สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 107

ช่วงนี้ หนานซ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก

ตอนแรกแค่เรื่องงานเธอก็วุ่นวายมากพออยู่แล้ว ไม่นึกเลยว่าแค่ไปกินข้าวกับพี่ชายอยู่ ๆ ก็กลายเป็นสิ่งที่คนกำลังให้ความสนใจ คนกลัวการมีชื่อเสียง หมูก็กลัวว่าตัวเองจะแข็งแรง ปีนี้เธอก็แค่อยากใช้ชีวิตเงียบ ๆ ทำไมมันถึงได้ยากนักนะ?

เพราะเรื่องนี้เฮ่อเซินจึงส่งของขวัญมาขอโทษเธอตั้งหลายชิ้น แถมเฉวียนเยี่ยียนกับไป๋ลู่ยวี๋ยังรีบมาช่วยแก้ข่าวให้เธออีก ถึงขนาดที่ว่าช่วยเธอลบข่าวพวกนั้นออกจากการค้นหาด้วยซ้ำ พวกเขายังดูร้อนรนกว่าตัวหนานซ่งเองเป็นหมื่น ๆ เท่า

เพราะแม่เคยออกคำสั่งไว้แบบเด็ดขาดว่าต้องปกป้องเรื่องส่วนตัวของน้องสาว ไม่ให้เธอนั้นเป็นข่าวออกสู่สาธารณะ เพราะฉะนั้นนี่ก็คือเรื่องที่พวกเขาต้องทำและรับผิดชอบ

หนานซ่งกำลังง่วนอยู่กับงานเปิดตัวเครื่องประดับคอลเล็กชั่นใหม่ของบริษัทหนานจิวเวลรี่ ตอนนี้เธอยุ่งเสียจนไม่มีเวลาได้หยุดพัก เลยไม่มีเวลาไปสนใจข่าวซุบซิบดาราพวกนั้น เธอฝากให้ไป๋ลู่อวี๋กับกู้เหิงเป็นคนจัดการแทน

แต่ก็เห็น ๆ อยู่ว่าสองคนนี้จัดการได้ไม่ตรงจุด การโทรมาของยวี่จิ้นเหวินเหมือนฟางเส้นสุดท้ายสำหรับเธอ

ยังไม่ทันจะได้กลับไปคืนดีกันเลย ผู้ชายคนนี้ก็ทำเหมือนกับว่าตัวเองนั้นสามารถมาบงการชีวิตของภรรยาเก่าของตัวเองได้ มันน่านัก

ทำไมพวกผู้ชายถึงได้มีความมั่นอกมั่นใจนัก ทั้ง ๆ ที่ก็เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป?

หลังจากที่วางสายยวี่จิ้นเหวินไปแล้ว หนานซ่งก็เรียกตัวกู้เหิงเข้ามาแล้วด่าเขาไปชุดใหญ่

"นายจะไปทำอะไรกิน?"

"ทำงานกับฉันมาตั้งหลายปี ก็แค่ทำให้ฉันหายไปจากการค้นหายังทำไม่ได้ ต่อไปไม่ต้องไปพูดแล้วว่าตัวเองเป็นคนหนุ่มที่มีความสามารถ ฟังจ้งหย่งแทบจะหัวเราะนายจนฟันร่วงแล้ว!"

"เรื่องอะไรก็ต้องให้ฉันเป็นคนลงมือจัดการเองทั้งนั้น อย่างนั้นฉันจะจ้างนายไปทำอะไร?"

กู้เหิงโดนว่าจนไม่กล้าเงยหน้า

ใบหน้าของหนานซ่งราวกับมีพายุลูกใหญ่ปกคลุมอยู่ เธอกำลังจะด่าเขาต่อ แต่ว่าหนานหลินที่ตามเข้ามาในห้องทำงานนั้นรีบเข้ามารินชาให้เธอหวังให้เธอโมโหน้อยลงบ้าง เธอพูดออกมาอย่างเอาอกเอาใจ: "พี่หนานซ่งดื่มชาหน่อยค่ะ ชานี้ช่วยดับอารมณ์โมโหได้นะ"

เพื่อไว้หน้าน้องสาว หนานซ่งก็เลยทำได้แค่ฝืนปล่อยกู้เหิงไปครั้งหนึ่ง จากนั้นก็เปิดคอมฯ เพื่อลงมือจัดการเอง เธอลบเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเองบนอินเทอร์เน็ตจนหมด นิ้วเรียวที่ขยับไปมาอย่างรวดเร็วนั้นเป็นเหมือนการระบายอารมณ์ของเธอ

ไม้ขีดไฟที่โยน ๆ ทิ้งไป เกรงว่ามันนั้นจะถูกจุดติดขึ้นมา

กู้เหิงกับหนานหลินยืนอยู่ข้างกัน แล้วมองหนานซ่งทำโน่นทำนี่ด้วยอารมณ์โมโหราวกับเสือ แม้แต่จะหายใจแรง ๆ พวกเขายังไม่กล้า

ทั้ง ๆ ที่อยู่ในเวลาแบบนี้ ก็ยังมีคนกล้าหาเรื่องใส่ตัว

ไดเรกเตอร์อ้ายของบริษัทหนานซิงเอ็นเตอร์เทนเม้นท์โทรมาบอกว่าเหอซินภรรยาคนปัจจุบันของหนานหนิงจู๋ไปที่บริษัท แถมยังตบดาราคนหนึ่งอีก

มักจะมีคนที่เบื่อการมีชีวิตอยู่ ไม่อยากใช้ชีวิตดี ๆ ปกติ ๆ แบบทุกวันจนต้องหาเรื่องใส่ตัว

หนานซ่งปิดคอมฯ จากนั้นก็หันไปพูดกับหนานหลิน: "ไปกันเถอะ ไปจัดการแม่เลี้ยงของเธอกัน ฉันเองก็อยากเห็น ว่าคุณอาสามคนนี้ของฉัน เป็นคนแบบไหนกันแน่"

ตอนนี้บริษัทหนานซิงเอ็นเตอร์เทนเม้นท์กำลังเละเทะ

พื้นที่ที่เป็นของดารา ผู้คนล้อมกันจนเบียดเสียด ไดเรกเตอร์อ้ายกำลังยืนเท้าเอวด้วยความโมโห: "คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายร่างกายคนอื่น? แถมยังกล้าดูถูกนักแสดง ตัวคุณเองนั้นสูงส่งแค่ไหนกันเชียว?"

เขาโมโหมาก คำด่าของเขาราวกับลูกองุ่นที่ร้อยต่อกันมาเป็นพวง

"เป็นแค่นางจิ้งจอกเฒ่า เร่มาถึงที่นี่มาพูดแปดพูดสี่อะไรกับผม ก็แค่ได้แต่งกับพ่อหม้ายเมียตาย ยังกล้ามาทำตัวเป็นคุณนายที่นี่อีก คนอื่นไม่รู้ แต่ผมรู้!"

"คุณก็แค่คนภาคใต้ที่เป็นเด็กไซด์ไลน์จนได้ดิบได้ดี ที่หลิ่งหนาน 'ดัง' จะตายนี่ อย่านึกว่าแค่ไปทำศัลยกรรมกับเปลี่ยนชื่อแล้วคนอื่นจะจำไม่ได้นะ ต่อให้แต่งงานไปอยู่กับคนรวยแล้วก็เปลี่ยนภาพลักษณ์คาว ๆ ของคุณไม่ได้หรอก!"

เธอสั่งให้บอดี้การ์ดสองคนนั้นปล่อยอ้ายหลุน แต่พวกบอดี้การ์ดไม่ยอม หนานซ่งเองก็คร้านจะพูดซ้ำกับพวกเขา เธอเลยเดินหน้าไปสองก้าว แล้วก็บิดข้อมือของพวกเขา จากนั้นก็ได้ยินแค่เพียงเสียงกร๊อบ-

ในตอนที่เหอซินเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นว่าผู้ชายตัวโตสองคนกำลังล้มมาทางเธอ ทำเธอตกใจจนรีบลุกออกจากเก้าอี้ จากนั้นก็ถอยหลังไปสองสามก้าว

บอดี้การ์ดสองคน เลยล้มอยู่ตรงหน้าของเธอ!

พวกเขาเจ็บจนตัวงอ พูดอะไรไม่ออก

"ตอนที่พูดดี ๆ ไม่ฟัง ต้องบังคับให้ฉันออกแรง"

หนานซ่งปัดมือทั้งสองข้าง ใบหน้าของเธอไม่มีสีหน้าอะไรให้เห็น ตอนที่เหลือบไปมองอ้ายหลุน สีหน้าของเธอถึงได้เปลี่ยนไปบ้าง เธอจับคางของเขา "เจ็บไหม?"

อ้ายหลุนแตะลงไปบนริมฝีปากที่บวมแตก ชายหนุ่มที่กลัวการเจ็บตัว ในตอนนี้กลับพูดอะไรไม่ออก "แผลแค่นี้ผมไม่เป็นอะไรครับ เสี่ยวอี้ต่างหากที่โดนตบจนเกือบจะเสียชีวิต ตอนนี้โดนส่งตัวไปICUแล้วครับ"

หนานซ่งได้ยินแบบนี้ก็ขมวดคิ้วในทันที จากนั้นก็หันไปมองกู้เหิง กู้เหิงรีบพยักหน้าในทันที จากนั้นก็ส่งคนไปที่โรงพยาบาล

เหอซินมองท่าทางการวางตัวของหนานซ่ง ยังมากกว่าที่ตัวเองทำเสียอีก ในใจของเธอก็แอบหัวเราะเยาะ แต่ว่าใบหน้าเธอยังคงประดับรอยยิ้มหวานละมุน แถมยังเดินไปหาเธออีก จากนั้นก็จับมือของเธอขึ้นมา

"เธอคือหนานซ่งสินะ ฉันมักจะได้ยินหนิงจู๋พูดถึงเธอบ่อย ๆ ว่าไปแล้ว นี่พวกเราได้เจอกันครั้งแรกเลยนะ"

หนานซ่งแค่พยักหน้าส่ง ๆ ไป สีหน้าและดวงตาที่มองผู้หญิงตรงนั้นเรียบนิ่ง "เจอกันครั้งแรก อาสามให้ของขวัญการพบหน้าชิ้นใหญ่ขนาดนี้ ถ้าไม่ให้อะไรคืนสักหน่อย หลานเองก็รู้สึกไม่สบายใจ"

พูดจบ หนานซ่งก็ยกมือขึ้น จากนั้นก็จับสร้อยไข่มุกของเธอไว้ จากนั้น เธอก็กระชากมันเบา ๆ

เสียงไข่มุกเม็ดเล็กเม็ดใหญ่ที่หล่นกระทบพื้นดังขึ้น มุกตกระดอนอยู่บนพื้นทีละเม็ด ๆ คอของเหอซินโล่ง เธอมองไข่มุกที่กระเด็นอยู่บนพื้น รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที ราวกับกลางวันเปลี่ยนเป็นกลางคืน!