สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 297

เมื่อเธอตั้งคำถามนี้ขึ้นมา เธอเชื่อว่าไม่ว่าพี่ชายคนไหนต่างก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง

แต่พี่ใหญ่ก็คือพี่ใหญ่

ลั่วจวินหังครุ่นคิดครู่หนึ่งและถามเธอว่า "ใครพูดอะไรกับเธอ?"

"เฉียวเหลิ่ง"

หนานซ่งไม่ปกปิดพี่ใหญ่

ลั่วจวินหังถามอีกครั้ง "เขาพูดว่าอะไร?"

“ฉันบันทึกเสียงไว้ ฉันจะส่งให้พี่ฟัง”

หนานซ่งปาดน้ำตา เธอบันทึกเสียงบันทึกและส่งไปให้ลั่วจวินหังจากนั้นเธอก็ฟังมันด้วย

สันนิษฐานว่าพี่ใหญ่ฟังจบแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "ใช่ไหม? ฉันไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม? เขากำลังพูดว่าพ่อและแม่ของฉันยังไม่ตาย ใช่ไหม?"

ตอนนี้จิตใจของหนานซ่งอ่อนแอมาก เธอต้องการใครสักคนมาบอกเธอว่าพ่อแม่ของเธอยังไม่ตาย

หนานหนิงซ่งและลั่วอินยังไม่ตาย!

"ซ่ง ใจเย็นหน่อย"

ลั่วจวินหังเอ่ยด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกและเยือกเย็น "คำพูดของเขาคือ---มีชีวิตอยู่หรือไม่ฉันไม่รู้ แต่ฉันไม่ได้ฆ่าพวกเขา"

เขาหยุดไปชั่วขณะและพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนว่า "เขากำลังซื้อใจเธอ"

หัวใจของเธอร่วงหล่นลงไปถึงตาตุ่ม

ไม่ง่ายเลยที่หนานซ่งจะมองเห็นแสงสว่าง แต่สุดท้ายเธอก็กลับจมสู่ความมืดมิดอีกครั้ง

เรี่ยวแรงในขณะนั้นของเธอได้สูญสิ้นไปจนหมด

แต่อย่างไรก็ตามเธอจะไม่ยอมแพ้

"แล้วถ้าหากว่าเป็นไปได้ล่ะ?"

สีหน้าของหนานซ่งเย็นชา "ถ้าร่างทั้งสองที่ถูกไฟไหม้ในรถเมื่อสามปีก่อนไม่ใช่ร่างของพวกเขาล่ะ เผื่อว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่..พี่ใหญ่ ช่วยให้ความหวังฉันหน่อยเถอะ!"

เธอหลับตาลง น้ำตารินไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ร่างกายของเธอไร้ซึ่งแรงกำลัง แม้แต่โทรศัพท์เธอก็ไม่อาจจะคว้ามันไหว

เมื่อโทรศัพท์กำลังจะร่วงหล่นจากฝ่ามือ เสียงของลั่วจวิ้นเหิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เขาพูดว่า "ฉันจะส่งคนไปตรวจสอบ"

"ตรวจ ตรวจสอบ!"

ในที่สุดเรี่ยวแรงของหนานซ่งก็ฟื้นคืน "ถึงแม้จะมีความหวังริบหรี่ เราก็ยอมแพ้ไม่ได้ใช่ไหม!"

เธอเริ่มรู้สึกกระตือรือร้น

"ใช่"

เสียงลั่วจวินหังนุ่มนวลจนไม่อาจอธิบายได้ จากนั้นเขาเอ่ยถามว่า "เฉียวเหลิ่งโทรหาเธอ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?"

หนานซ่งตอบอย่างเชื่อฟัง "ระหว่างทางกลับบ้านสวนกุหลาบ"

"อีกนานแค่ไหนกว่าจะถึง?"

หนานซ่งเหลือบมองนอกกระจกรถ "ประมาณห้านาที"

"โอเค"

ลั่วจวินหังเอ่ยอีกว่า "หลังจากนี้ไป เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว สงบสติอารมณ์"

"อื้อ"

หนานซ่งตอบรับและรีบเอ่ยว่า "พี่ใหญ่ พี่อย่าวางสาย!"

ลั่วจวินหัง "อืม ไม่วาง"

หลังจากที่เขาพูดจบ หนานซ่งก็จำได้ว่าเขาดูเหมือนจะยังอยู่ในที่ประชุม "ช่างเถอะ พี่รีบไปจัดการธุระเถอะ ฉันอยู่คนเดียวได้"

"ห้านาที ยังมีเวลาอยู่"

เสียงของลั่วจวินหังนั้นแผ่วเบา แต่มันทำให้ผู้คนมีความสงบในใจอย่างไม่อาจอธิบายได้ "พี่ใหญ่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ"

หนานซ่งย่นจมูกของเธอ "อื้ม"

เธอเอนตัวพิงเบาะนั่ง หน้าต่างที่แตกร้าว เป็นช่องว่างที่ทำให้ลมเย็นพัดเข้ามาและจิตใจของเธอก็ค่อยๆสงบลง

"พี่ใหญ่" เธอเอ่ยอย่างอ้อนๆ "ฉันอยากได้ยินพี่เล่นเปียโน"

ลั่วจวินหังตอบรับทุกคำขอ “ตกลง”

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงเพลงเปียโนที่นุ่มนวลก็ค่อยๆดังขึ้นจากปลายสาย เมื่อได้ฟังสัมผัสได้ทั้งความเงียบและความเศร้า

ชีวิตหนานซ่งไม่สมบูรณ์ตั้งแต่ยังเล็ก เธอเป็นคนที่ไม่ชอบเสียงเพลง แต่กลับชอบและจำเสียงเปียโนเพลงนี้ได้ ชื่อเพลงว่า TheSoundofSilence เป็นเพลงแรกที่พี่ชายของเธอเล่นให้เธอฟัง

ในตอนนั้นเธอยังเด็กมาก เธอถูกพี่สองและพี่เล็กกลั่นแกล้ง เธอไม่อาจจะชนะพวกเขาได้ เธอตกลงไปในบ่อและกระโปรงใหม่ของเธอก็เปื้อนดินโคลน

เธอร้องไห้เอาแต่ใจ ร้องไห้ไม่หยุด พี่เล็กเกือบจะคุกเข่าลงและอ้อนวอนไม่ให้เธอร้องไห้

พี่ใหญ่อุ้มเธอไว้และให้เธอนั่งลงข้างเปียโน จากนั้นเขาก็เล่นเปียโนให้เธอฟัง เมื่อเธอได้ฟัง เธอก็หยุดร้องทันที

มีความเจ็บปวดไหนบ้างที่เสียงเปียโนของพี่ใหญ่ไม่สามารถจัดการกับมันได้?

ลั่วจวินหังเล่นเปียโนให้เธอฟังตลอดทาง เป็นเวลาราวๆห้านาที

จนกระทั่งกู้เหิงเอ่ยกับเธอว่า "ประธานหนาน ถึงสวนกุหลาบแล้ว"

จากนั้นเสียงเพลงก็ได้หยุดลง

หนานซ่งชำเลืองมองกู้เหิงและพูดอย่างไม่พอใจ "ให้เวลาฉันอีกสักนาทีหนึ่งมันจะเป็นอะไรไป ขี้งกเสียจริง"