สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 261

ฟู่ยวี่มองไปที่ซูยินอย่างตั้งใจและไม่ตอบสนองชั่วขณะหนึ่ง

เขายังคงเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้เป็นครั้งแรก เธอสวมชุดโบราณและมีความพอดีอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับถูกตัดเย็บมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ อารมณ์ของคนทั้งหมดได้เปลี่ยนไปจากแม่มดตัวน้อยเป็นนางฟ้าตัวน้อย

และในตอนนี้ ชั่วขณะหนึ่งดูเหมือนว่าเขาจะเห็นเงาของหนานซ่งจากใบหน้าของซูยิน

ท่าทางเกียจคร้านฆ่าคนทั้งห้อง พูดไม่ได้ว่าเหมือนแต่พูดได้อย่างเดียวว่าเหมือนกันทุกประการ

เสี่ยวจิ้งมองซูยินขึ้นและลงอย่างระมัดระวัง "คุณเป็นใคร?"

ซูยินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า "คุณเป็นแฟนเก่าของเขา ฉันเป็นแฟนใหม่ของเขา"

?

แฟนใหม่บ้าอะไรกัน?

มุมปากของฟู่ยวี่กระตุก

เอวเริ่มเจ็บอีกแล้ว

เสี่ยวจิ้งขมวดคิ้ว "เธอเป็นแค่เด็กน้อย โตเป็นผู้ใหญ่ละเหรอ? พูดถึงแฟนเก่าแฟนใหม่อะไร ยังไม่อายอีก ผู้ปกครองเธอล่ะ ยังไม่รีบเอาเด็กน้อยคนนี้กลับไปดูแลอีก ออกมาวิ่งเล่นทำไม?"

ซูยินค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยการแสดงออกที่เย็นชาระหว่างคิ้ว

"ขอโทษนะ นี่คือบ้านของฉัน"

เสี่ยวจิ้ง "? ? ?"

อวิ๋นชิงฟังเสียงแล้วเดินไป สวมเสื้อคลุมที่ย้อมด้วยไม้ไผ่สีดำ จวิ้นอี้พูดไม่ได้

"เป็นอะไรเหรอ?"

เขาเดินไปและปกป้องซูยินอย่างเป็นธรรมชาติ

ซูยินพูดอย่างเฉยเมย "มาสร้างปัญหา รีบออกไปซะ ถ้าป่วยก็พาเธอไปรักษา ที่นี่ไม่ต้อนรับ"

ขณะที่พูดก็ดึงคอของฟู่ยวี่และลากเขาเข้าไป

ฟู่ยวี่ "เฮ้ เฮ้ เบาๆหน่อย เอวผมเจ็บ——"

—

ฟู่ยวี่ที่นอนอยู่บนเตียง รู้สึกได้ถึงความหมายของคำว่า "พลังแห่งชีวิตและความตายอยู่ในมือของผู้อื่น"

อ่อนแอ ยากจน และช่วยไม่ได้

เขาถูกขอให้ถอดเสื้อออกเผยให้เห็นร่างกายท่อนบนที่แข็งแรง รูปร่างของเขาดีเยี่ยม ยกเว้นรอยแผลเป็นที่หลังเล็กน้อย ส่วนที่เหลือก็สมบูรณ์แบบ ที่ที่ควรมีกล้ามเนื้อก็มี ที่ที่ควรมีซี่โครงก็มี

กระดูกสันหลังแบบผีเสื้อด้านหลังยิ่งสวยขึ้นไปอีก

ในเวลานี้เท่านั้น กระดูกสันหลังรูปผีเสื้อคู่นั้นยังคงสั่นเล็กน้อยเพราะความกลัว ราวกับผีเสื้อกระพือปีก

"ฟังนะ ยินยิน......."

ฟู่ยวี่มองไปที่ซูยินที่เล่นด้วยเข็มเงิน คิดว่าควรคุยกับเธอดีกว่า "เนื้ออะไร ทำไมไม่ให้พี่ของเธอมาแสดงให้ฉันเห็นล่ะ มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับฉัน เธอไม่จำเป็นต้องทำเอง..."

ซูยินเตรียมเข็มเงินอย่างว่างเปล่า และพูดเบาๆว่า "พี่อวิ๋นชิงคนหล่อเขาไม่ว่างเลยดูแลฉันไม่ได้ นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับคุณจริงๆ สามารถแก้ไขได้ด้วยการเย็บ 2-3 ครั้ง ไม่ต้องรบกวนพี่ๆเลย ฉันทำเองได้"

ทำไมเด็กคนนี้ถึงไม่เชื่อฟังเลย?

ฟู่ยวี่กำลังจะทรุดตัวลงและลังเล "ก่อนอื่นเลยฉันต้องบอกว่าฉันไม่เชื่อใจเธอ....ฉันแค่คิดอย่างนั้นหรือฉันควรออกกำลังกายด้วยตัวเองฉันไม่จำเป็นต้องฝังเข็มจริงๆ...…"

ซูยินยกดวงตาสีดำสนิทและมองฟู่ยวี่ "พี่ คุณกลัวเข็มไหม?"

"......."

ฟู่ยวี่คิดในใจ ฉันนี่เหรอกลัวเข็ม? ฉันกลัวเธอต่างหาก!

แต่เอาเถอะ ฟู่ยวี่กลัวการตีหน้าเด็กตัวเองจริงๆ คิดว่าเป็นแค่เข็ม เป็นอะไรมาก ยังไงตอนนี้เอวก็เจ็บ ให้เข็มสักสองสามเข็ม บางทีเขาอาจจะต้องใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง

ฟู่ยวี่เลิกดิ้นรน "ช่างมัน เธอฝังเข็มเถอะ!"

ท่าทางที่ทรมานของความกล้าหาญ

ซูยินไม่เคยสงสัยในทักษะทางการแพทย์ของตัวเอง เพียงรู้สึกว่าฟู่ยวี่ขี้อาย

"พี่ วางใจเถอะ ฉันจะรีบทำให้เร็ว จะไม่ทำให้พี่เจ็บเลย"

ฟู่ยวี่อยากจะร้องไห้เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนกำลังจะไปที่เครื่องประหารชีวิต?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเช่นเดียวกับเพชฌฆาต ที่พูดกับนักโทษที่ถูกตัดสินว่า "วางใจเถอะ มีดของฉันเร็วมาก และลงมีดเพียงครั้งเดียวก็จบ"