริงๆใช่มั้ย จะกลับออกไปทางเดิม ก็กลัวจะทำให้คนขับรถนั่นสงสัยอีก โอ่ยเรา จะบ้าตาย "

เธอบ่นออกมาอย่างจำใจ เมื่อไม่มีทางอื่นให้เลือกไป แล้วเธอก็ล้วงเอาสนับมือในกระเป๋ากางเกงใต้ชุดเดรสออกมาสวมอีกครั้ง

" เป็นไงเป็นกัน ไปประตูนี้ก็ได้วะ บางทีมันอาจจะไม่ได้เชื่อมกับห้องของไอ้บ้ากามนั่นก็ได้ "

เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะยื่นมือออกไปเปิดประตู แล้วเดินเข้าไปในห้อง

พอเข้ามาในห้องเธอก็มองไปทางขวามือโดยไม่สนใจที่จะกวาดสายตามองไปรอบตัว

[ มีลิฟต์จริงๆด้วย ]

ตอนนี้รอยยิ้มแห่งความดีใจปรากฏออกมาบนใบหน้าของเธอ

[ คนขับรถไม่ได้หลอกเรา ว่าแต่...ทำไมมันมืดจัง บรรยากาศก็วังเวงแปลกๆ ]

เธอดีใจมากเหมือนมองเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมง แต่ก็แอบรู้สึกแปลกๆเหมือนกัน

จากนั้นเธอก็รีบเดินไปกดลิฟต์ด้วยความตื่นเต้น แม้เธอจะไม่เคยขึ้นลิฟต์ แต่ก็อาศัยจำวิธีใช้จากในทีวีแบบครูพักลักจำ

พอประตูลิฟต์เปิดออก เธอก็เตรียมจะก้าวเข้าไปในลิฟต์อย่างตื่นเต้น เพราะมันเป็นการใช้ลิฟต์ครั้งแรกในชีวิต

แต่แล้ว ร่างของเธอกลับถูกโอบรัดจากทางด้านหลังดึงตัวเธอออกห่างจากประตูลิฟต์อย่างรวดเร็ว

" ว้าย!!! "

เธอตกใจจนร้องอุทานออกมาเสียงหลง แล้วเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นเหนือศีรษะเธอ

" ตกใจเป็นด้วยเหรอ "

ร่างสูงใหญ่เอ่ยออกมาพร้อมกับกดปุ่มปิดลิฟต์อย่างรวดเร็ว

เพราะไม่อยากให้ใครเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา โดยเฉพาะผู้หญิงที่เขาซื้อกิน

ดวงตาคู้งามของนับหนึ่งเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจที่มากกว่าเดิม เธอแทบสติหลุด เพราะจำเสียงทุ้มต่ำนี้ได้

เลยเงยหน้าขึ้นไปมองเขา อยากจะเห็นหนังหน้าเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่แผงอกแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ซิกแพค

แต่ความมืดสลัวในห้องทำให้เธอมองไม่เห็นหน้าเขาและยิ่งกว่านั้นคือเขาสวมหน้ากาก

" นี่ นี่แกอีกแล้วเหรอ แน่จริงก็เปิดไฟสิ "

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าตัวเองถูกคนขับรถหลอกให้กลับเข้ามาในนี้

" เลวจริงๆ เลวทั้งเจ้านายและลูกน้องเลย "

เธอด่าออกมาอย่างหงุดหงิด ชายร่างสูงใหญ่ฉีกยิ้มออกมาภายใต้หน้ากากแล้วเอ่ย

" ทำลูกค้าเลือดตกยางออกแล้วคิดจะหนี มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก