สนามบินเมืองเป่ย
ไป๋ลู่ยวี๋ยืนอยู่ที่ทางออก หมุนกุญแจรถเล่น รออย่างเบื่อหน่าย
ไกลออกไป เห็นชายคนหนึ่งสวมชุดกีฬา มือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินออกมา
ผมสั้นของเขาถูกมัดไว้ด้านหลังศีรษะ มัดเป็นหางเปีย เผยให้เห็นหน้าผากที่เรียบเนียนของเขา
เฉวียนเยี่ยเชียนสวมแว่นกันแดดสีดำ ถือโทรศัพท์ไว้ในมือ เล่นขณะที่กำลังเดิน
ร่างที่สูงหล่อของเขา แต่งตัวง่ายๆก็ไม่อาจปกปิดเสน่ห์ชายอันทรงพลังของเขาได้ สาวๆหลายคนอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเขา
ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่เขาสวมแว่นกันแดด แต่ออร่าทรงพลังยังเฉียบคม ทำให้ผู้คนกลัวสายตาของเขา
“พี่สอง!” ไป๋ลู่ยวี๋ตะโกนและโบกกุญแจรถในมือ
ผลก็คือแกว่งแรงเกินไป ทำให้กุญแจหล่นไปตรงหน้าของหญิงสาว ทำให้เธอตกใจนิ่งอึ้งไปทั้งตัว
ทันใดนั้น มือขนาดใหญ่ก็ยื่นออกมาข้างหน้าเขา “พัฟ” เฉวียนเยี่ยเชียนเก็บกุญแจรถขึ้นมา
"ขอโทษนะ"
เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้นในหูของเธอ หญิงสาวไม่มีปฏิกิริยาใด เดินผ่านไปโดยตรง
หลังจากออกจากสนามบิน เฉวียนเยี่ยเชียนก็โยนกุญแจรถให้ไป๋ลู่ยวี๋ และตบหัวเขา "เดี๋ยวจะโดน"
ไป๋ลู่ยวี๋ลูบหัวของเขาและยิ้มอย่างเขินอาย “พี่สองผู้ช่วยชีวิต”
เฉวียนเยี่ยเชียนถอดแว่นกันแดดออก แล้วสวมไว้ด้านหลังศีรษะ ขาแว่นทั้งสองข้างติดที่หูของเขา ดูเหมือนเป็นนักเลง
เขาเหล่มองไป๋ลู่ยวี๋ และเยาะเย้ยเขา "อย่าใช้คำพูดที่บรรยายถึงพี่รุ่ยกับเสี่ยวสี่กับฉัน อะไรผู้ช่วยชีวิต เรียกฉันว่าขาโหดจะดีกว่า”
ไป๋ลู่ยวี๋ยิ้ม “พี่สองรู้จักจุดยืนของตัวเองด้วยเหรอ”
“อยากตายหรือไง?”
เฉวียนเยี่ยเชียนล็อคคอของไป๋ลู่ยวี๋
ไป๋ลู่ยวี๋ถูกรัดคอแทบหายใจไม่ออก “ผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว…”
—
หลังจากขึ้นรถ เฉวียนเยี่ยเชียนนั่งข้างคนขับ ดูโทรศัพท์และขมวดคิ้ว
ไป๋ชีเหลือบมองโทรศัพท์ในมือของเขาด้วยความอิจฉา "พี่สอง ฉันอยากได้โทรศัพท์ในมือพี่”
เฉวียนเยี่ยเชียนตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้น “ไม่ให้”
"..."
ไป๋ลู่ยวี๋รู้สึกไม่พอใจ “ทำไมพี่ทุกคนมี แต่ฉันไม่มี?”
“แกเป็นเด็กเป็นเล็ก จะใช้โทรศัพท์แบบนี้ไปทำไม”
เฉวียนเยี่ยเชียนงอนิ้วของเขา ปัดโทรศัพท์เบาๆ มองไปที่ตำแหน่งจุดสีแดงในเมืองเป่ย
ไป๋ลู่ยวี๋เถียง "ฉันยังเด็กตรงไหน? ฉันอายุ26ปีแล้ว โตกว่าน้องหกตั้ง3เดือน! จะว่าไปแม้แต่น้องหกยังมี ทำไมฉันถึงไม่มี?”
เมื่อได้ยินเขาพูดถึงหนานซ่ง เฉวียนเยี่ยเชียนก็หันศีรษะมองเขาอย่างไม่พอใจ
“แกกล้าเทียบกับน้องหกเหรอ?”
ไป๋ลู่ยวี๋: "..."
เป็นอีกครั้งที่ตอกย้ำสถานะครอบครัวของคุณชายไป๋ชีกับหนานเสี่ยวหวู่ หดหู่ในใจ
ในครอบครัวไป๋เขาเป็นผู้ถูกล่า แต่ที่นี่เขากลายเป็นผู้ล่า
นี่มันชะตากรรมอะไรกันแน่
ไป๋ลู่ยวี๋ปรับอารมณ์ของเขาอย่างรวดเร็ว และถามเฉวียนเยี่ยเชียน "พี่สอง ครั้งนี้พี่มาเมืองเป่ยทำไม ซูยินพวกเราก็หาเจอแล้ว ฟู่ยวี่ก็ได้รับคำเตือนจากพวกเราแล้ว"
เฉวียนเยี่ยเชียนจ้องไปที่จุดสีแดงบนโทรศัพท์ มองดูชั่วขณะหนึ่ง แล้วปิดโทรศัพท์
“มาทำเรื่องส่วนตัว” น้ำเสียงของเขาดูจืดชืด
เรื่องส่วนตัว?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สอนรักอดีตภรรยา
ต่อๆค่ะรอนานแล้ว...
อยากอ่านเร็วๆทำไงดี...
มีถึงตอนจบมั๊ยค่ะ อ่านสนุกมากเลย อ่านจบตอนทีลง 940 แล้วค่ะมีต่ออีกม่ะค่ะ รอๆอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ...
ทำไมตั้งแต่บทที่ 57 ขึ้นไปมี 4-5 บรรทัดตอนสั้นๆล่ะ...
แอด..ช่วยกลับมาลงต่อหน่อยจ้า .อย่าเทกันแบบนี้😄😄...
1...
1...
พี่ยวี่..ตายจริงไหม.ใครเป็นพระเอกอ่ะ😂😂...
สนุกมาก.....
นางเอกไม่น่าให้อภัยนะ เพราะผู้ชายใจดำ ดูแลมาตั้งสามปี ไม่เคยทำดีด้วยแล้วจู่ๆก็ทิ้ง นี่ถ้าไม่ถูกเปิดโปง เขาก็จะแต่งกับนังโจ๋...