สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 182

หายากนักที่จะเป็นคนขับรถ ฟู่ยวี่คิด "ช่วยคนอื่นก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด" แต่หนานซ่งไม่ได้ให้โอกาสเขาเลย

เมื่อลงจากทางยกระดับเข้าสู่เมืองแล้ว คนของหนานซ่งก็กำลังรออยู่ข้างถนน

หนานซ่งลงจากรถแล้วเดินโดยไม่หันหลังกลับมามองเลยสักนิด

ฟู่ยวี่ตะโกนข้างหลังเธอ "นี่ จะเดินไปแบบนี้เลยเหรอ?"

หนานซ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและมองกลับมาที่เขาอย่างไม่อดทน "คุณคิดจะทำอะไร?"

"ไม่ได้คิดจะทำอะไร ช่วยเหลือคุณเยอะขนาดนี้ แค่ชวนผมไปกินข้าวหน่อยไม่ได้เลยเหรอ ใช่ไหมไอ้ยวี่?" ฟู่ยวี่หาพวก

ยวี่จิ้นเหวินไม่ค่อยให้ความร่วมมือ "ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้"

สองคนนี้ คนหนึ่งเป็นหมากว่าอีกคน

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นอย่างเกียจคร้านแล้วพูดอะไรบางอย่าง "รายงานการตรัสรู้ไม่ใช่งานของสุภาพบุรุษ"

ฟู่ยวี่ถูกเธอตอกหน้าและตอบโต้ทันที "ไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณยังไง ถึงจะเล็กน้อย....เป็นพฤติกรรมของเด็กสาว!"

เมื่อเห็นหน้าหนานซ่งก็เปลี่ยนจาก "คนต่ำต้อย" เป็น "เด็กสาว" อย่างชาญฉลาด

หนานซ่งไม่พูดตลกๆกับเขาอีกต่อไป "ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ไปกินข้าวที่ร้านอาหารตอนทุ่มครึ่ง แล้วฉันจะเป็นเจ้าบ้านเอง"

ฟู่ยวี่ประสบความสำเร็จและยิ้ม "มันก็ไม่ได้ต่างกันมาก"

หนานซ่งขึ้นรถ ข้างหน้าและข้างหลังมีรถสามคัน รถด้านหน้าและด้านหลังเป็นบอดี้การ์ดสีดำ สัญชาตญาณนี้ไม่ได้ใหญ่โตนัก

ฟู่ยวี่แลบลิ้นและพูดกับยวี่จิ้นเหวินซึ่งยังคงนั่งอยู่ที่เบาะหลัง "มานั่งหน้าเลย ฉันเป็นคนขับรถของคุณเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างเย็นชาว่า "ฉันก็เห็นว่าคุณเป็นคนขับรถแล้วก็มีความสุขดีนะ"

"นั่นเป็นการทำเพื่อหนานซ่ง ไม่ใช่คุณ"

"......."

ยวี่จิ้นเหวินเหล่มองเขาอย่างเย็นชา สุนัขสองมาตรฐานตัวนี้หนิ

แค่คิดว่าจะได้กินฝีมือของหนานซ่งในตอนกลางคืนก็ทำให้ฟู่ยวี่รู้สึกมีความสุขมาก เขาขับรถและฮัมเพลงในรถ สอดแนมสถานการณ์ทางทหาร เช่น การสนทนาเล็กๆ "ความคืบหน้าในเมืองชิงครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง?"

ยวี่จิ้นเหวินเอนหลังพิงเก้าอี้ สูบบุหรี่ รู้สึกเศร้าใจ ราวกับหุ่นยนต์รั่ว "งั้นก็แบบนั้นแหละ"

"ดูเหมือนว่าความคืบหน้าจะช้า"

ฟู่ยวี่ยกมุมริมฝีปากของเขาและบอกยวี่จิ้นเหวินเกี่ยวกับการเดินทางทางจิตของเขาโดยไม่มีภาระทางจิตใจใดๆ

"นายน้อยของฉัน เดิมทีฉันวางแผนจะไปเที่ยวที่เมืองชิง แต่แล้วฉันก็ได้ยินมาว่าคุณอยู่ที่นั่น ฉันคิดดีแล้ว ทุกครั้งที่คุณปรากฏตัวหนานซ่งก็อารมณ์ไม่ดี เหตุใดฉันจึงควรแตะต้องเธอ เพื่อหลีกเลี่ยงการหาเหาใส่หัว มันได้ไม่คุ้มเสียเลย"

เขาหันศีรษะและเหลือบมองยวี่จิ้นเหวินแล้วพูดว่า "แต่เธอต้องระวังให้ดี มีคู่ต่อสู้ที่รักกันมากขึ้นเรื่อยๆ นอกจากฉันก็ยังมีหมาป่าอยู่ข้างๆหนานซ่ง เด็กคนนั้นอายุน้อยกว่าเรา"

ยวี่จิ้นเหวิน "......."

"เจ้าทุกข์ก็มีเยอะ"

"........"

ยวี่จิ้นเหวินต้องการใช้คำพูดของเขาในการจัดการ แต่ผู้ชายคนนี้ส่งเสียงดังมาก เขาพ่นควันออกมา "คุณนี่ก็ขี้ระแวงใช้ได้เลย"

ฟู่ยวี่ "........"

เพื่อน ! ! !

——

ทันทีที่เขาขึ้นรถ หนานซ่งก็ได้รับโทรศัพท์จากเฮ่อเซิน

หนานซ่งรีบรับสาย "พี่สาม"