สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 189

ก่อนที่หนานซ่งและหนานหลินจะเข้ามากอดนายท่าน รถสปอร์ตลัมโบร์กีนีก็มาจากที่ไม่ไกลมากนัก

ไป๋ลู่ยวี๋ลงจากรถแล้วถอดแว่นกันแดดออก และรู้สึกประหลาดใจและยินดีเมื่อเห็นหนานซานไฉ "ผู้เฒ่าหนาน เป็นท่านจริงๆด้วย ฉันได้ยินมาว่านายท่านของคุณปรากฏตัวที่เมืองหนาน กำลังเตรียมที่จะก้าวลงจากเพื่อจับคุณ"

หลังจากห่างหายไปไม่กี่ปี นายท่านยังคงดูสุขภาพดี มีผมหยอกจำนวนมากอยู่บนหัว มีร่องรอยย่นลึกบนใบหน้า เขายิ้มอย่างใจดีและก็มีบางครั้งที่เขาเข้มงวด

หนานซานไฉกระตุกมุมปาก "นี่หลานอย่างคุณ กำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร ระวังคุณปู่ตีคุณด้วยกล้องสูบบุหรี่ยาวของจีนนะ"

เขาดึงกล้องสูบบุหรี่ยาวของจีนออกจากเอวและทำท่าทาง

ไป๋ลู่ยวี๋ไม่ได้กลัวเขาเลย แต่เดินขึ้นไปด้วยรอยยิ้ม "โห ยังคงใช้กล้องสูบบุหรี่ยาวของจีนเก่าแบบนี้อยู่เหรอ เป็นเวลาหลายปีแล้ว และถ้าเมื่อมองย้อนกลับไปผมจะให้เกียรติท่านด้วยการให้อันใหม่"

"นายจะไปรู้อะไร" นายท่านตบมือของไป่ชีและยกคิ้วขึ้น "ฉันน่ะชอบใช้ของเก่าๆ ไม่ชินกับของใหม่ๆ"

ไป๋ลู่ยวี๋พูดว่า "ครับ ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านหยกแกะสลักและโบราณวัตถุ ผมไม่กล้าพูดอะไรเกี่ยวกับท่านหรอก แต่เสื้อผ้าของท่านก็มาจากของเก่าด้วยเหรอ? ท่านกำลังทำอะไร ผมไม่รู้ว่าท่านคิดว่าท่านเป็นแก๊งขอทานหรืออะไร ถ้าผมเอาเงินสดติดตัวไปด้วย ผมจะให้เกียรติทานด้วยธนบัตรสีแดงสองใบ"

นายท่านบ่น "ไม่ใช่ว่าทุกวันนี้พวกนายนิยมใช้การสแกนโค้ดเหรอ รอให้ฉันใช้ให้หลานๆของฉันเย็บรหัสบนร่างกายของฉัน นายก็ค่อยมาสแกนมันได้"

ไป๋ลู่ยวี๋หัวเราะ "โอเค ไม่มีปัญหา"

กู้เหิงและกลุ่มบอดี้การ์ดต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดกัน

พูดตามตรง พวกเขาแทบไม่เชื่อเลยเมื่อมองดูเสื้อผ้าชุดจงซานเรียบๆ รองเท้าผ้าขี้ริ้ว และบุหรี่เก่าๆในมือของเขา ดูเหมือนนายท่านสกปรกที่ล่วงลับไปแล้วในทศวรรษ 1980

พ่อของหนานหนิงซ่ง หนานหนิงไป่ หนานหนิงจู๋ ปู่ของหนานซ่ง หนานหยา หนานหลิน เรียกว่าหนานซานไฉของ "หนานเวิง"

ไม่รู้สิ ยังไงก็ยังคงคิดว่าเขาเป็นขอทาน

หนานหลินกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เธอโน้มตัวไปข้างหน้าและกอดนายท่าน ท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น "คุณปู่คะ คุณปู่อยู่ที่ไหนในช่วงสามปีที่ผ่านมา เราหาคุณปู่ไม่เจอเลย"

ปฏิบัติต่อหลานสาวของเขา การแสดงออกนั้นนุ่มนวลขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ

"ตัวปู่เปื้อนสกปรกหมดแล้ว อย่าทำให้ชุดสวยๆของหลานสกปรกเลย.....ปู่น่ะ ขณะที่ขาและเท้ายังคล่องตัว ก็ไปมาทั่วแล้ว"

ประโยคครึ่งหลังดูเหมือนจะอธิบายให้หนานซ่งโดยเฉพาะ และมันกระทบตาของหลานสาวและรู้สึกเขินอายเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล

หนานซ่งพูดอย่างเฉยเมย "จริงเหรอ ไม่ใช่ว่าต้องการจะหลบซ่อนหนูหรอกเหรอ?"

"มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน"

หนานซานไฉเงยหน้าขึ้นสูงแล้วโต้กลับ "ฉันก็เป็นปู่คนหนึ่ง จะหลบซ่อนหลานของตัวเองทำไม? เป็นไปไม่ได้หรอก"

กู้เหิงพูดว่า "ประธานหนาน วันนี้ข้างนอกอากาศค่อนข้างมีพิษ เข้าไปคุยข้างในกันเถอะ เราไล่ตามนายท่านไปสามถนนก่อนที่จะตามทัน เราไม่ได้เป็นอะไร กลัวว่าถ้านายท่านเหนื่อย ถ้าเป็นลมแดดจะแย่เอานะ"

"......."

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง

ไป๋ลู่ยวี๋มองดูท่าทางที่น่าอึดอัดใจของนายท่านและอดหัวเราะไม่ได้

หนานซ่งมองคุณปู่ด้วยสายตาเย็นชา

"นี่เด็กน้อย ทำไมยังจะทำร้ายนายท่านอีกล่ะ?"

หนานซานไฉทำท่าทางยิงกู้เหิงแล้วพูดว่า "ฉันเดินอย่างสบายๆ พวกนายต้องมาตามฉัน แล้วฉันก็วิ่งไม่ได้ฉันเหนื่อยและเหงื่อออกเยอะมาก"

กู้เหิงบ่น "ท่านวิ่งไปก่อนและเราจะไล่ตาม"

"......"

ดวงตาของหนานซ่งแดงก่ำ และไม่อยากพูดอะไรไร้สาระ "นายเค"

"ว่าไง" นายเคพูด

หนานซ่งกล่าวว่า "พาคุณปู่กลับบ้าน"

นายเคตอบและกอดเขากอดหนานซานไฉที่อยู่ต่อหน้าเขาทันที

หนานซานไฉยังคงอยู่ในท่านั่งยองๆและตกใจกับการกอดอย่างกะทันหันที่ทั้งสามวิญญาณสูญเสียวิญญาณไปสองดวงครึ่ง "อะไรกัน ทำอะไร ก็ฉันบอกว่าฉันจะไม่เข้าไป....ช่วยด้วย——"

การต่อต้านไม่ถูกต้อง และเขายังคง "ถูกอุ้ม" เข้าไปในสวนกุหลาบ

เมื่อฟังเสียงกรีดร้องของนายท่าน ไป๋ลู่ยวี๋ก็อดหัวเราะไม่ได้ "นายท่านหยิ่งผยองเหมือนกับคุณจริงๆ สมควรที่คุณจะเติบโตมากับเขา"

เขายกมือขึ้นเกาจมูกของหนานซ่ง หนานซ่งย่นจมูก "ฉันเชื่อฟังมากกว่าเขาอีก"

"โอเคๆ โกรธมากก็ไม่ช่วยอะไร"

เมื่อเห็นว่าหนานซ่งกำลังจะหันกลับมา ไป๋ลู่ยวี๋ก็พูดอย่างเร่งรีบ "เอาล่ะ ไหนๆคนก็กลับมาแล้ว งั้นฉันไปก่อนล่ะ ปู่กับหลานของคุณไม่ได้พบคุณนานแล้ว เรามาคุยกันดีๆกันเถอะ อย่าทำให้นายท่านโกรธเคือง"

หนานซ่งพยักหน้า

เมื่อไป๋ลู่ยวี๋จากไป หนานซ่งก็หันศีรษะและมองไปยังทิศทางของสวนกุหลาบ ดวงตาก็ค่อยๆปกคลุมไปด้วยแสง และทันใดนั้นก็พูดว่า "หลินหลิน"

หนานหลินตกใจกับการเรียกเมื่อกี้ "พี่?"

ปลายริมฝีปากของหนานซ่งยกขึ้นเล็กน้อย "มาช่วยกันเถอะ คืนนี้ไปทานอาหารมื้อใหญ่กัน!"