ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 10

เธอพึมพำในใจขณะเดียวกันก็รู้สึกเคียดแค้นแม่เลี้ยงมากที่ส่งเธอมาผจญภัยในห้องมืดอันน่าระทึกนี้

ทุกย่างก้าวของเธอเบาหวิวจนแทบจะลอยตัวเหนือพื้นแล้ว เธอกลัวมาก กลัวสู้แรงผู้ชายไม่ไหว

[ นับหนึ่งหวังว่าเธอจะกลับออกไปได้อย่างปลอดภัย โดยไม่พลั้งมือฆ่าใครแบบไม่ตั้งใจนะ ]

มือข้างขวาของเธอค่อยๆสอดเข้าไปใต้กระโปรง แล้วจับมีดพับที่พกมาไว้แน่น พร้อมป้องกันตัว

ภายใต้ชุดเดรสของเธอ เป็นกางเกงขาสั้นที่สามารถซ่อนมีดพับอันแหลมคมขนาดเล็กกับมีดสนับมือได้

เธอไม่ได้พกมันเพื่อฆ่าใคร แต่พกไว้เพื่อป้องกันตัวเองให้ปลอดภัยเท่านั้น

ท่ามกลางความมืดสลัวกับบรรยากาศเย็นยะเยือก อยู่ๆก็มีเสียงทุ้มของผู้ชายดังขึ้นที่ข้างหลังเธอ

" มาแล้วเหรอ "

เจ้าของเสียงไม่ได้เอ่ยเปล่าแต่จับไหล่อันเนียนนุ่มของนับหนึ่งไว้ด้วย

แล้วผลิกตัวเธอให้หันมาทางเขาอย่างไว พร้อมกับสอดมือเข้าไปโอบรัดเอวคอดของเธอ

เพื่อให้ตัวเธอแนบชิดติดกับตัวเขา นับหนึ่งตกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อใต้หว่างขาที่ชูผงาดขึ้นมาโดนเธอ

[ เชี่ย! ไอ้โรคจิต ]

ความแข็งปั๋งใต้หว่างขาทำให้เธอรู้สึกรังเกียจและกลัวมากจนอดทนต่อไปไม่ไหว

เลยดึงมีดเล่มเล็กขึ้นมา เตรียมจะแทง แต่ชายร่างสูงใหญ่หูดี เธอยังไม่ทันได้ง้างมือ

ชายตรงหน้าก็ดึงเธอเข้ามากอดจนแก้มเธอแนบชิดกับแผงอกแกร่งของเขาจนตัวเธอไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีก

[ ไอ้โรคจิตนี่เป็นนักเพาะกายหรือไง ซิกแพคแน่นชะมัด เป็นมัดๆเลย ]

แล้วชายร่างใหญ่ก็จับข้อมือเธอไว้พร้อมกับเอ่ยเสียงทุ้มอย่างใจเย็น

" เอ๋...สาวน้อยพกอาวุธมาด้วยเหรอ เธอเต็มใจมาหาถึงที่นี่เองนะ พอมาถึงแล้ว คิดจะสังหารเจ้าของบ้าน มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง "

เอ่ยจบก็ออกแรงบีบเส้นเอนบนข้อมือของนับหนึ่งแล้วบีดมือเธอไปด้านหลังแรงๆ จนนับหนึ่งร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวจนคิ้วขมวดมุ่น

" โอ้ย! "

นับหนึ่งเจ็บมือจนไม่สามารถจับมีดได้อีก พอมีดตกลงไปบนพื้น เขาถึงยอมคลายมือออก

" หึ สาวน้อย แรงแค่นี้ คิดจะเป็นมือสังหาร ฮ่าๆๆๆยังต้องไปฝึกร่างกายอีกนาน "

นับหนึ่งโมโหมากที่ถูกหัวเราะเยาะแบบนั้น เพราะการหัวเราะเยาะมันกลายเป็นปมหนึ่งในใจเธอไปแล้ว

นอกจากโมโหแล้วเธอคิดว่าคงทำอะไรไม่ได้แน่ หากร่างกายยังคงถูกเบียด แนบชิดแบบนี้

" พี่ชายเข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่คิดจะมาเพิ่มความสนุกให้พี่ชายเท่านั้นเอง พี่ชายต้องการฉันไม่ใช่เหรอ อุ้มฉันไปที่เตียงเลยสิ "

ชายร่างสูงใหญ่ฉีกยิ้มออกมาท่ามกลางความมืดด้วยความพอใจ

แล้วช้อนตัวนับหนึ่งขึ้นมาอุ้มในอ้อมแขนพร้อมกับลูบไล้เรียวขาเนียนนุ่มของเธอไปเพลินๆ นับหนึ่งรู้สึกขยะแขยงจนขนลุกหมดแล้ว แต่เธอก็ตังแสร้งทำเป็นนิ่งไว้

" สาวน้อยขนลุกขนาดนี้เลยเหรอ ประสาทรับรู้ของคุณช่างไวต่อความรู้สึกจริงๆ "

" งั้นเหรอคะ ว่าแต่ ต่อไปฉันต้องเรียกคุณว่าอะไรดีล่ะ เสี่ยขา หรือ พี่ชาย หรือว่าสามีดีล่ะ "

ชายร่างสูงใหญ่วางเธอลงบนเตียงพร้อมกับเอ่ยตอบเสียงแหบข้างหูเธอ

" เรียกตามที่สาวน้อยสบายใจที่จะเรียกเลย ขอแค่ปรนนิบัติผมให้ดี ทำให้ผมมีความสุข แค่นี้ คุณจะเรียกผมว่าสามีผมก็ไม่ขัด "

เอ่ยจบฝ่ามือใหญ่ก็สัมผัสไปที่ทรวงอกของนับหนึ่ง นับหนึ่งจึงกัดไปที่ใบหูของเขา

ในขณะที่ชายร่างสูงใหญ่เผลอจับใบหูของตัวเองโดยไม่ทันตั้งตัว เธอก็ถีบเขาออกเต็มแรง

แล้วดึงมีดสนับมือขนาดกระทัดรัดออกมาสวมใส่อย่างไว พร้อมกับรีบคลานลงจากเตียง

ชายร่างใหญ่ คว้าขาของเธอไว้แล้วดึงเธอกลับมา เธอจึงฉวยโอกาสในตอนที่เขาไม่ทันระวังตัวต่อยเข้าไปเต็มหน้าเขาอีกครั้ง ดัง ผัวะ!

" อ๊าก! "

ชายร่างสูงใหญ่ส่งเสียงร้องออกมา เดิมมือทั้งสองข้างจับขานับหนึ่งไว้

แต่พอถูกสนับมือซัดเข้าเต็มหน้าก็ยอมปล่อยมือข้างหนึ่ง แต่มือข้างขวาก็ยังจับขานับหนึ่งไว้แน่น