สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 159

หร่วนซิงหว่านพูดเบาๆ "ไม่มีอะไร เจอคนสมองปัญหาคนหนึ่ง"

ได้ยินแบบนี้ เพ้ยซานซานก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่ทำอะไรกัน ทำไมปล่อยให้คนแบบนั้นเข้ามา ถ้าเกิดอะไรชึ้น..."

เพ้ยซานซานยังพูดไม่จบ เธอก็รู้สึกเหมือนมีคนแตะเธอ

สวี่วานยิ้มอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วพูดว่า "เมื่อกี้พวกเธอบอกว่าสตูดิโอของพวกเธอจะเปิดพรุ่งนี้แล้วใช่ไหม พูดแล้วนะว่าฉันจะต้องเป็นลูกค้าคนแรกของพวกเธอ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วพยักหน้า "ทำงานร่วมกันอย่างมีความสุข"

หลังกินข้าวเสร็จ เมื่อหร่วนซิงหว่านและคนอื่นๆออกไปแล้ว สวี่วานกำลังจะโทรหาคนขับรถของตัวเอง แต่เธอกลับรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาข้างหลัง

จู่ๆเธอก็รู้สึกแปลกๆ หันหน้าไปมองอย่างแข็งทื่อ หัวเราะแห้งแล้วพูดว่า "ประธานโจวยังไม่กลับอีกเหรอคะ"

โจวฉือเซินมองดูเธออย่างไม่สะทกสะท้าน "ให้ตัวเลือกเธอสองตัวเลือก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปไม่มีวันหยุด หรือ..."

"ประธานโจว ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ ฉันเลือกตัวเลือกที่สอง!"

โจวฉือเซินจัดระเบียบแขนเสื้อของตัวเองแล้วพูดช้าๆ "เมื่อกี้พวกคุณพูดอะไรกัน"

สวี่วาน "..."

ว่าแล้วว่าต้องรออยู่ที่นี่

เธอไม่พูดถึงเรื่องที่ด่าเขาแล้วเลือกประเด็นหลัก "ซิงหว่านกับซานซานจะเปิดสตูดิโอด้วยกัน เปิดวันพรุ่งนี้ ประธานโจวจะไปร่วมงานไหมคะ"

โจวฉือเซินบ่น "ถ้าผมว่างเหมือนคุณ ผมจะไม่ทำอะไรเลย"

สวี่วานบึนปาก งั้นก็หมายความว่าเขาจะไม่ไปใช่ไหม

ดูว่าพรุ่งนี้ใครจะตบหน้าใคร

สวี่วานถอนหายใจ "ฉันคิดว่าพวกเธอทำธุรกิจก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เดิมทีอยากจะแนะนำเพื่อนๆบางคนให้รู้จัก แต่... แต่... ฉันกลัวว่าฉันจะไม่มีเวลาพักผ่อน ไม่มีเวลาไปขอบคุณเพื่อนๆพวกนั้นที่สนับสนุน ติดหนี้บุญคุณพวกเขา จะไม่เลี้ยงข้าวยังไง"

โจวฉือเซินเหลือบมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา "ผ่านไปตั้งนานแล้ว ฝีมือการแสดงของคุณก็ยังไม่พัฒนา"

"..."

โจวฉือเซินหันหน้ากลับมา "ให้คุณหยุดไม่มีทางเป็นไปไม่ได้ แต่ที่คุณด่าผมเมื่อกี้ ผมจะไม่เอาเรื่องคุณ"

"..."

เป็นผู้ชายที่เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ

ไม่แปลกที่ไล่ตามมาตั้งนาน ก็ไล่ตามภรรยาไม่ได้

ในรถโรลส์รอยซ์สีดำ

โจวฉือเซินบีบจมูกของตัวเองแล้วถามเบาๆ "หร่วนซิงหว่านลาออกจากเซิ่งกวางแล้ว?"

หลินหนานพยักหน้า "เซิ่งกวางบอกว่าคุณหญิงไม่เอาความเรื่องของเวินเฉี่ยนแล้ว ผมก็เลยบอกให้พวกเขาหยุดสืบ"

โจวฉือเซินไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก "เธอมักจะจิตใจดีกับเรื่องแปลกๆพวกนี้"

"แต่ถ้าไม่มีเซ่หรง คุณหญิงอาจจะ..."

ต่อมาเมื่อสืบดูแล้ว พวกเขาเห็นว่าถนนเล็กๆสายนั้นก็ถูกคนจัดการก่อนล่วงหน้าแล้วเหมือนกัน

ดังนั้นถึงแม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะโกหกคนที่โจงเสียนส่งไปส่งเธอ และเลือกที่จะออกไปทางถนนอีกสาย เธอก็อาจจะเกิดเรื่องได้

"ช่างเถอะ" หยุดไปพักหนึ่ง โจวฉือเซินก็พูดอีกว่า "พรุ่งนี้หร่วนซิงหว่านจะเปิดสตูดิโอ ส่งกระเช้าดอกไม้ไปให้เธอ"

หลินหนานลองถาม "แค่... กระเช้าดอกไม้เหรอครับ?"

"นายยังอยากจะส่งอะไรไปอีก"

หลินหนานกระแอม "ประธานโจว พรุ่งนี้เช้ามีการประชุมประจำปี นอกจากนี้แล้ว ช่วงบ่ายไม่มีงานอะไรแล้วครับ"

โจวฉือเซิน "..."

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เปิดหน้าต่างลง ผ่านไปพักหนึ่งถึงพูดว่า "ในเมื่อไม่มีงานอะไร งั้นก็ไปที่สตูดิโอ"

หลินหนานตอบรับด้วยความเข้าใจ "ครับประธานโจว ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้"

ครั้งนี้ประธานโจวอยู่ที่เมืองอานเฉิงนานกว่าหนึ่งเดือน หลังจากที่กลับมา เขาก็จัดการความวุ่นวายที่หลงเหลืออยู่จากสัญญาการแต่งงานกับตระกูลหลิน แค่พริบตาเดียวก็ผ่านไปสองเดือนแล้ว

ถึงเวลาที่เขาจะต้องคิดหาทางออกอีกครั้งแล้ว

......

หร่วนเฉินส่งพวกเธอข้างล่างตึงแล้วก็เดินออกไป ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะปิดเทอม แต่เขายังทําพาร์ทไทม์อยู่ที่ร้านกาแฟใกล้ๆมหาลัย อยู่ในมหาลัยสะดวกกว่า

กลับมาถึงบ้าน เพ้ยซานซานล้มตัวลงบนโซฟา "ในที่สุดคืนนี้ก็จะได้นอนเต็มอิ่มสักที"

หร่วนซิงหว่านพูด "รีบเข้านอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องตื่นแต่เช้า"

เพ้ยซานซานมองดูเธอ เธอกลอกตาไปมา อยากจะพูดอะไรแต่เธอก็ไม่พูดออกมา

รู้สึกถึงสายตาที่ไม่ปกติของเธอ หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วพูดว่า "มีอะไรเหรอ"

"ไม่มีอะไร..." ตอนที่กินข้าวเธอคิดไม่ถึง แต่การที่สวี่วานเตะเธอ ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ทันทีว่าคนที่หร่วนซิงหว่านเจอคือใคร เธอลังเลไปพักหนึ่งแล้วถามเบาๆว่า "ซิงซิง ตอนที่อยู่ที่ร้านอาหาร เธอเจอกับโจวฉือเซินไอ้สารเลวคนนั้นเหรอ?"

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของหร่วนซิงหว่านยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอพูดเบาๆ "อืม"

"แล้วเขาพูดอะไรเธอบ้าง"

หร่วนซิงหว่านหยุดไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า "ไม่มีอะไร เขาอยากให้ฉันด่าเขา"

เพ้ยซานซานพึมพำ "ไม่รู้จริงๆไอ้สารเลวคนนั้นวันๆเอาแต่คิดอะไร ตอนมีไม่หวงแหน ตอนเสียไปกลับ..."

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"

"ไปเถอะ"

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เมื่อหร่วนซิงหว่านกำลังเป่าผม จู่ๆเธอก็นึกถึงภาพที่เจอกับโจวฉือเซินก่อนหน้านี้ขึ้นมา

ช่วงสองเดือนนี้ เธอเอาแต่บอกตัวเองว่าอย่าไปคิดถึงเขา แล้วก็อย่าไปคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต เดิมที่คิดว่าคิดแบบนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีตก็จะค่อยๆลืมเลือนไปตามกาลเวลา

แต่เมื่อเธอเจอกับโจวฉือเซินวันนี้เธอถึงได้รู้ว่า เธอลืมเรื่องพวกนั้นไม่ได้ แล้วก็ปล่อยวางไม่ได้

เธอหลอกตัวเองมาตลอด

แต่โจวฉือเซินพูดถูก ลูกไม่ได้แท้งเพราะเขา เธอเองที่เชื่อโจงเสียนง่ายเกินไป ประเมินเจตนาร้ายของมนุษย์ต่ำเกินไป

เธอมีเหตุผลอะไรไปเกลียดเขา เอาความแค้นทุกอย่างไปลงที่เขา

หลังจากเป่าผมแห้งไปครึ่งหนึ่งแล้ว หร่วนซิงหว่านเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินไปห้องหนังสือ เปิดดูข้อมูลบนโต๊ะ

นี้คือบันทึกตอนที่เธอเกิดอุบัติเหตุ

ถึงแม้ว่าความแข็งแกร่งของเธอตอนนี้ยังไม่เพียงพอที่จะต่อสู้กับตระกูลโจว และทำอะไรโจงเสียนไม่ได้ แต่เธอเชื่อว่า ต้องมีสักวัน...สักวัน เธอจะหาหลักฐานที่เพียงพอ มีคำอธิบายให้ลูกที่ยังทันได้คลอดออกมาของเธอ

......

เช้าวันต่อมา เปิดสตูดิโออย่างเป็นทางการ

สวี่วาน หลินซือ จี้หวยเจี้ยนและคนอื่นๆอีกหลายคนส่งกระเช้าดอกไม้มา หลังจากที่พอจะมีเวลาพักผ่อน เพ้ยซานซานนับดูกระเช้าดอกไม้ เมื่อเธอเห็นกระเช้าดอกไม้ที่ไม่มีนามบัตรสองสามอัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกงง

หร่วนซิงหว่านเห็นแบบนี้ก็ถามว่า "มีอะไรเหรอ?"

เพ้ยซานซานพูด "ซิงซิง แปลกจังเลย มีกระเช้าดอกไม้หกอันที่ไม่มีชื่อ..." ครุ่นคิดพักหนึ่งเธอก็พูดอีกว่า "ของเสี่ยวเฉินเหรอ?"

"น่าจะไม่ใช่นะ เมื่อวานฉันบอกเขาแล้วว่าไม่ต้องส่งมา"

เพ้ยซานซานยิ่งรู้สึกแปลกใจ เพื่อนของเธอ เพื่อนของหร่วนซิงหว่าน คนที่รู้ว่าพวกเธอเปิดสตูดิโอก็มีแค่ไม่กี่คน และกระเช้าดอกไม้ที่ไม่มีนามบัตรหกอันนี้ ดูก็รู้ว่าส่งมาจากคนคนเดียวกัน

ในตอนนี้เอง มีลูกค้ามาพอดี เพ้ยซานซานก็ขี้เกียจไปคิด "ช่างเถอะ ยังไม่ต้องสนใจ รอดูว่าจะมีคนมาเอารึเปล่า ถ้าไม่มีก็ถือว่าเราได้กำไร"