สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 381

วันนี้มีฝนตกลงมาช่วงหนึ่ง ทำให้ท้องถนนเปียกไปทุกแห่ง แถมมาด้วยอากาศที่เย็นชื้น

หนานซ่งสวมสูทสีเทาอ่อนแกมเขียว ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว บนข้อมือมีนาฬิกาทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีเขียวอมดำ ทำให้เธอดูเหมือนพวกผู้ดีที่กำลังมาทำงาน

ตอนเดินมีลมพัดมา ทำให้เธอนั้นดูสวยสง่าแล้วก็กระฉับกระเฉงในเวลาเดียวกัน

เธอและไป๋ลู่ยวี๋มาถึงคลินิกแพทย์แผนจีนซูฉือ เหล่าลูกศิษย์จากเหมยซูก็เข้ามาต้อนรับและทักทาย

หนานซ่งลูบหัวพวกเขาด้วยความเอ็นดู

ลูกศิษย์เดินนำเธอไปจนถึงห้องที่เหยียนยวนพักอยู่

ในห้องพักผู้ป่วยวันนี้ ไม่มีใครนอกจากลั่วจวินหังกับอวิ๋นชิง ลั่วจวินหังกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา อวิ๋นชิงกำลังตรวจอาการของเหยียนยวนอยู่

วันนี้หนานซ่งเอาดอกคาลล่าลิลลี่สีขาวมาด้วย กำลังบานพอดี

"พี่ใหญ่"

หนานซ่งสบตากับลั่วจวินหัง จากนั้นก็ทักทายเขา จากนั้นก็เบนสายตาไปมองเหยียนยวนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

บนร่างกายของเหยียนยวนยังคงมีท่อและสายอะไรมากมายห้อยระโยงระยางอยู่ เขาดูท่าทางไม่ดีเท่าไหร่ ร่างกายดูอ่อนแอ แม้แต่ดวงตายังแทบจะลืมไม่ได้ ใบหน้าขาวซีด แถมยังดูบวมเพราะนอนมากไปอีก

"เจ้าก้อนน้ำแข็ง เป็นยังไงบ้าง?"

หนานซ่งใช้มือที่ถือดอกคาลล่าลิลลี่โบกให้เขา พร้อมส่งยิ้มให้และถามขึ้นในเวลาเดียวกัน

ลั่วจวินหังทำเสียงไม่พอใจ ดวงตาสีฟ้าหันมาเขม็งมองหนานซ่ง "เรียกว่าอะไรนะ?"

หนานซ่งรีบเปลี่ยนวิธีเรียกในทันที "พี่เหยียน เรียกว่า 'พี่' ก็พอแล้วใช่ไหมล่ะ"

ดวงตาสีเทาอ่อนของเหยียนยวนมองไปยังเธอ จากนั้นก็หัวเราะ

นึกถึงเสียงร้องเพลงของเธอ เขาก็ยิ่งอยากหัวเราะ

อวิ๋นชิงรอให้เขาหัวเราะเสร็จ ถึงได้ทักทาย "คุณอา" "คุณน้า" ถึงแม้ว่าเขานั้นจะอายุห่างจากทั้งสองคนไม่มากนัก แต่ว่าตามลำดับศักดิ์แล้ว เขาเด็กกว่าตั้งรุ่นหนึ่ง

เฮ้อ ลำดับศักดิ์นี่เหมือนแผลเลย

ในห้องพักผู้ป่วยค่อนข้างร้อน หนานซ่งก็เลยส่งดอกไม้ให้ไป๋ลู่ยวี๋เอาไปปักไว้ จากนั้นก็ถอดโค้ตออก แล้วถามอวิ๋นชิง "อาการเป็นยังไงบ้าง?"

อวิ๋นชิงส่งผลรายงานการตรวจร่างกายให้หนานซ่ง จากนั้นก็พูด: "หลังจากที่ได้ทำการผ่าตัดแบบดมยาสลบมาแล้วสองครั้ง ส่วนกระดูกที่ควรจะต่อกันก็ต่อติดกันหมดแล้ว ร่างกายของน้าเหยียนนั้นแข็งแรงกว่าคนทั่วไป อุบัติเหตุในครั้งนี้ ทำให้กระดูกของเขาหักไปทั้งตัว โชคดีที่ตอนนั้นอาเป็นคนผ่าตัดให้ ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่หายเร็วขนาดนี้"

หนานซ่งอ่านแผ่นฟิล์มอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขมวดคิ้ว "อาการที่กระดูกต้นคอยังดูแย่อยู่เลย"

"ใช่ครับ"

อวิ๋นชิงบอก: "กระดูกต้นคอนั้นได้รับความเสียหายรุนแรงอยู่พอสมควร ตอนนี้กระดูกของเขาถูกทำลายจนมีอายุใกล้เคียงกำคนที่อายุห้าสิบปีแล้ว บอกได้เรื่องหนึ่งว่าร่างกายเขาสามารถกลับมาเป็นปกติได้ แต่ว่าต่อไปจะต้องพยายามทำกายภาพบำบัด พยายามรักษาอาการ"

ไป๋ลู่ยวี๋ที่อยู่ข้าง ๆ ทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว: "ฉันว่า หมออย่างพวกนายเนี่ย อย่ามาพูดอาการของผู้ป่วยต่อหน้าผู้ป่วยแบบนี้ได้ไหม ช่วยดูแลสภาพจิตใจของผู้ป่วยหน่อยเข้าใจไหม?"

หนานซ่งมองไปทางเหยียนยวน สีหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง แต่ความหวังในดวงตานั้นดูริบหรี่

ใคร ๆ ที่เคยได้เผชิญหน้ากับความเป็นความตายมาแล้ว ต่างก็ได้รับผลกระทบทางด้านจิตใจทั้งนั้น

แค่ไม่ได้สิ้นหวัง ไม่ได้เป็นบ้าก็ถือว่าเขาแข็งแกร่งมาก ๆ แล้ว

"พี่เหยียน ไม่ต้องกังวลนะคะ"

หนานซ่งโน้มตัวลงไป เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน: "ฉันคือเกรซ คนที่ถนัดเรื่องการสร้างปาฏิหาริย์ ขอแค่พี่ทำกายภาพต่อไปเรื่อย ๆ จะต้องลุกขึ้นยืนได้อีกแน่นอน"

เหยียนยวนจ้องมองเธอ แล้วค่อย ๆ พยักหน้าเบา ๆ น้ำเสียงแหบแห้งไร้เรี่ยวแรงดังขึ้น: "ฉัน เชื่อ เธอ"

หนานซ่งส่งยิ้มให้กับเขา

เธอกับอวิ๋นชิงออกไปด้านนอก เพื่อคุยกันเรื่องการรักษาบาดแผลของเหยียนยวน รวมไปถึงคุยกันเรื่องแผนการรักษาในขั้นต่อไป

พวกเขาเดินออกไปแล้ว แต่ไป๋ลู่ยวี๋ที่ยังอยู่นั้นก็ปากมากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับหนานซ่งที่บริษัทยวี่กรุ๊ปให้ทุกคนฟัง

ลั่วจวินหังได้ฟังแล้วก็มีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมา เหยียนยวนเองก็ไม่ต่างกัน

"ฉันว่าแม่หนูน้อยคนนี้ชอบหาเรื่องใส่ตัว ครอบครัวของคนอื่นมันดูแลง่ายที่ไหน นี่ถ้าเกิดว่าอยู่ที่บริษัทตระกูลหนาน ใครกล้ามานินทาลับหลัง ก็คงถูกไล่ออกไปตั้งแต่วินาทีนั้นแล้ว"

ไป๋ลู่ยวี๋ว่าออกมาอย่างหงุดหงิด "จำเป็นต้องทำให้ตัวเองลำบากขนาดนี้ด้วยเหรอ ดูสิ สองสามวันมานี้ผอมลงตั้งเยอะ"

ลั่วจวินหังพูดออกมา: "ทางที่เธอเลือกเอง ต่อให้ยากแค่ไหนเธอก็ต้องเดินต่อ ตามใจเธอเถอะ"

"ดูคำพูดคำจา ไม่รู้ตามใจใครกันแน่"