สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 129

ณ ร้านสือเว่ย หนานซ่งได้จัดเตรียมโต๊ะอาหาร เธอตั้งใจพาซูอิงและซือตั๋วมา พร้อมกับเชิญทนายเฉิงเซี่ยนมาร่วมทานอาหาร

เพื่อความไฮโซหรูหรา เดิมทีหนานซ่งวางแผนไว้ว่าจะจองโต๊ะที่โรงแรมจุนจาง ห้องVIPก็ได้จองไว้เรียบร้อยแล้ว แต่เฉิงเซี่ยนเอ่ยว่า "ไม่ไปจุนจาง สือเว่ยก็พอแล้ว คิดถึงฝีมือการทำอาหารของเธอ"

หนานซ่งยิ้มพร้อมกับถามอย่างอารมณ์ดี "พี่เฉิงอยากจะทานอะไร?"

"นานแล้วที่ไม่ได้ทานหมูสับทอดตุ๋นผักกาดขาวที่แสนจะอร่อย"

"ได้เลย ฉันจะจัดการให้พี่ในทันที"

บ่ายวันนั้น หนานซ่งเสร็จงานเร็ว เธอมาถึงสือเว่ย น้อยครั้งนักที่เธอจะเข้าไปในครัว

ติงหมิงหยางที่กำลังเตรียมอาหารอยู่ เมื่อเห็นว่าหนานซ่งเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับสวมหมวกเชฟจึงเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ "อาจารย์น้อย คุณจะลงมือเข้าครัวเองเหรอ?"

"อืม"

หนานซ่งตอบอย่างแผ่วเบา "มีเพื่อนคนสำคัญอยากจะทานหมูสับทอดตุ๋นผักกาดขาว ฉันจะทำเอง"

"งั้นผมจะเป็นลูกมือคุณเอง"

หนานซ่งเอ่ยว่า "คุณไปจัดการงานของคุณเถอะ เมื่อไม่นานมานี้รับเด็กฝึกงานมาไม่ใช่หรือ ให้เขามาเป็นลูกมือฉัน"

"รับทราบ" เมื่อติงหมิงหยางได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาเป็นประกายวับและรีบเอ่ย "วันนี้เขามีฝึกอบรมมาสายหน่อย แต่อีกเดี๋ยวก็มาถึงแล้ว คุณรอสักครู่"

เขาพูดอย่างนั้น แต่มือของเขาก็ยังคงกดโทรหาลูกศิษย์ของเขา เขาร้อนใจเป็นอย่างมาก โอกาสการเรียนรู้ที่หาได้ยากเช่นนี้ ไอ้เด็กคนนี้อย่าได้พลาดโอกาสนี้ไปเชียว!

ทันทีที่กดโทรออกก็มีเสียงที่เจื้อยแจ้วดังขึ้นอย่างชัดเจน "อาจารย์ ผมมาแล้ว!"

มาได้ทันเวลา!

ติงหมิงหยางเผยรอยยิ้มที่ดูโล่งใจ เขาตบไหล่ลูกศิษย์ของเขาและพูดว่า "มาเร็ว มาหาอาจารย์ของนายและอาจารย์น้อยของฉัน เป็นปรจารย์เชฟของนาย"

"ปรมาจารย์เชฟ สวัสดีครับ!" เด็กฝึกงานตัวน้อยโค้งคำนับเก้าสิบองศา

หนานซ่งเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดเชฟของตนออกมา เมื่อหันกลับไปมอง เธอเห็นเด็กชายร่างสูงและผอมบางยืนอยู่ข้างหน้าเธอ ต่างจากเสื้อบาสสีขาวในวันนั้น วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีขาวเรียบง่ายและกางเกงยีนส์ ดูแล้วสะอาดสะอ้านเกินบรรยาย

เด็กชายยืนตัวตรงจ้องมองหนานซ่ง ร่างกายของเขาแข็งทื่อพร้อมกับยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัว "โอ้ พี่สาวแสนสวย!"

ติงหมิงหยางปัดมือเด็กฝึกงานลงแล้วพูดว่า "ให้มันพอดีๆหน่อย นี่คือปรมาจารย์เชฟของนาย!"

เขารีบโค้งคำนับให้หนานซ่ง "ผมผิดไปแล้ว อาจารย์ยกโทษให้ผมด้วย"

เกรงว่าหนานซ่งจะไม่ชอบเขาในฐานะเด็กฝึกงานที่ไร้ประสิทธิภาพและปฏิเสธที่จะสอนเขา

ติงหมิงหยางเห็นเด็กชายยังคงยืนแข็งทื่อจึงรีบเตะเขาเบาๆ "ไอ้เด็กเวรนี่ ไม่รู้จักสังเกตอะไรเลยหรือไง รีบวางกระเป๋าแล้วรีบไปช่วยปรจารย์ของแกซะ!"

จากนั้นเด็กชายก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบโต้ เขารีบวางกระเป๋าแล้วรีบเข้าไปรับเสื้อผ้าจากมือของหนานซ่ง เขาเปิดดูมันและจ้องมองหนานซ่ง แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นอย่างไรดี...

เขามองติงหมิงหยางเพื่อขอความช่วยเหลือ "อาจารย์ เอ่อ ชุดนี้สวมอย่างไรเหรอ?"

ติงหมิงหยางเบิกตากว้าง ไอ้เด็กฝึกงานคนนี้ปกติฉลาดมีไหวพริบเสมอ วันนี้ทำไมถึงได้โง่เง่าแบบนี้ ทำพลาดในเวลาสำคัญเสียจริง

เขาเก็บอารมณ์ขุ่นเคืองไว้ "สวมอย่างไรอะไรกัน ปกติช่วยฉันใส่อย่างไรก็ช่วยปรมาจารย์ของแกใส่อย่างนั้นแหละ!"

ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่...เขาไม่เคยสวมเสื้อผ้าให้ผู้หญิงนี่นา

หนานซ่งมองความสับสนและวุ่นวาย ใบหน้าและลำคอของเด็กชายแดงระเรื่อราวกับกุ้งสุก ดูน่าขำ "พอเถอะ ฉันจัดการเองได้"

เด็กชายคล้อยตามไปกับคำพูดของหนานซ่งและคิดอยากจะยื่นมันกลับไปให้เธอ แต่เมื่อมองไปที่อาจารย์ที่กำลังถลึงตามองเขา เขาตื่นตระหนกและรีบดึงมือกลับ สบสายตาหนานซ่งและเอ่ยอย่างตะกุกตะกักว่า "ปรมาจารย์เชฟ ให้ผม ให้ผมช่วยคุณ"

ใบหน้าของเขาแดงก่ำ คอยช่วยหนานซ่งสวมใส่เสื้อผ้า เขาดูเขินอายแต่เขาดูคุ้นชินในเรื่องนี้ การเคลื่อนไหวของเขานั้นดูคล่องแคล่ว เขาค่อยๆติดกระดุมเสื้อให้หนานซ่งอย่างระมัดระวัง