สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 224

เสียงร้องไห้ของซูยิน เรียกได้ว่าเป็นการร้องไห้สะท้านโลก ทำให้ทุกคนในฟาร์มม้าตกใจ

หนานซ่ง, หนานหลินและกู้เหิงวิ่งมาจากทุกทิศทางมองไปที่ซูยินที่กำลังร้องไห้เสียงดังและฟู่ยวี่ที่ดูหงุดหงิด พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ ฟู่ยวี่และถามพร้อมกัน: "คุณทำร้ายเธอ?

“เปล่า ผมไม่ได้ทำ อย่ามาพูดไร้สาระฟู่ยวี่รีบปฏิเสธด้วยความตื่นตระหนก

ซูยินไม่ได้ร้องไห้ง่าย ๆ เมื่อเขาเริ่มร้องไห้ มันจะหอน ตาแดงและสำลัก และพูดกับหนานซ่ง: "คุณอา เขารังแกฉัน..."

"???"

ฟู่ยวี่มองไปที่ ซูยินอย่างเหลือเชื่อด้วยเครื่องหมายคำถามสีดำบนใบหน้าของเขา

หนานซ่งมองไปที่ ฟู่ยวี่ด้วยสายตาเย็นชาและพูดด้วยแขนที่โอบรอบ: "อย่ากลัว บอกอาทำไมเขาถึงรังแกเธอ?"

ซูยินยังคงสะอื้นและสำลัก "เขาล้อเลียนฉัน"

"..."

คราวนี้ ฟู่ยวี่ทนไม่ได้จริงๆ เขาแค่รู้สึกว่าตอนนี้เขากำลังเสียเปรียบ "ฉันไปล้อเลียนอะไรเธอ"

ซูยินหันศีรษะและชำเลืองมองเขา จมูกและน้ำตายังคงห้อยอยู่บนใบหน้าเล็กๆ ที่กลมโต ดวงตาของเธอแดงเหมือนกระต่าย และจมูกแดงมองกลับมาที่ ฟู่ยวี่"เขากล่าวว่า" ขี่ม้าแคระโพนี่เธอยังตกม้าได้ เธอช่างมีความสามารถจริงๆ'"

“…” ฟู่ยวี่พูดในใจ: มันใช่เรื่องไหม? แบบนี้เรียกว่าล้อเลียน?

แต่เมื่อมองไปใบหน้าร้องไห้ของเด็กสาว ความรู้สึกผิดของเขาเกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผลอยากล้นหลาม ดังนั้นเขาจึงรีบเกลี้ยกล่อมเธอและพูดว่า: "พี่ไม่ได้ล้อเลียนเธอ นั่นเป็นคำชมต่างหาก"

ซูยินขดริมฝีปากสูดจมูกเบาๆ

ฟู่ยวี่คิดว่าเด็กทำหน้ามุ่ยมันช่างน่ารัก เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาจากใบหน้าของเธอ “โอเค โอเค พี่ผิดแล้ว อย่าร้องไห้เลย ถ้าอยากระบายความโกรธ. , พี่จะจัดการเจ้าม้าให้"

"แบบนั้นไม่ได้!"

ซูยินหยุดร้องไห้ทันที และเข้ามาในขณะที่เขาพูด "นั่นมันม้าของฉัน คุณไม่ได้รับอนุญาตให้จัดการมัน"

ฟู่ยวี่ยิ้มและพูดว่า "ถ้าไม่ร้องไห้ พี่ก็จะไม่ทำอะไรมัน"

“งันฉันไม่ร้องไห้ก็ได้”

ซูยินปาดน้ำตาด้วยหลังมือ แล้วพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนหลังม้าในเวลานี้ ตกใจ “บ้าเอ๊ย สูงมาก!”

เธอจับขาฟู่ยวี่อย่างไม่รู้ตัว แล้วมองซ้ายหันขวา เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้อีกครั้ง “ฉัน...จะลงไปยังไงดี” หันไปมองหนานซ่ง “คุณอา ช่วยอุ้มหน่อย~”

หนานซ่งดูเธอ ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ฉันอุ้มเธอไม่ไหวแล้ว"

“...” ซูยินเบิกตากว้าง อาคิดว่าเธออ้วนเหรอ?

ฟู่ยวี่ยิ้มเบา ๆ และเหยียดมือออกเพื่อปิดเอวของ ซูยินรู้สึกว่ามีลมพัดเข้าหูของเธอและในวินาทีต่อมาเท้าของเธอก็ตกลงบนพื้นอย่างมั่นคง

เธอลงมาได้ยังไง?

มันวิเศษมากขนาดนี้เหรอ?

ซูยินมองดูฟู่ยวี่ด้วยดวงตาโต เมื่อมองขึ้นไป เขาเห็นใบหน้าที่สวยงามและไร้เทียมทานภายใต้แสงอาทิตย์ และดวงตาสีพีชของเขาช่างงดงามจนรู้สึกเพียงว่าความคับข้องใจของเธอหายไปในทันที

เธอหัวเราะขึ้นมาทันใด ดวงตายังเต็มไปด้วยน้ำตาเป็นประกาย และรอยยิ้มของเธอก็เจิดจ้าด้วยสายฝน “ขอบคุณพี่ชายที่ช่วยฉันไว้”

ฟู่ยวี่ยกขนตาขึ้นการแสดงออกของเขาดูตกใจเล็กน้อย

รู้สึกประหลาดใจที่ใบหน้าของเด็กสาวเปลี่ยนไปมากว่าอากาศ แดดจัด และฝนตก และค่อนข้างปลื้มใจ: โอเค แม้ว่ามันจะดูเด็กไปหน่อย อย่างน้อยก็รู้ว่ามันค่อนข้างดี

“ยินดีครับ” เขาลูบหัวเล็กๆ ของเธอพร้อมยิ้มอย่างใจดี