สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 328

หนานซ่งตัดสินใจถามถึงสถานการณ์ของคุณนายเหมยท่านนั้นให้ชัดเจน

นางไม่ใช่คนที่ชอบสอดรู้สอดเห็น หากคนอื่นซุบซิบนินทา แล้วซุบซิบนินทาเข้าไปในหูของเธอก็คร้านจะฟัง แต่เรื่องนี้เกี่ยวพันกับพี่ใหญ่ เธอต้องถามให้เข้าใจ

สายตาของผู้ชายคนนี้มองผู้หญิง ช่างแตกต่างจากผู้หญิงมาก

ผู้ชายเป็นมนุษย์ที่มีวิสัยทัศน์ ดูคนมองใบหน้าก่อน ผู้หญิงเพียงแค่สวยงามพอก็เป็นผู้หญิงที่ดี

แต่ผู้หญิงนั้นต่างออกไป ไม่ว่าจะเป็นคนหรือปีศาจ แค่มองแวบเดียวก็แยกกันได้ชัดเจนแล้ว

เธอไม่ยอมให้พี่ใหญ่ถูกปีศาจสาวหลอกไปได้

ลั่วจวินหังไม่สะทกสะท้านกับ 'การแลกเปลี่ยนความลับ' ที่หนานซ่งพูด และพูดเบาๆ ว่า "ฉันไม่สนใจของขวัญขอบคุณของเธอ”

จากนั้นเขาก็หันหลังและกำลังจะจากไป

การแลกเปลี่ยนล้มเหลว?

"พี่ใหญ่!"

หนานซ่งวิ่งเข้าไปขวางเขาไว้ จึงได้ยกโมเดลเครื่องบินขึ้นมาให้เขาดูเอง "โมเดลเครื่องบินที่ข้าแกะสลัก เก่งมากไหม? มันเหมือนมีชีวิตใช่ไหมล่ะ?”

"เหมือนมีชีวิต?"

ลั่วจวินหังหลบตาลงเล็กน้อย หัวเราะเยาะระดับสำนวนของเธอ "เครื่องบินบ้านแกสิมีชีวิต?”

“……”

หนานซ่งถูกดักคอไว้ จึงรีบหาคำมาเสริม "บนเครื่องบินของฉันยังมีคนตัวเล็กๆ อยู่อีกสองคน พี่ดูสิ เหมือนใคร?”

เธอซุกซนและทำตัวเป็นเด็กดี หวังว่าจะสามารถทำลายน้ำแข็งพี่ใหญ่ได้เร็วที่สุด

ลั่วจวินหังเหมือนจะชำเลืองมองอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นพูดอย่างใจเย็นว่า "วัวตัวผู้ตัวหนึ่งกับวัวตัวเมียตัวหนึ่ง"”

“……”

หนานซ่งรู้สึกว่าความสามารถที่พูดจาจาบจ้วงคนของพี่ใหญ่นี้ ช่างร้ายกาจกว่าการยึดติดเสียอีก

แกนั่นแหละที่เป็นวัว!

เธอก็ใส่อารมณ์และทําตัวไร้ยางอาย "ไม่สน ตกลงแล้วว่าจะแลกเปลี่ยนความลับ ฉันได้แสดงของขวัญหพี่ดูแล้ว พี่ต้องบอกความสัมพันธ์ของพี่กับคุณนายเหมย”

คราวนี้เปลี่ยนลั่วจวินหังที่พูดไม่ออก เขาเงยหน้ามองอย่างเยือกเย็น

"ถ้าอยากโดนต่อยก็พูดมาตรงๆ สิ ฉันจะทําให้สมใจแก"

“……”

หนานซ่งถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว แต่คําสาบานที่ไม่เป็นไปตามเป้าหมายไม่เลิกรา จากนั้นยืดคอก็เอ่ยว่า "มีอะไรที่พูดไม่ได้กันแน่? ยิ่งพี่ไม่พูดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งพิสูจน์ได้ว่าพี่รู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น”

ลั่วจวินหังกับใบหน้าที่เย็นชา "ฉันรู้สึกผิดอะไร?”

"พี่ใหญ่" หนานซ่งมองสํารวจสีหน้าของลั่วจวินหัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย "พี่มีอะไรกับคุณนายเหมยคนนั้นจริงๆ?”

แม้ว่าลั่วจวินหังจะไม่รู้ว่า 'มีอะไร' หมายถึงอะไร แต่ฟังแล้วฟังแล้วรู้ว่าไม่ใช่คําพูดที่ดี ดวงตาสีฟ้าสดใสคู่นั้นได้เบิกกว้าง

"พูดเหลวไหลอะไร!"

ลั่วจวินหังไม่ใช่คนที่ชอบพูดนินทาลับหลัง แต่ทนไม่ได้กับความพัวพันของหนานซ่ง สุดท้ายก็เล่าเรื่องราวของคุณนายเหมยให้ฟังอย่างคร่าวๆ

หนานซ่งคิดได้ไม่มีผิด คุณนายเหมยผู้นั้นหลงรักลั่วจวินหัง และเคยไล่ตามเขาอย่างบ้าคลั่ง อยากได้เขาเล้วกลายเป็นภรรยาของเขา

ด้วยเหตุนี้จึงเกิดเรื่องขึ้นมากมาย ทําให้ทุกคนในสังคมชั้นสูงต่างรู้กันดี ทั้งยังทําให้ชื่อเสียงของลั่วจวินหังไม่ดีนัก

บุปผาร่วงหล่นมีใจ สายธารหลั่งไหลกลับไร้รัก

ลั่วจวินหังไม่ได้คิดอะไรกับเธอแม้แต่น้อย คําพูดที่ปฏิเสธนั้นชัดเจนมาก ท่าทางเย็นชาก็แสดงออกอย่างถี่ถ้วน แต่เธอยังคงทําตามแบบอย่างที่ฉันเคยทํา โดยไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

หลังจากลั่วจวินหังแต่งงานกับเหยียนซี ความรักที่รักเขาข้างเดียวของเหมย ไม่เพียงแต่จะไม่ลดน้อยลง แต่กลับตกอยู่ในสภาวะบ้าคลั่งอีกเรื่องหนึ่ง

เพื่อแก้แค้นลั่วจวินหัง เธอแต่งงานสายฟ้าแลบกับเจ้าของฮว่าเหมยวิลล่า และกลายเป็นคุณนายฮิลล์

หนานซ่งแค่นเสียงเย็นชา "ฉันคิดว่าฉันเคยเห็นผู้หญิงชั้นต่ำที่สุดในโลกแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังจะมีคนต่ำกว่านี้อีก ช่างทําให้คนได้เปิดตาจริงๆ”

*

ตอนนี้ ภายใต้แสงไฟสีเหลืองอบอุ่นบนเตียงของโรงแรม ผ้าห่มนุ่มๆ ถูกคลุมไว้กับตัว โจ๋เซวียนคว่ำลงบนร่างของชายหนุ่มราวกับไร้กระดูก "พี่หวัง คืนนี้พี่จะอยู่ต่อไหม?”

ชายหนุ่มเงยหน้า แววตาแฝงไว้ด้วยความเย้ยหยัน "ทําไม ฉันไม่ได้ทำให้เธออิ่มเหรอ?”

โจ๋เซวียนเผยความเขินอายของสาววัยรุ่นยังไม่แต่งงาน แต่มือกลับกอดรัดชายหนุ่มอย่างไม่ซื่อตรง

"ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว ช่างน่ากลัว"

ชายหนุ่มหัวเราะประชดประชันอีกครั้ง แล้วยื่นมือไปบีบปากนาง "ปากผู้หญิงอย่างพวกเธอ ชอบหลอกลวงคน คําพูดที่พูดออกมาทั้งอ่อนทั้งหวาน แต่สิ่งที่ทำกลับโหดร้ายและไร้ที่สิ้นสุด”

เขาผลักโจ๋เซวียนออกอย่างเยือกเย็น แล้วยกกางเกงขึ้นมา ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับมาเป็นหัวหน้าที่พิถีพิถันเหมือนเดิม

โจ๋เซวียนยังคงหวาดผวาต่อความอารมณ์แปรปรวนของชายผู้นี้ วินาทีที่แล้วยังสดใสอยู่ วินาทีต่อมาก็มืดครึ้มไป

แต่นางไม่กล้าที่จะถอดเกล็ดของเขาง่ายๆ เพราะนี่เป็นที่พึ่งและทางออกเดียวของเธอในตอนนี้

ชายหนุ่มจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่หน้ากระจก โจ๋เซวียนกระโดดลงไปอย่างช่างสังเกต ยื่นมือไปจัดแจงเขา ท่าทางเหมือนภรรยาที่แสนจะน่ารัก ในที่สุดก็โน้มน้าวให้ผู้ชายดูหม่นหมองเปลี่ยนไปสดใสได้

"อาของคุณโจ๋เยว่ ได้ดำเนินการนำตัวออกไปรักษานอกเรือนจำ อีกไม่กี่วันก็จะออกมาแล้ว"

"จริงเหรอ?"

โจ๋เซวียนดีใจมาก "ขอบคุณพี่หวังค่ะ”

เธอขยับเข้าไปใกล้ แล้วจุมพิตไปที่ใบหน้าของหัวหน้าหวังหนึ่งที แล้วถามหยั่งเชิงว่า "แล้ว เฉียว..."

"ยังอยู่ระหว่างการเตรียมการค่ะ"

หัวหน้าหวังจับไปที่เอวของโจ๋เซวียนเอาไว้ แล้วลูบไล้หน้าเธออย่างแรง นิ้วมือเย็นเฉียบเลื่อนผ่านใบหน้าของเธอ ดวงตาหมองลงทันที

"เขาส่งคนที่ยอดเยี่ยมอย่างคุณมาให้ฉัน ฉันก็ต้องทำให้เขา 'คุ้มค่า'สิ "