ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 106

ในชีวิตเขามีแต่ผู้หญิงที่แย่งกันเข้ามาเสนอตัว ให้เขา นับหนึ่งถือเป็นประสบการณ์แรก ที่เขาต้องเป็นฝ่ายรุกเข้าหา แถมเธอยังกลัวเขาจนหน้าถอดสี

แต่แววตาเธอกลับจ้องเขม็งมายังเขาอย่างแข็งกร้าวดุดันพร้อมสู้ตลอดเวลา

ทำให้เขานึกถึงตอนที่เธอตวัดปลายมีดแหลมคมฟันเข้ากลางแผงอกเขา จนจารึกรอยแผลเป็นรูปกากบาทบนแผงอกไว้ แล้วยิ้มมุมปากเบาๆ จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า

" พังพอนน้อย ไม่ต้องกลัวนะ ผมรักคุณ แน่นอนว่าจะต้องถนอมคุณอยู่แล้ว "

ได้ยินเขาเรียกเธอแบบนั้น มันก็ยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดรู้สึกแสลงหูจนควันแทบออกหู

" พังพอนบ้านคุณสิ หากไม่อยากให้กลัวก็ไม่ต้องเข้ามาใกล้แล้ว ออกไปจากห้องฉันซะ "

ใช่เธอกลัวเขามาก ต่อให้เขาหล่อมากแค่ไหนเธอไม่อยากถูกเขาขืนใจ

" ถ้าคุณยังเดินหนีผมอยู่แบบนี้ อย่าหวังว่าผมจะออกไปเลยครับ "

เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยพร้อมกับจ้องใบหน้างามด้วยความอยากครอบครอง

" งั้นคุณก็หยุดก้าวเข้ามาหาฉันสิ "

เธอต่อรองเสียงแข็งแล้วซ่อนความกลัวเอาไว้ในใจ กวินจึงเอ่ยตอบไปว่า

" คุณก็ยืนอยู่กับที่ก่อนสิ "

เธอจ้องหน้าบุรุษหน้าหล่อตรงหน้าแล้วเอ่ยถามออกมาอย่างหวาดระแวง

" แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไง ว่าถ้าฉันหยุดอยู่กับที่แล้ว คุณจะไม่ทำอะไรฉัน "

" แล้วคุณคิดว่าการที่คุณถอยหนีแบบนี้ ผมจะไม่สามารถทำอะไรคุณได้งั้นเหรอ "

พอได้ยินดังนั้น ทำให้นับหนึ่งโมโหมากถึงกับขมวดคิ้วมุ่นแล้วเอ่ยตวาดเสียงแข็ง

" คุณ! ทำไมคุณไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย เข้ามาในห้องผู้หญิงโดยพลการ มันไม่แมนเลยนะ "

ใบหน้าหล่อเหลายิ้มมุมปากเบาๆแล้วเอ่ยขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างยิ้มๆ

" คุณรู้เหรอว่าผมไม่แมน คุณเคยลองสัมผัสของผมแล้วเหรอ "

นับหนึ่งโมโหจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้วได้แต่เอ่ยตะคอกออกไปด้วยความโมโหอีกครั้ง

" คุณ ออกไปเลยนะ ฉันต้องไปทำงาน เข้าใจมั้ย "

ตอนนี้เธอถอยจนไม่มีทิศทางให้ถอยได้อีก แผ่นหลังก็ชนโต๊ะเครื่องแป้งแล้ว แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับยิ้มน้อยๆแล้วเอ่ยอย่างใจเย็น

" งานของคุณ หากผมออกหน้า เขาก็ไม่กล้าว่าอะไรแล้ว คุณสบายใจได้ พรุ่งนี้ค่อยไปกองถ่ายแล้วกัน "

ประโยคที่ว่า พรุ่งนี้ค่อยไปกองถ่าย ทำให้นับหนึ่งกลัวและรู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก เนื่องจากห้องของเธอเป็นห้องเก็บเสียง ต่อให้ร้องตะโกนจนสุดเสียงคนข้างนอกก็ไม่มีทางได้ยิน เธอจึงคิดหาวิธีการเอาตัวรอดโดยการเอ่ยต่อรอง

" งั้น งั้นฉันขอไปใส่เสื้อผ้าก่อนได้มั้ย แล้วเราค่อยมานั่งคุยกัน ตกลงมั้ย "

ได้ยินดังนั้นกวินก็ขำออกมาเล็กน้อย แล้วเดินเข้ามาหยุดลงตรงหน้านับหนึ่งแล้วยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าเนียนนุ่มเบาๆพร้อมกับเอ่ยปฏิเสธเสียงอ่อน

เธอสบตากับเขาแล้วเอ่ยปฏิเสธทันควันพร้อมกับหว่านล้อมกลับอย่างมีสติด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

" ไม่ได้ค่ะ ฉันเป็นของคุณตอนนี้ไม่ได้ หากคุณรักฉันจริงๆ คุณต้องทนได้สิ อย่าใช้วิธีขืนใจกันแบบนี้เลยนะคะ ปล่อยฉันก่อนแล้วเราค่อยๆมาคุยกัน ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามธรรมชาติโดยไม่ต้องรีบร้อน นะคะ "

กวินสบตากับดวงตาคู่งามอย่างนิ่งเงียบและเกิดความลังเลในใจ

ว่าควรจะปล่อยเธอไปก่อน ตามที่เธอต้องการ หรือครอบครองเรือนร่างเธอตอนนี้ แล้วปล่อยน้ำเชื้อเข้าไปในตัวเธอตอนนี้ให้จบๆไป

แต่เมื่อนึกถึงเรื่องราวความเจ้าเล่ห์เพทุบายของเธอก่อนหน้าแล้ว เขาก็ไม่ลังเลใจอีก

" ผมคงทำตามที่คุณต้องการไม่ได้แล้ว เพราะคนอย่างผมไม่เคยปล่อยให้โอกาสหลุดมือ

หากไม่ครอบครองคุณวันนี้ ก็อาจจะไม่ได้ครอบครองคุณอีกเลย

เพื่อเข้าไปอยู่ในหัวใจคุณ ผมจะต้องได้ทั้งตัวและหัวใจของคุณมาครอบครองก่อนคนอื่น

คงมีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ที่จะทำให้ผมไม่ต้องคอยระแวงคุณและไม่ต้องแข่งกับใครอีก "

แววตาและน้ำเสียงจริงจังของกวินทำให้นับหนึ่งรู้ชะตากรรมของตัวเอง เธอขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้า

" ไม่ได้นะ อุ๊บ! "

เธอทันเอ่ยปฏิเสธได้เพียงสั้นๆ ริมฝีปากนุ่มก็ถูกครอบครองจนไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้อีก