สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 11

หนานซ่งพิงไปกับพนักเก้าอี้ด้วยสีหน้าเย็นชา

"หน้ากากพอสวมเอาไว้นานแล้ว ยังไงสักวันหนึ่งก็ต้องถอดออก ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครแล้วฉันเป็นใคร ทำไมฉันจะต้องลดตัวลงไปฉีกหน้าผู้หญิงคนนั้นด้วย? ผู้หญิงคนนั้นคู่ควรกับการกระทำแบบนี้หรือไง?"

ไป๋ชีเลิกคิ้ว แล้วเผยสีหน้าเจ้าเล่ห์ออกมา "แต่เธอรักยวี่จิ้นเหวินมาตั้งนาน พอถึงเวลาเขาพาขยะกลับมาไว้ที่บ้าน เธอทนได้หรือไง?"

"เขายินดีที่จะเปิดโรงเก็บขยะแล้วฉันจะไปทำอะไรได้"

หนานซ่งดูไม่ได้แยแสเลยแม้แต่น้อย ท้ายที่สุดเธอก็พูดออกมา "พี่ ฉันเหนื่อยแล้ว"

พับฝาโน้ตบุ๊กลง แล้วเธอก็ลุกขึ้นเดินไปทางหน้าต่าง

เวลาพลบค่ำกำลังคืบคลานเข้ามา เมืองหนานในตอนกลางคืนมีร้านรวงเปิดอยู่มากมาย แสงไฟต่าง ๆ ถูกเปิดขึ้น เป็นเวลาที่ผู้คนออกมาแสวงหาความสนุกกัน แต่ที่เมืองเป่ย มีเพียงเธอที่อยู่ในบ้านอย่างเหงา ๆ เพียงคนเดียวมาสามปี

การอยู่บ้านเพียงคนเดียวไม่ได้เงียบอย่างที่คิด แต่ว่ารู้สึกเดียวดาย ทั้ง ๆ ที่คนที่รักอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม แต่เขากลับปฏิเสธไม่ให้เข้าใกล้ นั่นคงจะเป็นความทุกข์ที่จริงที่สุด

หน้าจอดับมืดไปแล้ว แต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกร้านโลกของหนานซ่งยังคงให้ความรู้สึกรุนแรงแก่ไป๋ชี

เขาปิดโน้ตบุ๊ก แล้วเปิดแอพวีแชตบนโทรศัพท์ จากนั้นก็ส่งข้อความเข้าในกลุ่มแชต 'พันธมิตรพี่ชายคอยปกป้องน้องสาว': [น้องสาวโดนคนอื่นรังแก พวกพี่ชายจะเอายังไงดี?]

พี่รอง: [ใครกล้ามารังแกน้องสาวฉัน มันเบื่อการมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม? ฉันจะไปจัดการมัน!]

พี่สาม: [ไม่ใช่ว่าหย่ากันไปแล้วหรือไง? นอกจากยวี่จิ้นเหวิน ในโลกใบนี้ยังมีใครสามารถแกล้งลูกแมวป่าได้อีกหรือไง? หรือว่า ลูกแมวป่าแกล้งทำตัวดีเหมือนแมวบ้านมาสามปีจนกลายเป็นแมวน้อยจริง ๆ ไปแล้ว?]

พี่สี่: [พี่สามว่าน้องหกแบบนี้ ระวังน้องมาข่วนหน้าเอานะ]

พี่สาม: [ฮ่า ๆ ๆ ๆ]

พี่ใหญ่: [ชื่อ]

ไป๋ลู่ยวี๋ยกยิ้มร้ายกาจ พี่ใหญ่เป็นคนพูดเอง ยังไงก็หนีไม่รอดแน่

เขารีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นแบบคร่าว ๆ พร้อมทั้งส่งแผนการโดยละเอียดลงไปในกลุ่มด้วย เหล่าพี่ชายต่างผลัดกันออกความเห็น ถกเถียงกันอย่างออกรส จนท้ายที่สุดพี่ใหญ่ก็เป็นคนออกความเห็นเพื่อตัดสินใจ [ตามนี้]

"ฟู่~ จัดการเรียบร้อย" ไป๋ลู่ยวี๋ดีดนิ้ว จากนั้นก็รีบเปลี่ยนชื่อกลุ่มเป็น 'พันธมิตรกำจัดเมียน้อย'

อีกกลุ่มที่มีหนานซ่งอยู่ด้วย กลับเงียบสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

*

ทำงานมาทั้งวัน หนานส่งรู้สึกเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด อีกนิดเธอก็แทบจะหลับไปบนรถอยู่แล้ว

กลับถึงบ้าน ไฟในห้องรับแขกถูกเปิดเอาไว้จนสว่าง พ่อบ้านสั่งให้เหล่าแม่บ้านมาทำความสะอาดสวนกุหลาบจนสะอาด และในที่สุดมันก็กลับไปเป็นเหมือนอย่างเก่า หนานซ่งพอใจมาก "ทุก ๆ คน เหนื่อยแย่เลย เดี๋ยวกลับไปแล้วก็ไปรับอั่งเปากับคุณพ่อบ้านนะคะ"

"ขอบคุณคุณหนูใหญ่"

ปีนี้พ่อบ้านจ้าวอายุสี่สิบกว่าปีได้แล้ว เขาสวมชุดสูทตามสายงานของตน ที่ถูกแต่งอย่างพิถีพิถัน ดูเจนจัดในสายงาน เขาก้าวขึ้นมารายงาน "คุณหนูใหญ่ คุณหนูถังยังคงถูกขังอยู่ในห้องครับ"

"อืม" หนานซ่งตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "เอาหมั่นโถวมาสองลูก ฉันจะขึ้นไปดูเธอหน่อย"

ทำงานมาทั้งวันยังต้องกลับบ้านมาสั่งสอนเด็กอีก หนานซ่งรู้สึกว่าการเป็นพี่สาวนี่มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ

ห้องรับแขกถูกล็อกจากด้านนอก คุณพ่อบ้านเดินไปเปิดล็อกแล้วก็เปิดประตูให้ ถาดในมือยังคงมีหมั่นโถวสองลูกวางอยู่ หนานซ่งรับถาดมา "พวกคุณลงไปก่อนเถอะค่ะ"

พ่อบ้านจ้าวเป็นกังวลเล็กน้อย "คุณหนูใหญ่......"

"ไม่เป็นไร เธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"

หนานซ่งผลักประตูเข้าไป หนานหยานั่งอยู่บนพื้นแล้วฟุบหน้าลงกับเตียง ข้าง ๆ แก้มของเธอมีน้ำลายบูดไหลเปื้อนราวกับเธอกำลังฝันว่ากินน่องไก่อยู่ พอได้ยินเสียงขยับอยู่ใกล้ตัว ก็ตื่นขึ้นมาด้วยหน้าตามึนงง