สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 410

มืดแล้ว ควรนอนแล้ว

ถึงแม้หนานซ่งจะไม่ง่วงเลยสักนิด แต่วันนี้ชีวิตไม่สงบ แถมมีประสบการณ์หนีตายมาครั้งหนึ่ง ก็ควรพักผ่อนจริงๆ

นอกจากนี้ พรุ่งนี้ยังต้องไปเมืองเป่ยด้วย

ขึ้นไปชั้นบน หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินเดินตามกัน ฝีเท้าเชื่องช้า

เมื่อเดินมาที่ประตูห้อง ฝีเท้าหนานซ่งก็หยุดก่อน ยวี่จิ้นเหวินก็หยุดตาม เธอหันศีรษะกลับไป สบตากับเขาพอดี

“นาย……” หนานซ่งรู้สึกมีบางอย่างยังไม่ได้พูด แต่เมื่อเห็นดวงตาลุ่มลึกของยวี่จิ้นเหวิน จู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

ยวี่จิ้นเหวิน “หืม?”

“ไม่มีอะไร”

หนานซ่งละสายตากลับมา พูดขึ้นเสียงทุ้ม “พรุ่งนี้ต้องรีบขึ้นเครื่อง นายนอนไวๆ นะ”

เธอหันตัวไปจะเข้าห้อง

“เสี่ยวซ่ง” ยวี่จิ้นเหวินเรียกเธอ

หนานซ่งหันศีรษะกลับมาทันที “หืม?”

ยวี่จิ้นเหวินมองแขนเธอ “ตอนนอน ระวังแผลที่แขนด้วย ตอนล้างหน้าแปรงฟันก็อย่าให้โดนน้ำ ไม่ต้องอาบน้ำแล้ว”

เขาพูดมากเพื่อกำชับ

หนานซ่งอยากหัวเราะนิดหน่อย “ฉันรู้”

ยวี่จิ้นเหวินตอบสนองอย่างรู้ตัวภายหลัง “อ่า เธอเป็นหมอนี่หน่า”

ความรู้เรื่องนี้จะไม่รู้ได้อย่างไร?

“แล้วก็ มือเธอ……”

เขาชี้ไปที่มือเธอ

“หืม?” หนานซ่งยกมือซ้ายขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ภายใต้แสงไฟสีเหลืองอบอุ่นบนทางเดิน รอยข่วนทั้งสี่สะท้อนบนฝ่ามือเธอ มันคือรอยเล็บที่จมลงไปในเนื้อ

ข่วนจนเป็นรอย จนเกิดเลือด

แผลไม่ลึก เธอก็ไม่สนใจอะไรมาก ไม่คิดว่าเขาจะเห็น

“อ่อ ไม่มีอะไร”

เธอพูดอย่างไม่แยแส แต่เห็นยวี่จิ้นเหวินควักทางซ้ายทางขวา ควักผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็พันมือหนานซ่ง

“น่าจะเป็นของพี่ใหญ่เธอที่ใส่ไว้ในกระเป๋า มีประโยชน์พอดี”

หนานซ่งมองผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่เอียงบนฝ่ามือ พันบนมือ เหมือนผ้าพันแผลสีขาว คลุมแผลเธอเอาไว้ ไม่พูดว่ามีประโยชน์หรือไม่ แต่มันแปลกมากคือเรื่องจริง

มันยากมากสำหรับชายแท้คนหนึ่ง มีแค่ไม่กี่คนที่สามารถนึกถึงวิธีการในซีรีส์ได้

“ขอโทษนะ มือโดนพันเอาไว้ แล้วจะล้างมือยังไง?” เธอถาม

ยวี่จิ้นเหวินคิดแล้วพูดขึ้น “ก็ไม่ต้องล้าง”

“……”

หนานซ่งเงยหน้ามองเขา ชี้ที่หน้าตัวเอง “แล้วเครื่องสำอางบนใบหน้าฉัน จะเช็ดออกยังไง?”

ถ้าเขากล้าพูดว่า “ก็ไม่ต้องเช็ด” เธอคิดว่าตัวเองน่าจะเป็นบ้าอย่างอดไม่ได้

ยวี่จิ้นเหวินพูด “อ่า” เบาๆ “ต้องเช็ดเครื่องสำอางสินะ”

เขาออกตัวแนะนำ “ฉันจะช่วยเธอเช็ดเอง”

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นทันที ไม่เชื่อเด็ดขาด

“นายอะนะ?”

ใช่ ยวี่จิ้นเหวินนี่แหละ

ครึ่งปีมานี้คุณลั่วอินฝึกสอนเขา ไม่ใช่แค่รู้จักแบรนด์เครื่องสำอางมากมาย แม้แต่ผลิตภัณฑ์บำรุงผิว ขั้นตอนการแต่งหน้าและเช็ดเครื่องสำอางก็ฟังมาบ่อยจนอธิบายได้อย่างละเอียด

หนานซ่งเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง พายวี่จิ้นเหวินเข้าไปห้องน้ำในห้องเธอ ดูสิว่าเขาจะทำอะไรได้บ้าง

ยวี่จิ้นเหวินรู้ประสีประสาอย่างมาก หลังจากล้างมือ เช็ดแห้งแล้ว ก็หันศีรษะไปมองเธอ “เธอต้องการสวมที่คาดผมหรือกิ๊บติดผมไหม?”

หนานซ่งเลิกคิ้ว ไม่คิดว่าจะรู้จักผ้าคาดผมและกิ๊บติดผมด้วย?

เธอหยิบกิ๊บติดผมหมีน้อยออกมา ยวี่จิ้นเหวินช่วยเธอติด และหยิบผ้าขนหนูหนึ่งผืนมาพันรอบคอหนานซ่ง เพื่อป้องกันไม่ให้น้ำเปียกเสื้อผ้า

จากนั้น เขาก็มองไปที่ขวดที่วางบนอ่างล้างมือ ปากก็พึมพำ “อันดับแรกคลีนซิ่งออยล์……”

ไม่คิดว่าจะรู้จักคลีนซิ่งออยล์!

ยวี่จิ้นเหวินหยิบคลีนซิ่งออยล์จากขวดที่เป็นภาษาต่างประเทศเหมือนกัน และสีคล้ายๆ กันออกมาได้อย่างแม่นยำ ไม่ต้องถามหนานซ่งด้วยซ้ำ พูดอย่างมั่นใจในตัวเอง “อันนี้แหละ”