สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 114

เมื่อภาพงานออกแบบและตัวอย่างเครื่องประดับปรากฏขึ้นก็ทำให้เกิดการวิจารณ์อย่างร้อนแรงเป็นวงกว้าง

ตามแนวทางปฏิบัติเดิมของบริษัทหนานจิวเวลรี่ ในทุกไตรมาสของงานเครื่องประดับ พวกเขาจะต้องเปิดตัวผลิตภัณฑ์หลักหนึ่งอย่าง แต่หลังจากผ่านไปสามปี คาดไม่ถึงเลยว่าจะเปิดตัวด้วยผลิตภัณฑ์ถึงสองตัว

นี่มันค่อนข้างโลภไปหน่อยนะ

ทุกคนคิดอย่างนั้นในใจ แต่ร่างกายของพวกเขาซื่อสัตย์กว่าหัวใจมาก ในขณะที่ผลิตภัณฑ์ทั้งสองถูกเปิดตัว ดวงตาของพวกเขาก็มองตามไปโดยไม่รู้ตัว

ผลิตภัณฑ์ทางด้านซ้ายชื่อว่า “ประตูหัวใจ”

มันถูกออกแบบให้เป็นรูปกุญแจ ทั้งหมดเป็นสีเงิน ตรงกลางของกุญแจฝังด้วยดอกกุหลาบเป็นประกาย ช่างเป็นอะไรที่สวยสง่า สีส้มแดงราวกับนางชาร์ลอตต์อยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ การผสมผสานของทั้งสองเข้ากันอย่างลงตัว

ใต้ชื่อมีตัวอักษรเล็กๆหนึ่งบรรทัดเขียนว่า “มีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถเปิดประตูหัวใจของฉันได้”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้ทุกคนอยากที่จะร้องไห้ออกมา

“ฉันไม่เข้าใจแฟชั่น แต่จากการเดา หัวกุญแจนั่นเป็นสัญลักษณ์ของผู้ชายและดอกกุหลาบที่อยู่ตรงกลางเป็นสัญลักษณ์ของผู้หญิงใช่หรือไม่ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเปิดใจของเขาได้”

“แต่เดิมนางชาร์ล็อตต์เป็นสัญลักษณ์ของความรักที่เร่าร้อนและร้อนแรง ฉันคิดว่ามันไม่ควรจำกัดเฉพาะผู้ชายและผู้หญิง”

“ใช่ ทุกคนที่ปิดประตูหัวใจต่างรอใครสักคนที่จะมาปรากฏตัว และเปิดประตูหัวใจของพวกเขา”

“ชายหญิงที่ขาดความรักในโลกนี้ ใครจะไม่อยากเป็นกุญแจดอกนั้นที่สามารถไขเปิดหัวใจคนที่รักได้ล่ะ”

ชิ้นที่อยู่ทางขวาชื่อว่า “ประตูชีวิต”

สินค้าชิ้นนี้เป็นแหวนพลอย

สีเหลืองสดใส ทรงพลัง ทำให้เครื่องประดับระดับไฮเอนด์อันเยือกเย็นดูมีชีวิตชีวา ระหว่างดอกกุหลาบสองดอก มีเจ้าหญิงตัวน้อยอยู่ตรงกลาง ทำให้ดอกไม้ทั้งสองเหมือนผ้าโพกศีรษะและมงกุฏของเธอ

บรรทัดล่างสุดเขียนเป็นตัวอักษรเล็กๆว่า “ถ้าไม่มีใครเลี้ยงฉันให้เป็นเจ้าหญิง ฉันก็จะเป็นราชินีของตัวฉันเอง”

แหวนวงนี้ออกแบบมาสำหรับเพื่อนผู้หญิงทั้งหลายอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อพวกผู้หญิงเห็นประโยคนี้ พวกเขาก็รู้สึกว่ามันแทงใจดำอย่างจัง ทั้งบีบหัวใจและปอด จนต่างกันออกมาว่า “ถูกต้องที่สุด พูดตามเสียงในใจฉันไม่มีผิด”

“เมื่อฉันยังเด็ก ฉันเฝ้าใฝ่หาแต่ความรักและหวังว่าวันหนึ่งจะมีผู้ชายมารักดูแลฉันเหมือนดั่งเจ้าหญิง คิดไม่ถึงว่าคนที่เข้ามาจะทำให้ฉันกลายเป็นอีแก่ของเขา!”

“ฉันแก่เกินวัยที่จะอยากเป็นเจ้าหญิงแล้ว ฉันแค่ต้องการมีชีวิตที่ดี ทำงานหาเงิน และสามารถควบคุมชีวิตของฉันได้อย่างเต็มที่ และกลายเป็นราชินี!”

“ใช่ การเป็นเจ้าหญิงจะไปมีประโยชน์อะไร สู้เป็นอู่เจ๋อเทียนมองดูโลก และมีชีวิตที่กล้าหาญยังจะดีกว่า แถมยังทำอะไรตามใจตัวเองได้อีกด้วย หู้ว~”

“ฉันอยากซื้อแหวนวงนี้จริงๆ ใส่แล้วต้องหลากหลายมาก..."

ม่านถ่ายทอดสดเปิดออกแล้ว

พิธีกรเชิญนักออกแบบสองคนเดินขึ้นเวทีตามเวลาที่เหมาะสม เพื่อให้พวกเขาเสนอแนวคิดของพวกเขา ก่อนขึ้นไปหนานซ่งก็ตบไหล่หนานหลินพร้อมพูด “ผ่อนคลาย พูดอย่างกล้าหาญ อย่ากลัวเลย”

หนานหลินพยักหน้าอย่างหนักและให้กำลังใจตัวเอง

กู้เหิงยืนอยู่ตรงทางขึ้น มองไปที่หนานหลินซึ่งกำลังยกกำปั้นเล็กๆของตัวเองขึ้นและบอกตัวเองว่า “อย่ากลัว”

“อาจารย์น้อย ช่วงเวลาเฉิดฉายของเธอมาถึงแล้ว เมื่อสินค้าออกวางตลาด ฉันจะเป็นคนแรกที่สั่งซื้ออย่างแน่นอน!”

เมื่อมีคำพูดของกู้เหิงประโยคนี้ หัวใจที่เต้นรัวของหนานหลินก็สงบลงครู่หนึ่ง และจากนั้นก็เริ่มที่จะพองตัวและเต้นอย่างรุนแรง เหมือนกับกวางที่หลงทาง ไม่รู้ทิศกะทันหัน

เธออยากจะบอกเขาว่า “ประตูหัวใจ” ชิ้นนี้ ออกแบบมาได้เมื่อเธอคิดถึงเขา และเขาก็เป็น "แรงบันดาลใจ" ของเธอ

“เข้าใจแล้วครับ!” กู้เหิงดีใจมาก จึงตอบอย่างนอบน้อม “ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ทำให้ส่งผลกระทบต่องานของฉัน และผมจะดูแลหลินหลินเป็นอย่างดี!”

“ห้ามคืนคำ”

หนานซ่งดุเขาและกำลังจะกลับไปนั่งที่ของเธอ แต่ทันทีที่หันหลังกลับ เธอก็สบตากับยวี่จิ้นเหวินพอดี

เขามีใบหน้าที่อ่อนโยน ดวงตาที่ลึกล้ำ และรอยยิ้มที่นุ่มลึกปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา “ยินดีด้วย”

หนานซ่งขมวดคิ้ว

“นี่คือหลังเวที คุณเข้ามาได้ยังไง”

เมื่อได้ยินคำถามของเธอ เขาพูดก็เบาๆว่า “ผมบอกกับรปภ. ข้างนอกว่าผมเป็นแฟนของคุณ พวกเขาก็เลยยอมให้ผมเข้ามา”

หนานซ่งขมวดคิ้วอีกครั้ง และมองเขาอย่างเย็นชา “ฉันไม่มีแฟน คุณออกไปได้แล้ว”

พูดเสร็จเธอก็เมินเขา นั่งลงบนโซฟาแล้วมองจอใหญ่ต่อไป ตอนนี้ไมโครโฟนอยู่ในมือของเอด้าแล้ว

ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ข้างหลังมองดูแผ่นหลังอันเย็นชาของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆแข็งขึ้น ร่างกายของเขาแข็งทื่อราวกับรูปปั้น และใบหน้าของเขาก็อยู่ภายในเงา ทำให้เห็นสีหน้าไม่ชัดเจน

เธอยังโกรธเขาเพราะโทรศัพท์สายนั้นอยู่หรอ

เขาเดินไปล้มลงมองเธอ และอธิบายว่า “สายนั้นผมโทรไปด้วยความหุนหัน ผมไม่มีความหมายอื่นใดแอบแฝง ผมแค่กลัวว่าคุณจะได้รับบาดเจ็บ เลยจะถามว่าคุณต้องการความช่วยเหลือไหม……”

“ประธานยวี่ ตอนนี้ฉันยุ่งมาก ฉันไม่มีเวลามาคุยเรื่อยเปื่อยกับคุณ”

หนานซ่งขัดจังหวะเขาอย่างไม่อดทน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว กลับไปเถอะ”

เธอไล่แขกอย่างเย็นชา