สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 147

ขนตาของยวี่จิ้นเหวินสั่นไหว เขาเหม่อลอยโดยไม่รู้ตัว

ใกล้ถึงวันเกิดของเธอแล้วงั้นเหรอ?

เมื่อเห็นว่าลูกชายนั้นเหม่อลอยและดูตกตะลึง ท่าทางของยวี่เฟิ่งเจียวก็แปรเปลี่ยนเป็นไม่พอใจในทันที คิ้วที่เรียวบางขมวดแน่นอย่างรวดเร็วพร้อมกับตำหนิเขาอย่างรุนแรง

"แม้แต่วันเกิดของเสี่ยวซ่งแกก็จำไม่ได้ นี่คือความจริงใจในการจีบของแกเหรอ? แกเคยใส่ใจอะไรบ้างไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินเม้มริมฝีปากแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรง

ยวี่เฟิ่งเจียวยังคงดุด่าเขา "ไอพวกผู้ชาย ปากนี่ก็บอกรัก แต่ก็รักแค่กับปากไม่เห็นจะทำอะไร ความรักมันไม่ใช่แค่ลมปากพูดออกมาพล่อยๆ แต่มันขึ้นอยู่กับการกระทำ ไม่อย่างนั้นต่อให้ผ่านไปแปดร้อยปีแกก็ไม่มีทางชนะใจใครได้หรอก"

แววตาของยวี่จิ้นเหวินจมลง เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไปเตรียมของขวัญให้เธอ"

"ฉันเตรียมไว้ให้เธอแทนแกเรียบร้อยแล้ว"

ยวี่เฟิ่งเจียวเตรียมตัวไว้แล้ว เธอยกมือขึ้นและส่งสัญญาณเรียกน้าเว่ยที่อยู่ด้านหลังเดินมาส่งกล่องโบตั๋นให้กับเขา

ยวี่จิ้นเหวินก้าวเท้าไปด้านหน้าสองก้าว เขาริเริ่มเปิดกล่องของขวัญ ทันทีที่เปิดกล่อง สิ่งของในกล่องนั้นกระทบแสงจนทำให้เขาต้องหรี่สายตามอง

ด้านในกล่องของขวัญเป็นเข็มกลัด เป็นรูปลักษณ์ของดอกเดซี่ บริเวณเกสรนั้นเป็นพลอยคริโซเบริลสีเหลืองทองอร่าม ส่องแสงระยิบระยับ

ม่านตาของยวี่จิ้นเหวินกระชับแน่น เขาเงยหน้าขึ้น "แม่ นี่ไม่ใช่ของรักของสะสมของแม่ที่เก็บรักษาไว้มานานแล้วหรอกเหรอ เข็มกลัดพลอยคริโซเบริล?"

คริโซเบริลเป็นอัญมณีล้ำค่าที่หายากมาก เทียบได้กับมรกตและทับทิมที่มีมูลค่ามหาศาล

ในตอนนั้นยวี่เฟิ่งเจียวได้พบมันเข้าโดยบังเอิญ จากนั้นเธอใช้เงินไปมากมายกว่าจะได้มาครอบครอง เธอเก็บมันไว้ในห้องส่วนตัวของเธอมาโดยตลอด หากว่าไม่ใช่งานที่พิเศษสำคัญอะไร เธอจะไม่หยิบมันขึ้นมาสวมโดยเด็ดขาด

ในวันนี้ยวี่เฟิ่งเจียวได้มอบมันให้กับลูกชายของเธอ เธอไม่รู้สึกเสียดายเลย

"ของรักที่สามารถช่วยเหลือและพึ่งพาได้ในยามวิกฤตนั่นถึงจะเรียกได้ว่าเป็นของรักที่แท้จริง คริโซเบริลเป็นสัญลักษณ์ของความโชคดี หวังว่ามันจะนำพาสิ่งดีๆมาให้แก ขอให้แกประสบความสำเร็จและนำภรรยากลับมาได้"

เมื่อมอบของแล้ว เธอพูดจบและให้พรแล้ว ยวี่เฟิ่งเจียวก็ถูกน้าเว่ยพาออกไป

ยวี่จิ้นเหวินมองแผ่นหลังของแม่เขาที่จากไป จากนั้นก้มศีรษะลงและมองเข็มกลัดพลอยคริโซเบริลในกล่องดอกโบตั๋น ภายในใจของเขารู้สึกซับซ้อนและสับสน

"ความรักของแม่หาอะไรมาเปรียบไม่ได้เลย"

ไม่รู้ว่านายท่านยวี่มายืนอยู่ข้างกายยวี่จิ้นเหวินตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาให้คำแนะนำอย่างจริงใจ "เด็กโง่ ทุกคนในครอบครัวต่างก็พยายามคอยช่วยเหลือแกให้แกรีบตามภรรยากลับมา แกต้องลุกขึ้นสู้อย่ายอมแพ้ อย่าทำให้พวกเราผิดหวัง"

——

ฟู่ยวี่ยังคงหลีกหนีไม่พ้นจากชะตากรรมอันน่าเศร้า

ท้องฟ้ายังคงมีสายฝนกระหน่ำลงมา สายฝนที่เย็นยะเยือกกระทบใบหน้าของฟู่ยวี่อย่างไม่หยุดยั้ง เขาเช็ดน้ำฝนที่กระทบลงบนใบหน้าของเขาและถอนหายใจเบาๆ : ดูเหมือนว่าหนทางที่จะคลอดบุตรผ่าน "ไข่มุกน้อย" นั้นไม่มีทางเป็นไปได้

งั้นก็เกรงว่าคงเหลือเพียงแค่เส้นทางของพี่น้องเส้นเดียวเท่านั้นที่จะสามารถไปต่อได้ อย่างไรก็ตามเรื่องการจีบสาว เขานั้นมีประสบการณ์มากกว่ายวี่จิ้นเหวินอยู่บ้าง

ไอ้ยวี่เอ๋ย อย่าตำหนิพี่น้องของแกเลย ใครใช้ให้เมียเก่าแกแสนดีและน่าหลงใหลขนาดนั้นกันล่ะ

...........

หนานซ่งอารมณ์เสียเพราะการกระทำที่สุดโต่งของฟู่ยวี่

ถ้าไม่ใช่เพราะคิดได้ว่าพวกเขายังต้องร่วมมือกันในโครงการสนามแข่งม้า เธอคงจะอาฆาตและฆ่าคนไปแล้ว!

เธอไม่เข้าใจ ทำไมผู้ชายบนโลกนี้ถึงได้คิดเข้าข้างตัวเองเก่งขนาดนั้นแล้วก็ยังหลงตัวเองมากอีกด้วย?

ช่วยทำอะไรให้มันดูธรรมดาหน่อยไม่ได้เหรอ?

ในแวดวงทั้งหมดของเธอจะต้องมีปัญหาแน่

กู้เหิงเคาะประตูและเดินเข้ามา "ประธานหนาน ด้านนอกฝนตก คืนนี้คุณจะไปร้านสือเว่ยไหม?"

เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังร้องไห้อย่างหนักหน่วงหยุดร้องไห้ในทันที เธอเอื้อมมือเล็กๆอ้วนๆของเธอออกไปคว้าลูกอม แต่เขากลับนิสัยไม่ดีชูลูกอมขึ้นสูงเหนือศีรษะ

"เรียกว่าพี่ชายก่อน"

มือของสาวน้อยสั้นเกินกว่าจะคว้าไว้ได้ เธอกัดริมฝีปากล่างและเอนตัวเข้าไปหาเด็กชาย จากนั้น จุ๊บ บนแก้มของเขา

หนานซ่งขมวดคิ้ว

ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กชายนั้นแข็งทื่อ ใบหูของเขาแดงระเรื่อในทันที เขายกมือขึ้นและสัมผัสแก้มของเขา เขารีบยื่นลูกอมในมือให้เด็กสาวตัวน้อย จากนั้นเขาก็รีบยื่นเด็กให้ผู้เป็นแม่ราวกับว่ากำลังถือมันเผาย่างร้อนๆ

จากนั้นเขาก็วิ่งไปราวกับกำลังวิ่งหนี

เมื่อมองไปที่ร่างที่กำลังรีบหนี หนานซ่งอดกลั้นไม่ได้จริงๆ ริมฝีปากของเธอยกยิ้มขึ้นทันใด

อารมณ์อึมครึม ดูเหมือนจะสดใสมากขึ้นเพราะฉากฝนตกเมื่อครู่นี้

"เสี่ยวเจ๋อคนนี้มีศักยภาพที่จะเป็นนักแสดงตลก"

เธอพูดอย่างติดตลก

รถเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆและในที่สุดก็มาถึงร้านอาหาร เมื่อหนานซ่งเดินเข้าไปด้านใน ซือเจ๋อกำลังเช็ดผมด้วยผ้าขนหนูและหันหลังให้กับเธอ เขากำลังบ่นกับติงหมิงหยางด้วยอารมณ์

"ไม่น่าแปลกใจที่พี่สาวบอกว่าเด็กผู้ชายต้องปกป้องตัวเองเมื่อออกไปข้างนอก เด็กผู้หญิงอายุ3ขวบไม่ธรรมดาเลย เมื่อโตขึ้นมาจะเป็นอย่างไร?"

หนานซ่งหัวเราะ "นั่นไม่ใช่เพราะว่าลูกอมกระต่ายของนายไปยั่วยวนผู้อื่นหรอกเหรอ?"

ซือเจ๋อตัวแข็งทื่อ เขาหันกลับมามองในทันที จากนั้นเขาพบกับรอยยิ้มที่สดใสและรอยยิ้มที่หยอกล้อ

เขาชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นใบหูของเขาก็แดงระเรื่ออีกครั้งและเขามีท่าทีประหม่า "พี่สาว พี่เห็นทั้งหมดเลยเหรอ?"