สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 189

ก่อนที่หนานซ่งและหนานหลินจะเข้ามากอดนายท่าน รถสปอร์ตลัมโบร์กีนีก็มาจากที่ไม่ไกลมากนัก

ไป๋ลู่ยวี๋ลงจากรถแล้วถอดแว่นกันแดดออก และรู้สึกประหลาดใจและยินดีเมื่อเห็นหนานซานไฉ "ผู้เฒ่าหนาน เป็นท่านจริงๆด้วย ฉันได้ยินมาว่านายท่านของคุณปรากฏตัวที่เมืองหนาน กำลังเตรียมที่จะก้าวลงจากเพื่อจับคุณ"

หลังจากห่างหายไปไม่กี่ปี นายท่านยังคงดูสุขภาพดี มีผมหยอกจำนวนมากอยู่บนหัว มีร่องรอยย่นลึกบนใบหน้า เขายิ้มอย่างใจดีและก็มีบางครั้งที่เขาเข้มงวด

หนานซานไฉกระตุกมุมปาก "นี่หลานอย่างคุณ กำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร ระวังคุณปู่ตีคุณด้วยกล้องสูบบุหรี่ยาวของจีนนะ"

เขาดึงกล้องสูบบุหรี่ยาวของจีนออกจากเอวและทำท่าทาง

ไป๋ลู่ยวี๋ไม่ได้กลัวเขาเลย แต่เดินขึ้นไปด้วยรอยยิ้ม "โห ยังคงใช้กล้องสูบบุหรี่ยาวของจีนเก่าแบบนี้อยู่เหรอ เป็นเวลาหลายปีแล้ว และถ้าเมื่อมองย้อนกลับไปผมจะให้เกียรติท่านด้วยการให้อันใหม่"

"นายจะไปรู้อะไร" นายท่านตบมือของไป่ชีและยกคิ้วขึ้น "ฉันน่ะชอบใช้ของเก่าๆ ไม่ชินกับของใหม่ๆ"

ไป๋ลู่ยวี๋พูดว่า "ครับ ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านหยกแกะสลักและโบราณวัตถุ ผมไม่กล้าพูดอะไรเกี่ยวกับท่านหรอก แต่เสื้อผ้าของท่านก็มาจากของเก่าด้วยเหรอ? ท่านกำลังทำอะไร ผมไม่รู้ว่าท่านคิดว่าท่านเป็นแก๊งขอทานหรืออะไร ถ้าผมเอาเงินสดติดตัวไปด้วย ผมจะให้เกียรติทานด้วยธนบัตรสีแดงสองใบ"

นายท่านบ่น "ไม่ใช่ว่าทุกวันนี้พวกนายนิยมใช้การสแกนโค้ดเหรอ รอให้ฉันใช้ให้หลานๆของฉันเย็บรหัสบนร่างกายของฉัน นายก็ค่อยมาสแกนมันได้"

ไป๋ลู่ยวี๋หัวเราะ "โอเค ไม่มีปัญหา"

กู้เหิงและกลุ่มบอดี้การ์ดต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดกัน

พูดตามตรง พวกเขาแทบไม่เชื่อเลยเมื่อมองดูเสื้อผ้าชุดจงซานเรียบๆ รองเท้าผ้าขี้ริ้ว และบุหรี่เก่าๆในมือของเขา ดูเหมือนนายท่านสกปรกที่ล่วงลับไปแล้วในทศวรรษ 1980

พ่อของหนานหนิงซ่ง หนานหนิงไป่ หนานหนิงจู๋ ปู่ของหนานซ่ง หนานหยา หนานหลิน เรียกว่าหนานซานไฉของ "หนานเวิง"

ไม่รู้สิ ยังไงก็ยังคงคิดว่าเขาเป็นขอทาน

หนานหลินกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เธอโน้มตัวไปข้างหน้าและกอดนายท่าน ท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น "คุณปู่คะ คุณปู่อยู่ที่ไหนในช่วงสามปีที่ผ่านมา เราหาคุณปู่ไม่เจอเลย"

ปฏิบัติต่อหลานสาวของเขา การแสดงออกนั้นนุ่มนวลขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ

"ตัวปู่เปื้อนสกปรกหมดแล้ว อย่าทำให้ชุดสวยๆของหลานสกปรกเลย.....ปู่น่ะ ขณะที่ขาและเท้ายังคล่องตัว ก็ไปมาทั่วแล้ว"

ประโยคครึ่งหลังดูเหมือนจะอธิบายให้หนานซ่งโดยเฉพาะ และมันกระทบตาของหลานสาวและรู้สึกเขินอายเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล

หนานซ่งพูดอย่างเฉยเมย "จริงเหรอ ไม่ใช่ว่าต้องการจะหลบซ่อนหนูหรอกเหรอ?"

"มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน"

หนานซานไฉเงยหน้าขึ้นสูงแล้วโต้กลับ "ฉันก็เป็นปู่คนหนึ่ง จะหลบซ่อนหลานของตัวเองทำไม? เป็นไปไม่ได้หรอก"

กู้เหิงพูดว่า "ประธานหนาน วันนี้ข้างนอกอากาศค่อนข้างมีพิษ เข้าไปคุยข้างในกันเถอะ เราไล่ตามนายท่านไปสามถนนก่อนที่จะตามทัน เราไม่ได้เป็นอะไร กลัวว่าถ้านายท่านเหนื่อย ถ้าเป็นลมแดดจะแย่เอานะ"

"......."

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง

ไป๋ลู่ยวี๋มองดูท่าทางที่น่าอึดอัดใจของนายท่านและอดหัวเราะไม่ได้

หนานซ่งมองคุณปู่ด้วยสายตาเย็นชา

"นี่เด็กน้อย ทำไมยังจะทำร้ายนายท่านอีกล่ะ?"

หนานซานไฉทำท่าทางยิงกู้เหิงแล้วพูดว่า "ฉันเดินอย่างสบายๆ พวกนายต้องมาตามฉัน แล้วฉันก็วิ่งไม่ได้ฉันเหนื่อยและเหงื่อออกเยอะมาก"

กู้เหิงบ่น "ท่านวิ่งไปก่อนและเราจะไล่ตาม"

"......"