สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 447

ยวี่จิ้นเหวินรับโทรศัพท์แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปเลย

หนานซ่งสังเกตเห็น จึงเอ่ยถามเขา "อะไรเหรอ?"

สีหน้ายวี่จิ้นเหวินเย็นชา จับโทรศัพท์ไว้แน่น แล้วเงยหน้ามองหนานซ่ง "เสี่ยวซ่ง ฉันอาจจะต้องกลับไปเมืองเป่ย"

"เกิดเรื่องอะไร?" หนานซ่งเค้นถาม รู้ว่าที่สีหน้ายวี่จิ้นเหวินเปลี่ยนไปนั้น คงเพราะตระกูลยวี่เกิดเรื่องแน่นอน

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้ปิดบังเธอ แล้วเล่าเรื่องที่ยวี่เจ๋ออวี่บอกในโทรศัพท์อีกรอบ พอหนานซ่งได้ยินแล้วสีหน้าก็เข้มงวดเหมือนกัน

"บ้าชะมัด!"

เรื่องที่ยวี่จิ้นเหวินยังมีชีวิตอยู่ มีคนส่วนน้อยที่รู้ ตั้งแต่ที่เขากลับมาเขาก็ไม่ได้ติดต่อเสิ่นซูหลิว แต่โจ๋เยว่รู้ข่าวเร็วขนาดนี้ โจ๋เซวียนต้องเป็นคนบอกเธอแน่นอน

ความจริงรู้แล้วก็ไม่เป็นอะไร แค่พวกเขาคาดไม่ถึงว่า โจ๋เยว่จะบุกไปถึงที่ แล้วยังจัดฉากแบบนั้นอีก

วันๆทำไมหาเรื่องเก่งขนาดนี้?!

ลั่วอินกับหนานหนิงซงขี่ม้ามาหาพอดี เห็นสีหน้าทั้งสองเข้มงวด คิดว่าพวกเขาทะเลาะกันเสียอีก

พอเอ่ยถาม จึงรู้ว่ายวี่เฟิ่งเจียวโดนมือที่สามวางแผนใส่จนขึ้นโรงพัก ลั่วอินได้ยินแล้วจึงอารมณ์ขึ้น

"นี่ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดแล้ว ยังเกิดเรื่องแบบนี้อีกเหรอ!"

ลั่วอินเกลียดมือที่สามมากที่สุด อารมณ์จึงร้อนระอุ "พวกหนูยังจะนิ่งอยู่ทำไม รีบไปเก็บของ พ่อกับแม่จะไปเมืองเป่ยพร้อมพวกหนู"

เธอเป็นคนลงมือทำทันที แล้วกระโดดลงจากม้า

หนานซ่งขมวดคิ้ว มองไปที่คุณแม่ "แค่พวกหนูไปก็พอแล้วค่ะ พ่อแม่จะไปทำไมคะ?"

"ไปทำไมงั้นเหรอ ยวี่เฟิ่งเจียวเป็นแม่บุญธรรมลูกไม่ใช่เหรอ งั้นก็ถือว่าเป็นเพื่อนแม่ แม่ก็ต้องไปช่วยเพื่อนสิ ยังต้องให้เราอนุญาตอีกเหรอ?"

ลั่วอินพูดอย่างสมเหตุสมผล

"……"

หนานซ่งไม่รู้จะตอบยังไง

หนานหนิงซงก็ใจเย็นมาก "ถ้าเรื่องใหญ่ขึ้นมา อาจจะต้องขึ้นศาล ไปบอกอาเซี่ยน ถามเขาว่าว่างหรือเปล่า แล้วไปพร้อมกับเรา"

"ใช่ ใช่ ใช่ อาเซี่ยนคนเดียวก็เอาอยู่แล้ว" ลั่วอินหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาลูกเขยทันที

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินก็จองตั๋วตอนดึก แล้วไปดูสถานการณ์ที่นั่นก่อน

ลั่วอินกับหนานหนิงซงก็รอเฉิงเซี่ยนแล้วไปด้วยกัน

กินข้าวกันที่สนามบิน ตอนที่กินข้าวสติยวี่จิ้นเหวินก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

หนานซ่งพูดปลอบใจเขา "อย่ากังวล คนยังไม่ตาย ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถึงแม้ตอนนี้ ฉันอยากจะรีบพุ่งไปกัดโจ๋เยว่ให้ตายก็ตาม!”

เธอใช้ฟันแกะช้อนส้อมใช้แล้วทิ้ง แต่กลับแกะไม่ออก แล้วเกือบจะกัดลิ้นตัวเองแทน

เดิมทียวี่จิ้นเหวินที่อารมณ์ย่ำแย่ ก็หลุดขำเพราะการกระทำของหนานซ่ง "ฉันเอง"

เขาหยิบช้อนส้อมในมือหนานซ่งไป แล้วออกแรงแกะเบาๆ

"ขอบใจนะ ที่เธอกลับไปกับฉัน"

หนานซ่งรับช้อนส้อมมา กลับตีมือเขาเบาๆ "พูดอะไรเนี่ย คุณน้ายวี่ดีกับฉันมาก เรื่องของคุณน้าก็คือเรื่องของฉัน จะไม่สนใจได้ยังไง?"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอ่อนแล้วพยักหน้าให้

ทั้งสองสั่งบะหมี่เนื้อ ตอนเที่ยงกินไปไม่น้อย ความจริงก็ไม่ค่อยหิว หนานซ่งกินไปครึ่งชามก็กินไม่ลงแล้ว จึงมองอย่างอมทุกข์

"กินไม่ลงแล้ว?" ยวี่จิ้นเหวินมองเธอยัดเข้าปากทีละเส้น

หนานซ่งตอบ"อื้อ"เบาๆ "ต้องกินให้หมด ห้ามสิ้นเปลือง ตั้งสองร้อยกว่า"

ราคาในสนามบินเหมือนปล้นกันชัดๆ

บะหมี่เนื้อในร้านอาหารสือเว่ย ได้เยอะกว่านี้เป็นเท่าตัว ราคาก็ร้อยกว่าบาท

"เอามาให้ฉัน"

ยวี่จิ้นเหวินเอาบะหมี่ครึ่งชามที่เหลือของเธอไป แล้วเริ่มช่วยกิน

"……"