ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 105

ภายในรถหรูสีดำเงาที่จอดอยู่นอกรั้วบ้าน กวินนั่งหน้านิ่ง มองขึ้นไปบนชั้นสองของตัวบ้าน เพ่งสายตามองตรงไปยังหน้าต่างห้องนอนของนับหนึ่งอย่างเงียบๆ

เมื่อมองจนพอใจจนรู้สึกสบายใจแล้ว ก็ย้ายสายตาหันกลับมามองลูกน้องคนสนิทด้วยสีหน้าเฉยเมย จากนั้นก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างสุขุม

" ไปเถอะ "

" ครับ "

กฤตตอบรับคำด้วยน้ำเสียงสุขุมอย่างสุภาพแล้วก็ขับออกจากบริเวณหน้าบ้านของนับหนึ่ง ตามคำสั่งนาย

หลังจากที่นับหนึ่งรู้เรื่องความสัมพันธ์ของกวินกับอิงฟ้า เธอก็ไม่มีอารมณ์ที่ติดต่อหาธีร์อีก

เช้าวันต่อมา กวินโทรหานับหนึ่งแต่เช้า แต่นับหนึ่งกลับไม่ยอมรับสาย ทำให้เขาร้อนใจจนต้องโทรไปหาเคธี่แล้วขอให้หล่อนมาดูแลเธออย่างใกล้ชิด

ด้วยความที่คิดว่าเธอคงจะเสียใจและโกรธที่เขาล้ำเส้นความเป็นส่วนตัวมากเกินไป เลยอยากตามง้อเธอ

เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่มีผลต่อความรู้สึกของเขา ทำให้เขาไม่มีความสุข นอนหลับไม่สนิทในเวลาที่เธอหายไปแบบนี้

ในทุกคืนเขาจะนอนกระสับกระส่ายไปมาบนเตียง เดี๋ยวก็ลุกไปล้างหน้า เดี๋ยวก็นั่งถอนหายใจแรง กลัวนับหนึ่งจะกลับไปหาธีร์

และในทุกๆเช้าที่ไปทำงาน ก็ไปในสภาพที่สีหน้าจืดชืดไร้ชีวิตชีวา เวลาประชุมก็นั่งเหม่อลอย คิดแต่จะหาวิธีทำให้นับหนึ่งหายโกรธ จนหัวหน้าแผนกเริ่มหน้าหวั่นเกรง วางตัวไม่ถูก เกิดความไม่มั่นใจในงานที่นำเสนอไปจนต้องซุบซิบถามกัน

" วันนี้ท่านประธานดูเหม่อๆไม่สนใจงานที่พวกเราพรีเซนต์เลย หรือว่างานที่พรีเซนต์ไป มันมีจุดบกพร่อง เลยทำให้ท่านประธานรู้สึกไม่สบอารมณ์เลยไม่สนใจ "

" ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่า ทุกงานมันก็เรียบร้อยดีแล้วนะ "

" ใช่ๆ "

ส่วนหัวหน้าแผนกอีกฝ่ายที่นั่งฝั่งตรงข้าม ก็หันไปพูดกับเพื่อนร่วมงานที่นั่งข้างๆอย่างระมัดระวังว่า

" ท่านประธานไม่สบายหรือเปล่า "

" นั่นสิ ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้เลย วันนี้ดูไร้อารมณ์มาก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ "

" ตอนนี้คงได้แต่ลุ้นไปเงียบๆแบบนี้แหละ "

" อือ "

แล้วทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมต่างก็ปิดปากเงียบ ภายในห้องจึงเงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมแอร์ พอความเงียบผ่านไปสิบห้านาที จู่ๆกวินก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยเสียงเย็นด้วยสีหน้าเฉยเมย

" เลิกประชุม "

เอ่ยจบ เขาก็เดินออกไปจากโต๊ะประชุมแล้วออกจากห้องไป ทำเอาบรรดาหัวหน้าแผนกต่างมองหน้ากันอย่างงงงวย

วันต่อมา นับหนึ่งตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว เตรียมตัวไปทำงาน

ส่วนกวินก็ขับรถเข้ามารอรับนับหนึ่งที่หน้าบ้านแต่เช้าเพื่อง้อเธอ อาทิตย์หนึ่งแล้วที่เธอไม่ยอมรับสายโทรศัพท์ของเขา

จนเขาต้องลดศักดิ์ศรีอันหยิ่งทะนงมาง้อเธอถึงที่ เพียงเพื่อขอให้เธอหายโกรธ จึงต้องมารอแต่เช้ามืด เพื่อไปส่งเธอที่กองถ่าย

เขาผู้เพรียบพร้อมที่มีแต่คนเข้าหา ไม่ว่าหญิงหรือชายต่างตามเอาอกเอาใจ เลียแข้งเลียขา อ้อนวอน ขอความเมตตาจากเขามาตลอด

มาวันนี้กลับเป็นเขาที่ต้องลดตัวมานั่งเฝ้ารอหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่ง ที่ไม่ได้โด่งดังอะไรตั้งแต่เช้ามืด มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆและเกิดคำถามมากมายในใจ

[ นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ ]

[ แล้วทำไมต้องมารอรับเธอแต่เช้ามืดด้วย ]

[ เธอกล้ามากที่ให้เรารอแบบนี้ ช่างเเถอะ ในเมื่อยีนส์เธอดี เหมาะสมที่จะเป็นแม่ของทายาทผู้สืบทอดของตระกูลที่สุดแล้ว อดทนรออีกหน่อยก็ได้ เพื่อทายาทที่แสนฉลาดหน้าตาดีของเรา ]

ในขณะที่เขานั่งพึมพำกับตัวเองในใจ ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก เขาที่นั่งในรถที่จอดอยู่นอกรั้วก็รีบเปิดประตูลงจากรถ เดินเข้าไปกดกริ่ง

พอแม่บ้านได้ยินเสียงกริ่งจึงรีบมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นคุณกวิน แกก็ยิ้มออกมาแล้วรีบเปิดประตูทันที

พอได้สติ ก็รีบใช้มือปกปิดเนินอก แล้วยื่นมือข้างหนึ่งออกไปจะปิดประตู แต่กวินกลับจับขอบประตูไว้ไม่ให้เธอปิดประตูใส่

ด้วยแรงผู้ชายที่เยอะกว่า ทำให้เธอไม่สามารถปิดประตูได้และไม่ไม่กล้าเคลื่อนไหวแรงกลัวผ้าขนหนูบนตัวหลุดต่อหน้าชายตรงหน้า จึงเอ่ยถามออกไปเสียงแข็งอย่างตะกุกตะกัก

" คุ คุณ เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง แล้วใครอนุญาตให้คุณขึ้นมาบนนี้ "

แววตาคู่งามจ้องเขม็งไปยังใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าอย่างดุดัน

แต่ตอนนี้กวินไม่มีการตอบสนองใดๆแล้ว เขารู้สึกเหมือนกำลังต้องมนตร์สะกด แววตาจรดลงบนตัวบริเวณเนินอกอวบอิ่มของนับหนึ่ง

นึกถึงคืนอันเร่าร้อนบนเตียงใหญ่ในห้องมืดกับการได้สัมผัสผิวเนียนละเอียดอันหอมนุ่มนวลของเธอ

ทำให้เขาก้าวเข้ามาในห้องของเธอโดยไม่สนใจว่าเธอจะโกรธหรือเกลียดเขาอีก อีกทั้งยังลืมจุดประสงค์แรกที่มาที่นี่ไปเสียสนิทเลย

นับหนึ่งเห็นท่าไม่ดีจึงก้าวถอยหลังไปพร้อมกับเอ่ยถามเสียงเข้มด้วยความหวาดกลัว

" คุณกวิน คุณคิดจะทำอะไร ออกไปเลยนะ! "

กวินไม่ตอบแต่กลับปิดประตูแล้วล็อกประตูไว้ไม่ให้ใครเข้ามารบกวนได้

สำหรับเขาแล้ว ตอนนี้ เวลานี้ ถือเป็นโอกาสที่ดี ที่จะรื้อฟื้นความหลังเพื่อปั้มทายาท

เขาไม่อยากรอให้เสียเวลาแล้วและจะไม่ปล่อยให้โอกาสครั้งนี้หลุดมือไปแน่นอน

จึงก้าวเข้าไปหานับหนึ่งอย่างช้าๆพร้อมกับยิ้มมุมปากชื่นชมเรือนร่างตรงหน้าด้วยความพอใจโดยที่ไม่สนใจว่าเธอจะมีสีหน้าเช่นไร

" คุณกวิน คุณหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ฉันบอกให้หยุด หูคุณหนวกหรือไงห๊ะ! "

เธอเอ่ยเสียงกร้าวพร้อมกับก้าวถอยหลังไป ในใจสั่นระรัวจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาแล้ว กวินเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณจะตื่นเต้นทำไมกัน ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ "