สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 116

“ยวี่จิ้นเหวิน นายจะหยุดได้หรือยัง?

ทันทีที่เข้าไปหลังเวที หนานซ่งให้พนักงานทุกคนออกไปกินข้างนอก และคุยกับยวี่จิ้นเหวินให้รู้เรื่อง

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แสดงข้อความต่างๆที่ส่งมาจากครอบครัวของเขา "นายทำอะไรลงไป? นายวุ่นวายกับฉันคนเดียวไม่พอหรือไง ถึงต้องระดมพี่ป้าน้าอาของนายทั้งหมดมาร่วมด้วย?”

ยวี่จิ้นเหวินสบตากับเธอและพูดอย่างใจเย็น: "ฉันไม่ได้สร้างความวุ่นวายให้เธอ ฉันแค่อยากช่วย...”

“ช่วยฉัน? นายคิดว่าฉันต้องการไหม?”

หนานซ่งถอนหายใจอย่างเย็นชา “คุณยวี่ บางทีครั้งที่แล้วฉันอาจจะพูดไม่ชัดเจน ทำให้นายเข้าใจผิด ฉันจะบอกอีกครั้ง ระหว่างเราไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก”

แววตาของยวี่จิ้นเหวินจมลง อารมณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ก็วาบขึ้นมา "เรื่องนี้ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ"

หนานซ่งรู้สึกไฟกำลังจะพุ่งออกมาจากข้างใน

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ? แล้วจะขึ้นอยู่กับใคร!

เมื่อยวี่จิ้นเหวินเห็นหนานซ่งจ้องมองเขาอย่างเย็นชา เขานั่งลงและพูดอย่างใจเย็น: "เสี่ยวซ่ง ในช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมา ฉันทำไม่ดีกับเธอ เธอจะเกลียดฉันมันก็ไม่แปลก รอยแผลที่ได้รับมาตลอดสามปี จะให้หายทันทีมันเป็นไปไม่ได้ ฉันรู้ เธอคงไม่ยกโทษให้ฉันง่ายๆหรอก เธอดูแลฉันมาตลอดสามปี แต่ฉันไม่เคยดูแลเธอเลยสักวัน ฉันแค่หวังว่าเธอจะให้โอกาสฉันได้ดูแลเธอ และชดใช้เธออย่างดี”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ต้องการ!”

หนานซ่งขัดจังหวะเขาอย่างเย็นชา: "ยวี่จิ้นเหวิน ความรู้สึกมันมีขีดจำกัด ความรักของฉันที่มีต่อนายมันหมดลงแล้ว"

หัวใจของยวี่จิ้นเหวินแตกสลายด้วยคำพูดของเธอ

กลืนน้ำลายและตอบว่า "เป็นไปไม่ได้"

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ฉันเบื่อแล้ว ฉันพูดแบบนี้นายเข้าใจไหม?” ใบหน้าของหนานซ่งเย็นชา

ยวี่จิ้นเหวินมองดูเธออย่างเงียบๆด้วยแววตาที่เศร้าหมอง

หนานซ่งไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่แข็งทื่อและความเจ็บปวดของยวี่จิ้นเหวิน หรือเธออาจจะเห็นแต่ไม่สนใจ

หย่ากันแล้ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็กๆในตอนนั้นที่จะดื่มด่ำกับความรักที่ไร้ความหวังอีก

“กลับมาเมืองหนานครั้งนี้ เป้าหมายที่ใหญ่ที่สุดของเธอคือกอบกู้บริษัทตระกูลหนานที่พังทลาย และปกป้องธุรกิจของครอบครัวที่พ่อแม่ของเธอทำงานอย่างหนักเพื่อได้มันมา”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสียงของหนานซ่งสงบมาก

"ฉันรู้"

ยวี่จิ้นเหวินกล่าวว่า: "ฉันช่วยเธอได้ ฉันจะผ่านทุกอุปสรรคไปกับเธอ”

เมื่อหนานซ่งได้ยินสิ่งนี้ เธออดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากอย่างเย้ยหยัน “ยวี่จิ้นเหวิน ฉันหนานซ่งผู้ที่ไม่เคยลำบากมาก่อน มีพ่อแม่คอยเอาใจ มีพี่ชายคอยปกป้อง ไม่เคยเสียใจเลยสักครั้ง แม้แต่ถูกลักพาตัวตอนอายุสิบสี่ที่เกือบตาย ก็ยังไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อฉัน พายุที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันมันมาพร้อมกับนาย”

“บนโลกนี้ คนที่ไม่มีสิทธิ์พูดคำนี้กับฉัน ก็คือนาย”

——

ขณะที่เดินออกมาจากบริษัทหนานจิวเวลรี่ ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกแข็งทื่อไปทั้งตัว ราวกับหุ่นยนต์

คืนนี้ท้องฟ้ามืดมน ไร้แสงดาว โลกทั้งใบก็มืดมิด

เหอจ้าวเดินตามหลังเขา มองดูเจ้านายด้วยความกังวล

อยู่กับยวี่จิ้นเหวินมาเป็นเวลานาน ประธานยวี่เป็นคนที่มีจิตใจแน่วแน่และเข้มแข็งมาตลอด น้อยครั้งมากที่จะแสดง

สีหน้าที่ไม่ดีออกมา

วันที่เขาเลิกกับคุณหนูโจ๋เซวียน ก็ยังไม่เศร้าขนาดนี้