สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 32

การเดินทางจากเมืองเป่ยไปเมืองหนานใช้เวลาสองชั่วโมงครึ่ง ด้านนอกท้องฟ้าครึ้มฝน เสียงเปาะแปะของเม็ดฝนเริ่มดังขึ้น เหมือนสิ่งที่เร่งเร้าให้คนง่วงนอน

หนานซ่งไม่มีอารมณ์จะคุยกับฟู่ยวี่ เธอกางผ้าห่มออกพร้อมที่จะนอน และก่อนที่เธอจะหลับไปเธอยังเตือนฟู่ยวี่ด้วยว่า: "ห้ามส่งเสียงนะคะ"

แถมยังหันไปบอกกับกู้เหิงว่า: "ถ้าเกิดว่าเขาไม่ทำตามคำสั่ง ก็โยนเขาออกไปได้เลย!"

"วางใจเถอะครับ ผมเป็นเด็กดีมาก ๆ"

ฟู่ยวี่พูดพลางเอียงไหล่ด้านหนึ่งของเขามาหาเธอ "ผมให้ยืมไหล่ของผมเอาไหมครับ?"

"ขอบคุณค่ะ แต่ฉันกลัวจะฝันร้าย"

หนานซ่งหาวออกมา เธอปิดเปลือกตาลง แล้วก็ไม่สนใจเขาอีก

ฟู่ยวี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย มองสาวสวยที่กำลังซุกตัวหลับอยู่ในผ้าห่ม ท่าทางของเธอเหมือนกับนกกระทาตัวเล็ก ๆ ทำให้คนเห็นรู้สึกอยากจะอุ้มเอาไว้ในอกแล้วหอมมันเบา ๆ

เขาเอาโทรศัพท์ออกมา ถ่ายรูปหนานซ่งเอาไว้รูปหนึ่ง

กู้เหิงเห็น ก็จะเข้ามาแย่งโทรศัพท์ไปจากเขา พร้อมกับเขม็งตาใส่เขา: ยังจะกล้าแอบถ่ายอีก !

ฟู่ยวี่ถือโทรศัพท์เอาไว้เหนือหัว แล้วส่งเสียง 'ชู่' ใส่เขา แล้วกะพริบตาใส่เขาปริบ ๆ : ผมแอบถ่ายที่ไหน ผมถ่ายให้เห็นเลยต่างหาก

กู้เหิงบังคับให้เขานั้นลบรูปทิ้งไป ฟู่ยวี่ก็ดูเหมือนจะต้องลบรูปไปอย่างช่วยไม่ได้ แต่ที่จริงแล้วเขานั้นย้ายรูปไปไว้ที่อื่นแทนแล้ว

รูปสาวสวยตอนกำลังหลับ แน่นอนว่าจะต้องเก็บเอาไว้ตลอดไป

เดี๋ยวค่อยส่งให้ยวี่จิ้นเหวินดูหน่อย แต่งงานมาตั้งสามปี แต่กลับไม่มีรูปของเธอเลยสักรูป น่าสงสารจริง ๆ

......

หนานซ่งนอนหลับได้สนิท ในตอนที่เธอตื่นขึ้นมารถก็ขับมาถึงเมืองหนานแล้ว

แล้วก็เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้วด้วย

เธอลืมตาขึ้น ดวงตาของเธอก็ประสานกับดวงตาเป็นประกายของฟู่ยวี่ ทำเอาเธอต้องขมวดคิ้วขึ้นมา "ทำไมคุณยังอยู่บนรถอยู่อีก?"

"ผมก็กำลังรอให้คุณตื่นขึ้นมา แล้วคุยเรื่องจริงจังกับคุณสักทีไงครับ"

ฟู่ยวี่พอโดนทำท่ารังเกียจใส่ ก็รู้สึกน้อยใจอยู่เล็กน้อย เลยมีสีหน้าเศร้า

ฟู่ยวี่นั้นมีประสบการณ์ด้านความรักมาหลายปี และความรักของเขาก็ยืดยาว ไม่ว่าจะไปที่ไหนเขายังไม่ทันจะได้เริ่มจีบก็สามารถดึงดูดสาว ๆ ได้ ทำไมจะดึงดูดหนานซ่งไม่ได้กัน?

หนานซ่งบิดขี้เกียจ น้ำเสียงของเธอก็ติดจะแหบแห้งเล็กน้อยเพราะเพิ่งจะตื่น "เรื่องจริงจังอะไรคะ?"

"เรื่องธุรกิจสนามแข่งม้าไงครับ ผมอยากจะทำธุรกิจร่วมกับคุณจริง ๆ"

หนานซ่งรับน้ำที่กู้เหิงเอามาให้ เธอดื่มเข้าไปประมาณครึ่งแก้วเพื่อความชุ่มคอ ถึงได้พูดออกมา "ถ้าอยากจะทำธุรกิจร่วมกันก็ต้องใช้ความจริงใจ คนละห้าสิบไม่มีทางแน่นอน มากที่สุดคือฉันได้เจ็ดสิบ คุณได้สามสิบ"

ฟู่ยวี่หรี่ตาลงเล็กน้อย "หกสิบ สี่สิบ ตระกูลฟู่พนันม้าเก่งแค่ไหนคุณก็รู้อยู่ สายพันธุ์ม้าก็มีเยอะ ทำธุรกิจร่วมกับผม คุณไม่เสียเปรียบแน่นอน"

หนานซ่งดื่มน้ำอีกครึ่งแก้วที่เหลือ แล้วหันไปบอกกับกู้เหิง: "ร่างสัญญาเถอะ"

กู้เหิงตอบรับ "ครับ"

ฟู่ยวี่ยกยิ้ม เธอจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ได้รวดเร็วกว่าที่เขาคิดเอาไว้

เขายกคิ้วแล้วยิ้มออกมา: "ทีนี้คุณหนานไม่กลัวว่าผมจะใช้สัญญามาตามจีบคุณแล้วหรือไงครับ?"

"ก็จีบสิคะ" หนานซ่งตอบออกมาอย่างเกียจคร้าน: "จีบหรือไม่จีบมันคือเรื่องของคุณ ตกลงหรือไม่มันก็คือเรื่องของฉัน ถ้าเกิดคุณสามารถเปลี่ยนให้ฉันไปชอบคุณได้จริง ๆ นั่นก็เป็นความสามารถของคุณ"

ฟู่ยวี่ดีดนิ้ว "ประโยคนี้ของคุณ ทำให้ผมรู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง"