สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 165

เมื่อซือเจ๋อมาถึงสนามบิน ก็เห็นเครื่องบินส่วนตัวหนึ่งลำ

“เสี่ยวเจ๋อ”

ได้ยินเสียงเรียกเบาๆ ซือเจ๋อหันศีรษะโดยไม่รู้ตัว เห็นหนานซ่งยืนอยู่ข้างหลังเขา และข้างหลังเธอมีทีมแพทย์ตามมาด้วย

“พวกคุณขึ้นไปก่อน”

หนานซ่งหันไปพูดกับทีมแพทย์ กู้เหิงก็พาทีมแพทย์ขึ้นไปบนเครื่องบิน

การแสดงออกของซือเจ๋อเต็มไปด้วยความกังวล "พี่ พี่ชายของผมเขา... "

“ฉันรู้ เรามีทีมแพทย์ที่ดีที่สุด เขาจะไม่เป็นอะไรแน่นอน ไม่ต้องห่วง”

อารมณ์วิตกกังวลของซือเจ๋อได้รับการปลอบด้วยเสียงที่สงบและแน่วแน่ของหนานซ่ง สติค่อยๆกลับมา

หนานซ่งเหลือบมองมาที่เขา ชายหนุ่มร่างสูงสวมชุดสีขาว กางเกงสีดำ ร่างกายของเขาไม่มีสิ่งอื่นใดนอกจากกระเป๋าสีดำ

“นายมีสัมภาระแค่นี้เองเหรอ?”

หนานซ่งไม่แปลกใจอีกต่อไป ก็คงเป็นเรื่องปกติของผู้ชายเวลาออกไปข้างนอกมักจะว่องไวเสมอ เธอตบไหล่ของเขาเบาๆ “เราจะอยู่ที่เมืองชิงหลายวัน แต่ไม่เป็นไร ขาดอะไรเดี๋ยวค่อยไปซื้อ”

เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเองก็ไม่ทันเก็บกระเป๋า เธอจึงซื้อผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอางที่ร้านค้าปลอดภาษีในสนามบิน เป็นของที่จำเป็นของผู้หญิงเวลาออกนอกบ้าน

เมืองชิงอยู่ไม่ไกลจากเมืองหนาน นั่งรถไฟใช้เวลาสี่ถึงห้าชั่วโมง ถ้าเครื่องบินถือว่าโอเค ใช้เวลาเพียงสองชั่วโมง

สถานที่ถ่ายทำอยู่ในพื้นที่ภูเขาในเมืองชิง ทิวทัศน์ที่นั่นสวยงาม แต่สถานที่นั้นอยู่ห่างไกลและสภาพทางการแพทย์ในท้องถิ่นมีจำกัด ทีมแพทย์ที่หนานซ่งพามา จะช่วยได้มาก

หนานซ่งหลับตลอดทางบนเครื่องบิน ซือเจ๋อนั่งอยู่ข้างๆ ไม่กล้าส่งเสียงรบกวน

เขาเป็นห่วงพี่ชายมาก

เมื่อไปถึงโรงพยาบาล ซือเจ๋อเดินตรงไปที่ห้องของซือตั๋ว หนานซ่งที่นอนอิ่มแล้วก็ไปหาซือตั๋วเหมือนกัน พาทีมแพทย์ไปที่ห้องคณบดี เพื่อศึกษาอาการบาดเจ็บที่ขาของซือตั๋ว

ซือตั๋วประหลาดใจที่น้องชายของเขาและหนานซ่งปรากฏตัวพร้อมกัน "ทำไมพวกนายถึงมาด้วยกัน?"

ซือเจ๋อเม้มปาก บอกว่าเขาและหนานซ่งพบกันที่มหาลัยเอส รู้จักกันเพราะบังเอิญถ่ายภาพร่วมกัน เขาไม่กล้าบอกว่าเขาเป็นพ่อครัว กำลังเรียนทำอาหาร และหนานซ่งเป็นอาจารย์ของเขา

ซือตั๋วมองดูน้องชายของเขาอย่างลึกซึ้ง แค่มองเขาก็รู้ว่าน้องชายมีอะไรปกปิดเขาอยู่

ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ยังไม่มีอารมณ์จะไปสอบสวนเขา

มองไปที่ฟิล์มเอกซเรย์ที่วางอยู่และการตรวจคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า หนานซองขมวดคิ้วเล็กน้อย "ซือตั๋วเคยได้รับบาดเจ็บที่ขามาก่อนเหรอ?"

พี่ฮวาผู้ดูแลในโรงพยาบาล เธอกล่าวว่า “เขาน่าจะได้รับบาดเจ็บตอนที่เป็นเด็กฝึก เขาเคยผ่าตัดมาก่อน และไม่พักฟื้นดีๆ”

ใบหน้าของหนานซ่งบึ้งตึง

“อาการบาดเจ็บยังไม่หายดี แต่มาถ่ายละคร อยากตายหรือไง?”

มาถึงห้องพักผู้ป่วย เห็นซือตั๋ว หนานซ่งอ้าปากบ่นอย่างเย็นชาเพราะ ‘เป็นห่วง’ ในฐานะเจ้านาย

ถึงแม้ซือตั๋วจะเคยมีเจ้านายมากมายหลายคน คนอื่นสนใจเพียงว่าเขาจะบินสูงหรือไม่สูง แต่ครั้งนี้มีคนเป็นห่วงว่าเขาจะบินไหวไหม จะร่วงลงมาตายระหว่างทางหรือเปล่า

“ผมไม่เป็นไร ประธานหนาน”

ใบหน้าของซือตั๋วซีดเซียว และเขาพูดด้วยจิตวิญญาณที่เข้มแข็ง: "แผลเมื่อหลายปีที่แล้ว ใกล้จะหายดีแล้ว”

“การอักเสบ การสะสมของน้ำที่ยึดเกาะที่ข้อเข่า การบาดเจ็บสาหัสที่ตาตุ่มด้านข้าง และความเสียหายที่เส้นเอ็น ผลกระทบเหล่านี้อยู่ห่างจากจากคนพิการเพียงหนึ่งก้าว นายเรียกว่าเกือบจะหายแล้วงั้นเหรอ?”

การแสดงออกที่เย็นชาของหนานซ่งไม่ได้เปลี่ยนไป ใบหน้าที่จริงจังและเคร่งขรึมของเธอจ้องมองซือตั๋วและซือเจ๋อ ทั้งสองไม่กล้าพูดสักคำ

บรรยากาศในห้องพักผู้ป่วยเงียบทันที แต่โชคดีที่กู้เหิงมาช่วยทันเวลา

“ประธานหนาน ห้องผ่าตัดพร้อมแล้ว ทุกอย่างพร้อม รอเพียงคุณกับคนไข้ คุณว่า...”

"เข้าไปกันเถอะ"

หนานซ่งเดินเข้าไป และส่งสายตาให้ซือเจ๋ออย่างผ่อนคลาย "รออยู่ข้างนอก มีฉันอยู่ ไม่ต้องกลัว”

ซือเจ๋อพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เชื่อใจพี่สาวอย่างไม่มีเงื่อนไข

การผ่าตัดใช้เวลาเกือบสี่สิบนาที จนกระทั่งไฟสีแดงดับ ซือเจ๋อลุกขึ้นจากม้านั่ง และเจ้าหน้าที่แพทย์ก็เข็นซือตั๋วออกมา ซือเจ๋อรีบเข้าไปทันที "พี่!"

เขามองซือตั๋วอย่างหน้าซีดด้วยความเป็นห่วง "เป็นอย่างไรบ้าง? เจ็บไหม?"

ซือตั๋วขยับริมฝีปาก เผยรอยยิ้มจางๆ “ฉีดยาชา ไม่เจ็บ”

"หลังจากยาชาหมดเจ็บแน่นอน จะได้จำยาวๆ”

เสียงที่เย็นชาของหนานซ่งดังออกมาจากห้องผ่าตัด ถอดหน้ากากออก และสั่งให้เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์เข็นซือตั๋วไปที่ห้องพักผู้ป่วยเพื่อพักฟื้น

ซือเจ๋อเห็นว่าใบหน้าของหนานซ่งซีดเล็กน้อย ใบหน้าที่ขาวเนียนของเธอยังคงเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เขารู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย "ทำให้พี่เหนื่อยแย่เลย”

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเธอถึงหลับตลอดทางบนเครื่องบิน

รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหนานซ่ง "การผ่าตัดประสบความสำเร็จอย่างมาก แค่พี่ชายของนายไม่ดื้อ และรักษาตัวดีๆ เขาก็จะกลับมากระโดดโลดเต้นได้อีก”

เมื่อซือเจ๋อได้ยินสิ่งนี้ หินก้อนใหญ่ในใจเขาก็ถูกยกออก

“ดีจัง! ขอบคุณนะครับพี่!”

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา หนานซ่งก็ยิ้มตาม จากนั้นกู้เหิงเดินมาและกระซิบคำสองสามคำในหูของเธอ ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของหนานซ่งหายไปในทันที

“กล้ามายุ่งกับคนของฉัน มันอยากลองดีใช่ไหม!”