สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 127

ใบหน้าของฉินเจียงหยวนแข็งทื่อ เขายืนอยู่ที่นั่นด้วยความอาย

เมื่อเห็นว่าที่สามีของเธออึ้งไป หนานหยายิ่งอารมณ์เสีย ยื่นมือออกมาเพื่อหยุดหนานซ่ง "นี่ สามีของฉันกำลังเรียกคุณอยู่ คุณหูหนวกหรือเปล่า คุณรู้จักเคารพคนอื่นบ้างไหม"

หนานซ่งค่อยๆ ลืมตาขึ้น “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”

เมื่อศักดิ์ศรีนั้นลึกเกินไป หนานหยาหายใจเข้า และตะโกนใส่ดวงตาอันเย็นชาของหนานซ่งทันที “พี่สาว”

ทันทีที่เธอเรียก เธออยากกัดลิ้นของเธอ

ปากอยู่เหนือการควบคุมจากวิญญาณอย่างสมบูรณ์

หนานซ่ง "อืม" ยังคงเพิกเฉยต่อคำพูดก่อนหน้าของเธอ และถามเธอเพียงว่า "วันนี้เป็นงานรับปริญญาของหลินหลินเธอจะไปด้วยกันไหม"

“ไม่ ฉันไม่ว่าง วันนี้เป็นวันสำคัญของฉันกับพี่หยวนที่ไปจดทะเบียนสมรส!”

เมื่อหนานหยาพูดถึงเรื่องนี้ เธอดูมีความสุขมาก และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจต่อหน้าหนานซ่ง "คนที่เคยชอบพี่ในที่สุด ก็แต่งงานกับฉัน มันคงเป็นโชคชะตา พี่สาวอย่าอิจฉาฉันเลยน่ะ”

"ไม่มีทาง" หนานซ่งกล่าว "ขอให้เธอมีความสุขกับมัน"

คนหนึ่งสารเลวอีกคนตาบอดมันก็เหมือนผีเน่ากับโลงผุ

เป็นการดีที่จะรวมตัวกันเพื่อไม่ได้ทำร้ายผู้อื่น

...

กู้เหิงมารับ หนานซ่งไป มหาวิทยาลัย S พร้อมกัน

มหาวิทยาลัย S เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในเมืองหนาน ติดหนึ่งใน10อันดับของประเทศที่ดีที่สุด ส่วนกู้เหิงยังเป็นศิษย์เก่าที่ยอดเยี่ยม

หนานซ่งโหยหาชีวิตในมหาวิทยาลัยมาโดยตลอดซึ่งเป็นความฝันอย่างหนึ่งในช่วงวัยเด็ก

เมื่อเธอยังเด็ก เธอถามครูที่มาสอนการบ้าน "ทำไมเด็กคนอื่นๆ ถึงได้ไปโรงเรียน แต่หนูทำไมกลับได้เรียนแต่ในบ้าน"

ครูเอามือลูบหัวเธอแล้วพูดด้วยอารมณ์ดีว่า “เด็กน้อยอัจฉริยะนั้นมัดถูกลิขิตมาให้โดดเดี่ยว”

หนานซ่ง ไม่รู้ว่าอัจฉริยะเป็นเช่นไรเมื่อตอนยังเป็นเด็ก เพราะพี่น้องของเธอก็เป็นเช่นนี้ จนมีอยู่ครั้งหนึ่งเธอได้ติดตามพ่อไปมหาวิทยาลัย Sเพื่อบรรยายภาควิชาการ เธอรอจนเบื่อหน่าย เลยแอบย่องเข้าไปนั่งดูศาสตราจารย์คนหนึ่งที่กำลังสอนหัวข้อภาควิชาคณิตศาสตร์ สำหรับนักเรียนที่อยู่ข้างใต้ได้แต่ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอย่างหนักและตะโกนว่ามันยากเกินไป

มันยากตรงไหม เธอคิดว่ามันง่ายมาก

เด็กน้อยหนานซ่งเดินเข้าไปในห้องเรียนและเดินลงไปที่หน้าห้อง หยิบชอล์กและแปรงขึ้นมาแล้วเขียนคำตอบลงบนกระดานดำ เพราะมันสูงไม่พอ เธอจึงยืนบนเก้าอี้เพื่อเขียน

ในเวลานั้น เธออายุเพียง 10 ขวบ ที่มีใบหน้าอ้วนกำลังน่ารัก นัยน์ตาโตสดใสไร้เดียงสา มองดูกลุ่มนักเรียนที่งุนงงอยู่ข้างใต้

“เด็กน้อยตัวเล็ก ๆ มาจากไหน... ศาสตราจารย์ เธอทำถูกไหม”

ศาสตราจารย์รู้สึกตื่นเต้นมาก จึงถือโอกาสให้ความรู้แก่นักเรียนว่า "ทุกคนดูซิ ปัญหาแค่นี้เองเด็กยังแก้ได้ สมองของพวกเธอเท่าห่านหรือถึงทำกันไม่ได้"

“ฉันไม่ใช่เด็ก” หนานซ่งแก้ไขคำพูดของศาสตราจารย์ “ฉันอายุ 10 ปีแล้ว!”

อายุสิบปี. อายุแค่สิบปี!

นักศึกษาเขาต่างรุมเข้ามาหาเธอ แล้วล้อมเธอไว้ ต่างหยิกใบหน้าเล็กๆ ของเธอ

“เด็กอัจฉริยะคนนี้มาจากไหน ทำไมดูเหมือนตุ๊กตาเลย น่ารักจังเลย”

“ทำไมเด็กคนนี้ถึงฉลาดนัก ไอคิวของเธอเท่าไหร่กันแน่?”