สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 184

ช่วงเวลางดงาม ยวี่จิ้นเหวินกับฟู่ยวี่กำลังสั่งอาหารอยู่

โอกาสที่หาได้ยากแบบนี้ ฟู่ยวี่รับเมนูมา เขากวาดตามอง แล้วถามผู้จัดการ “เมนูอาหารบนนี้ หนานซ่งทำเป็นหมดไหม?”

ผู้จัดการยิ้ม พูดอย่างสุภาพ “คุณล้อเล่นเหรอครับ เมนูอาหารทุกเมนู เจ้านายหนานสั่งด้วยตัวเองทั้งหมด แล้วเธอก็เป็นคนสอนพ่อครัวใหญ่ในร้านด้วยตัวเองครับ”

ฟู่ยวี่ได้ฟัง ดวงตาก็เป็นประกาย “งั้น ให้เจ้านายหนานของพวกนายทำอาหารบนเมนูนี้ทั้งหมดดีไหม?”

เขาจะกินทุกเมนู!

ผู้จัดการ “…”

เคยเจอคนที่วางท่าใหญ่โต แต่ไม่เคยเจอคนที่กินเก่งขนาดนี้

ยวี่จิ้นเหวินเงยหน้ามองคนตรงข้าม ขมวดคิ้ว สายตาเย็นชา “สั่งเยอะขนาดนี้ นายกินหมดเหรอ? เป็นหมูเหรอ?”

“แค่เพียงหนานซ่งยอมทำ ฉันก็ยอมที่จะเป็นหมู”

ฟู่ยวี่กล่าวอย่างไม่กดดัน สายกินอยู่ต่อหน้าอาหาร จะไปต้องการศักดิ์ศรีอะไร?

ยวี่จิ้นเหวินขี้เกียจจะสนใจเขา แล้วใช้ดินสอกาเครื่องหมายบนเมนูพิเศษสองสามเมนู จากนั้นส่งให้ผู้จัดการ “แค่นี้ก็พอแล้ว มีเหล้าพิเศษอะไรไหม?”

ผู้จัดการพูด “เหล้ากุหลาบเป็นเหล้าพิเศษของร้าน เจ้านายของพวกเราทำสูตรขึ้นมาเอง ทั้งสองท่านจะลองดูหน่อยไหมครับ?”

ยวี่จิ้นเหวินตาเป็นประกายเล็กน้อย แล้วพยักหน้า “ตกลง”

“ครับ ทั้งสองท่านดื่มชาก่อน รอสักครู่นะครับ” ผู้จัดการถือเมนูอาหารเดินออกไป

ฟู่ยวี่พูดอย่างตะลึงไม่หยุด “หนานซ่งมีเก่งทุกด้านจริง ๆ เป็นทุกอย่าง เหล้าก็สามารถกลั่นเองได้ มีภรรยาที่เก่งขนาดนี้ สามารถดิ้นรนน้อยลงยี่สิบปี ไม่ใช่สิ ห้าสิบปี!”

ยวี่จิ้นเหวินจิบชาช้า ๆ เหมือนกับไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

แต่ฟู่ยวี่ไม่ยอมปล่อยเขา หัวเราะมีเลศนัย “ดังนั้นคำถามมาแล้ว พลาดภรรยาที่ดีขนาดนี้ นายเคยร้องไห้โฮตอนดึกดื่นไหม เคยเสียใจต่อสิ่งที่ทำลงไปไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินหลับตา ลูกกระเดื่องขยับเขยื้อน กลืนชาที่เพิ่งดื่มเข้าไป

ชาคือทะเลสาบตะวันตกหลงจิ่ง เข้าปากกลิ่นหอม หวานเล็กน้อย แต่มีรสขมย้อนกลับ

เคยร้องไห้โฮไหม ไม่เคย; เสียใจไหม เสียใจ

“นายล่ะ?”

ยวี่จิ้นเหวินไม่ต้องการแต่ถามกลับ “นายเคยมีแฟนเยอะขนาดนั้น มีบ้างไหมที่เลิกกันแล้วรู้สึกเสียดาย เสียใจ?”

“ไม่มี ฉันอนาถมาก ทุกครั้งไม่ถูกนอกใจก็ถูกทิ้ง”

ฟู่ยวี่หน้าเศร้าสลด “ทุกครั้งที่พวกเธอนอกใจ กลับพูดย้อนกลับว่าคบกับฉันไม่มีความอุ่นใจ ฉันหล่อขนาดนี้ตั้งแต่เกิด ผิดเหรอ? แค่มองเสาโทรศัพท์ พวกเธอก็คิดว่าฉันปล่อยไฟ!”

เขามีสายตาเจ้าชู้ ความคับข้องใจทั้งหมดที่สะสมอยู่ในหัวใจของฟู่ยวี่ในช่วงหลายปีมานี้สามารถชั่งกิโลได้แล้ว

ยวี่จิ้นเหวินรอให้เขาระบายความคับอกคับใจเสร็จ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ใครให้ความเข้าใจผิด ๆ กับนาย ทำให้นายรู้สึกว่าตัวเองหน้าตาเหมือนคน?”

“…”

ฟู่ยวี่หยิบกล่องบุหรี่ที่อยู่ด้านข้างขว้างไปทางยวี่จิ้นเหวิน ยวี่จิ้นเหวินยื่นมือออกไปรับ เขารับได้อย่างแม่นยำ แล้วหยิบบุหรี่ออกมาจุด แล้วสูบ รออย่างเบื่อหน่าย

“ซ่งซ่งทิ้งพวกเราไว้ตรงนี้ แล้วไปทำอาหารที่ห้องครัว?”

ฟู่ยวี่ถามอย่างสงสัย มักรู้สึกว่าหนานซ่งไม่ได้ “ใจดี” ขนาดนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะอยากลงไปดู จึงถามยวี่จิ้นเหวิน “พวกเราไปช่วยกันไหม?”

“นายไปแล้ว มีแต่จะไปยุ่งวุ่นวาย นั่งอยู่เฉย ๆ เหอะ”

ยวี่จิ้นเหวินพูด แต่กลับดับบุหรี่ในที่เขียบุหรี่ แล้วตัวเองลุกขึ้นยืน

ฟู่ยวี่เงยหน้ามองเขา “…นายไปทำอะไร?”

ยวี่จิ้นเหวิน “ฉันลงไปดูว่าต้องการความช่วยเหลือไหม”

“…”

ฟู่ยวี่รู้สึกว่าประโยคนี้ฟังแล้วคุ้นหูมาก เขาหรี่ตา “นายไปแล้ว มีแต่ไปยุ่งวุ่นวายไม่ใช่เหรอ?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่” ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ มองเขาอย่างประชดประชัน แล้วพูดเรีจบเฉย “เพียงแต่ไม่มีอะไรจะคุยกับผู้ชายอย่างนาย”

“…”ฟู่ยวี่หัวเราะเยาะ “งั้นนายมีเรื่องคุยกับพวกป้า ๆ?”