สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 217

ฟ้าแลบวาบไปทั่วท้องฟ้า พาดยาวบนท้องฟ้าสีขาว

ฟ้าร้องดัง "เปรี้ยง" หนานหยาสั่นไปทั้งตัว

ที่คฤหาสน์ฉินอะไรๆก็ดี ก็แค่ที่ห้องใต้หลังคามันมีน้ำรั่ว!

ห้องใต้หลังคาซึ่งชื้นและร้อนอบอ้าว คราวนี้ไม่สามารถทนต่อฝนได้

หนานหยาต้องการซ่อนตัวอยู่ข้างกำแพง แต่มือของเธอถูกมัดด้วยเชือก นอกจากนี้ยังมีโซ่ที่ใช้ผูกสุนัขกับข้อเท้า ซึ่งสั้นมากจนขยับไม่ได้

ตระกูลฉินคิดว่าเธอจะส่งเสียงดัง พวกเขาจึงยัดผ้าขี้ริ้วยัดปากเธอโดยไม่รู้ว่าผ้านั้นเช็ดอะไรมาแล้วบ้าง มีกลิ่นแปลกๆในปากของเธอ อยากจะกรีดร้องก็ทำไม่ได้ แค่ตอนกินข้าวเท่านั้นที่พวกเขาจะแกะออกให้เธอ

ในเวลาเพียงไม่กี่วันหนานหยาตาบวมจากการร้องไห้เหมือนกบเศร้า เธอมีชีวิตอยู่มานานกว่า 20 ปีแล้ว แล้วชีวิตก่อนหน้านี้เธอไม่ต้องมีเรื่องให้เศร้าใจเลย

ดูไปดูมาตระกูลฉิน มันไม่ใช่มนุษย์!

เธอกำลังตั้งท้องลูกของฉินเจียงหยวน พวกเขาคิดอย่างนั้นสำหรับเธอ เมื่อคิดดูแล้วหนานหยาก็อยากจะร้องไห้อีกครั้ง... ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึง หนานหลิน และคิดว่า..…

คุณย่าเริ่มคิดถึงหนานซ่งแล้ว!

เมื่อก่อนเธอคิดว่าหนานซ่งโหดร้าย แน่นอนว่าไม่มีอันตรายใด ๆ หากไม่มีการเปรียบเทียบ อย่างน้อยหนานซ่งก็ไม่อยากทำร้ายชีวิตของเธอ แต่ดูไปดูมาตระกูลฉินก็ฉุดรั้งชีวิตของเธอไว้จริงๆ ฮือ ฮือ ฮือ.....

หนานหยากำลังหลั่งน้ำตา ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ดังก้องอยู่ในหูของเธอ เธอตกใจจนแทบร้องไห้ไม่ออก เธอเดินไปที่ผนังโดยไม่รู้ตัว เคลื่อนไหวเหมือนไส้เดือน ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอจับโซ่ที่ข้อเท้าของเธอไว้ เลือดไหลออกมา เธอก็ไม่สนใจ...

เธอกลัวจริงๆ!

กลัวว่าฉินเจียงหยวนจะเข้ามาดูถูกเธอด้วยการเหยียบหน้าเธอ และกลัวยิ่งกว่านั้นว่าเฝิงชิงจะต้องการชีวิตของเด็กในท้องของเธออย่างไร้ความปราณี

เมื่อก่อนเธออ่านข้อความพรรณนาความรัก ฉันยังรู้สึกว่าโครงเรื่องของการจำคุก~การคุมขังนั้นน่าสนใจมาก นักแสดงชายซูโย่วอวี้ที่ป่วย แต่เมื่อมันเกิดขึ้นกับตัวเองจริงๆ เธอแค่อยากจะหนี เธออยากกลับบ้านไปหาน้องสาวของเธอ!

แต่ แน่นอนว่าเธอทำได้แค่คิดเพ้อเจ้อ

หนานซ่งเกลียดเธอมากขนาดนี้ รำคาญเธอ จะมาช่วยเธอยังไงกันล่ะ เธอคงอยากให้เธอตายในบ้านตระกูลฉิน ไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย

เมื่อคิดแบบนี้ หนานหยาก็ร้องไห้อีกครั้ง.....

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ขึ้น ใจของหนานหยาแน่นขึ้น เธออยากจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่ปากเธอแน่นจนไม่สามารถตะโกนอะไรได้ แม้จะอยากหนีก็หนีไม่พ้นเหมือนปลาบนเขียงที่รอให้คนอื่นฆ่าเท่านั้น

ประตูห้องใต้หลังคาถูกเคาะด้วยเสียง "ปัง" หนานหยาหลับตาด้วยความตกใจขดตัวเป็นลูกบอลและป้องกันท้องด้วยมือของเธอโดยไม่รู้ตัวเพราะกลัวว่าจะมีใครมาทำร้ายเด็กในท้องของเธอ

นายเคกลัวจะเกิดอันตรายจึงนำหน้าผลักประตูห้องใต้หลังคาให้เปิดออกหลังจากยืนยันว่าไม่มีอันตรายจึงให้หนานซ่งเข้ามา

หนานซ่งก้าวเข้ามา แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้า รูม่านตาก็หดตัวลงทันที คิ้วก็พับขึ้น มือก็กำแน่นอย่างช่วยไม่ได้

"......"

ตระกูลฉินมันเป็นสัตว์อสูรที่ไม่ใช่มนุษย์แล้ว! ! !

"กู้เหิง" เธอพูดอย่างเคร่งขรึม

กู้เหิงเข้าใจและเรียกใช้กล้องของโทรศัพท์ทันที ถ่ายภาพ และทนไม่ได้ที่จะดูฉากตรงหน้าเขา

เมื่อหลับตาลงอย่างแน่นหนา หนานหยาก็ตะลึงชั่วขณะหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ราวกับว่าเธอมีภาพลวงตา หลังจากเวลาผ่านไปสักพัก เธอก็ลืมตาขึ้นช้าๆ และเห็นหนานซ่งอยู่ตรงหน้าจริงๆ

"พี่ใหญ่! ! !"

เธอส่งเสียงร้องออกมาจากใจ ราวกับว่าผู้คนที่กำลังทุกข์ทรมานได้เห็นพระผู้ช่วยให้รอด ดวงตาของเธอเป็นประกาย และปากของเธอก็กรีดร้อง

หนานซ่งขยับนิ้วของเขาและกู้เหิงก้าวไปข้างหน้าและถอดผ้าออกจากปากของหนานหยา