สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 221

หลังจากมีชีวิตผ่านมาสิบเจ็ดปี นี่เป็นครั้งแรกที่ซูยินเห็นคนหน้าตาดีเช่นนี้ เธออดไม่ได้ที่จะจ้องมอง

ดวงตากลมโตของเธอกระพริบและรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว "พี่ชาย!"

ฟู่ยวี่เป็นสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดของตระกูลฟู่ ไม่มีน้องชายและไม่มีน้องสาว อยู่ๆเขาก็โดนเด็กสาวตัวน้อยเรียกว่า พี่ชาย เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก หัวใจของเขาล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ดูเหมือนว่าเขายังคงดูหนุ่มอยู่สินะ

“ครับ~” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ เมื่อนึกถึงคำว่า "คุณอา" ที่เด็กน้อยที่เรียกหนานซ่งเมื่อกี้ นัยน์ตาของเขาก็ดูหยอกล้อและเอ่ยถามหนานซ่ง "เด็กคนนี้ เป็นลูกชายพี่ชายคนไหนของเธอ?"

บางทีคนอื่นอาจจะยังไม่รู้ เพราะยวี่จิ้นเหวิน ฟู่ยวี่จึงรับรู้เรื่องพี่น้องทั้ง 5 คนของหนานซ่ง ไม่อาจปิดบังเขาไว้ได้

เมื่อได้ยินว่าชายรูปงามคนนี้รู้ถึงความลับของพี่ชายหลายคนของคุณอา ซูยินก็จำเขาได้ทันทีว่าเป็นคนสนิทของหนานซ่งและถามเธออย่างแปลกใจ "คุณอา คนนี้เป็นแฟนใหม่หรือว่าแฟนเก่าเหรอ?"

หนานซ่ง ".........."

เมื่อคุณอาได้สั่งสอนหลานก็ไม่เคยจะเอ็นดู หนานซ่งย่อตัวลงและเข้าหาซูยิน เธอยกมือขึ้นและตีก้นของเธอ "ยังจะพูดมั่วซั่วอีก เดี๋ยวจะส่งไปเรียนกฎของครอบครัว"

"ผิดไปแล้ว คุณอา ฉันผิดไปแล้ว!"

ซูยินผู้ที่ขี้ขลาดผู้ซึ่งคุ้นเคยกับการถูกพ่อกลั่นแกล้งมาตั้งแต่เด็ก รู้ดีถึงความจริงว่าคนฉลาดในเหตุการณ์ปัจจุบันควรทำตัวอย่างไร เมื่อได้รับการตักเตือนก็จะทำตามอย่างแน่นอน "อย่าให้ฉันต้องสอนในที่สาธารณะ มันจะน่าอายมาก~"

หนานซ่งจ้องมองเธอและเอ่ยตักเตือน จากนั้นก็ปล่อยเธอ ซูยินจับก้นน้อยๆของเธอไว้และลุกขึ้นยืนพร้อมกับมุ่ยปากอย่างไม่พอใจ

เธอมองไปด้านอื่น เธอเห็นว่ามุมปากของฟู่ยวี่กำลังยิ้ม

คนคนนี้ทำไมถึงยิ้มบนความทุกข์ของคนอื่น?

แต่ว่าเมื่อเขายิ้ม เขาดูหล่อมากเว่อร์!

ซูยินอดใจไม่ได้ เธอยื่นมือออกไปและสัมผัสลักยิ้มบนใบหน้าของฟู่ยวี่พร้อมกับเอ่ยถามอย่างงุนงง "บนหน้าคุณ ทำไมถึงมีหลุม?"

“……” เส้นเลือดบนหน้าผากของฟู่ยวี่กระตุก ในขณะนั้นมันก็กลายเป็นคำว่า "สมองของคุณมีหลุม" เขาเกือบจะตอบเธอกลับไปว่า "เธอน่ะสิมีหลุม!"

เขาเลิกคิ้วขึ้นและดึงมือของเธอออก “อย่าแหย่อย่างสุ่มสี่สุ่มห้า อันนี้เรียกว่าลักยิ้ม คนปกติทั่วไปก็อยากมี แต่ว่าก็ไม่ค่อยมีกัน”

หนานซ่ง : กับผีน่ะสิ

ซูยินสรรเสริญเยินยอเป็นอย่างมาก "ว้าว สุดยอดไปเลย"

หนานซ่ง "......." เด็กคนนี้พนักงานเคาน์เตอร์หรือเปล่านะ ยกยอเก่งเชียว

ฟูยวี่รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับคำชม เขาเลิกคิ้วขึ้น "นั่นก็แน่อยู่แล้ว"

หนานซ่งขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจคนทั้งสองนี้ เธอนั่งทานอาหารเช้า ไม่นานนักหนานหลินก็ลงมาและเห็นฟู่ยวี่จากนั้นเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ "คุณชายน้อยมาแล้วเหรอ อรุณสวัสดิ์"

ฟู่ยวี่พยักหน้า "อรุณสวัสดิ์"

ม้ากลุ่มหนึ่งมาถึงสนามแข่งม้าเป่ยเจียว ฟู่ยวี่ได้นัดหนานซ่งไปดูด้วยกัน ไม่เช่นนั้นในวันนี้เขาคงไม่ได้เดินเข้ามานั่งภายในบ้านตระกูลหนานหรอก นั่งอยู่ราวกับว่าเป็นคุณลุงสองอย่างไรอย่างนั้น

มือของซูยินกำลังถือขนมปังอยู่ ใบหน้าเล็กๆที่นุ่มนิ่มนั้นจ้องมองฟู่ยวี่ "คุณชายน้อย? ทำไมคุณถึงชื่อนั้นล่ะ?"

ฟู่ยวี่จ้องมองไปยังแก้มที่กำลังป่องของซูยิน เขาคันไม้คันมืออยากจะหยิกแก้มเล็กๆของเธอ ดวงตาของลูกพีชของเขาเปล่งประกายด้วยวิบวับอย่างอ่อนโยน "เด็กน้อย คุณชายน้อยอย่างฉันมีชื่อว่าฟู่ยวี่ คำว่ายวี่อ่ะ รู้จักไหม ยวี่"

"????"

ซูยินทำหน้านิ่งๆแต่ก็น่ารัก จากนั้นเธอมองไปทางหนานหลิน "คุณอาหลิน เขากำลังว่าฉันไม่มีความรู้หรือเปล่า?"

หนานหลินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอเขียนคำว่า "ยวี่" ลงบนโต๊ะด้วยน้ำ "คำนี้ เธอรู้จักไหม?"

“รู้จัก” ซูยินพยักหน้า "นี่ไม่ใช่คำว่า อี้ เหรอ?"

ฟู่ยวี่เกือบจะพ่นนมออกมาจากปาก