สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 498

เมื่อเห็นหนานซ่งมองมาที่เขา ยวี่จิ้นเหวินก็เม้มริมฝีปากบางๆของเขาด้วยความเขินอายเล็กน้อยที่เขาบังเอิญพูดอะไรบางอย่างในใจของเขา

หนานซ่งมองไปที่ยวี่จิ้นเหวิน "คุณไม่สบายเหรอ? อาการไข้ครั้งสุดท้ายเผาจิตใจของคุณไปแล้วสินะ"

"......."

ยวี่จิ้นเหวินพูดว่า "จริงๆแล้วผมค่อนข้างฉลาด"

หนานซ่ง : หึหึ ดูไม่เห็นออก

"แต่พอมาเจอคุณทุกอย่างมันก็ดูสับสนไปหมด" ยวี่จิ้นเหวินพูดประโยคอื่นตามขึ้นมา

แต่เรื่องนี้หนานซ่งดูออก

"โทษฉันเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินส่ายหัวและพูดอย่างเชื่อฟัง "ผมผิดไปแล้ว ต่อไปผมจะไม่หึงอีกแล้ว"

ตราบใดที่เขายอมรับความผิดพลาดอย่างรวดเร็ว เขาก็สามารถหลีกเลี่ยงการถูกทุบตีอย่างรุนแรงได้

หนานซ่งไม่ได้โกรธเขาตั้งแต่แรก และเนื่องจากเขายอมรับผิด เธอจึงไม่สนใจเขา

"ไปกันเถอะ กลับไปกินข้าวที่บ้าน!"

ยวี่จิ้นเหวินเปิดปากและพยักหน้าอย่างมีความสุข

ไม่รู้ทำไม เขาชอบฟังหนานซ่งพูดคำนี้เป็นพิเศษ ให้ความรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านไปอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัวเดียวกัน

ระหว่างทางกลับยวี่จิ้นเหวินยังคงจับมือหนานซ่งและถามอย่างไม่เป็นทางการว่า "หยางเคอชอบนายหญิงจินใช่ไหม?"

"น่าจะเป็นอย่างนั้น ไม่งั้นฉันจะไม่ขอร้องฉันด้วยเสียงต่ำๆ และตามฉันอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน"

หนานซ่งรู้สึกว่าหยางเคอกับฉีจิงจิงเหมาะสมกันมาก มากกว่าไอ้จินต้ากังพันๆเท่า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา ฉีจิงจิงซึ่งเป็นผู้หญิงที่สวยและมีความสามารถเช่นนั้น ทำไมเลือกจินต้ากังแทนที่จะเลือกหยางเคอ

เธอยังคงหมกมุ่นอยู่กับเรื่องราวของคนอื่น แต่ความคิดของยี่จิ้นเหวินมีอคติที่อื่น

"ตอนที่หยางเคอขอร้องคุณคุณก็ตกลงเลยเหรอ?"

"ใช่สิ ทำไมล่ะ หยางเคอมีชื่อเสียงในเรื่องการเป็นคนแกร่งในเมืองหนาน และเขาไม่ค่อยขอความช่วยเหลือ"

ยวี่จิ้นเหวินพูด "ผมก็เป็นกระดูกที่แข็งแรงและไม่ค่อยขอความช่วยเหลือ"

หนานซ่งรู้สึกว่าเสียงของเขาแปลก "คุณกำลังพยายามจะพูดอะไร?"

ยวี่จิ้นเหวินเม้มปาก น้ำเสียงของเขาเจ็บปวดจนเขาไม่สามารถบอกได้ "ทำไมคุณถึงตกลงเมื่อเขาขอร้องคุณ แต่ทำไมคุณไม่ตกลงถ้าผมขอร้องคุณ"

"........" หนานซ่งปวดหัวขึ้นมาทันใด "คุณเคยขอร้องอะไรฉัน?"

ยวี่จิ้นเหวินมองเธอด้วยดวงตาที่แผดเผา "ขอร้องคุณ ให้อยู่กับผมไง"

"........"

หนานซ่งจ้องไปที่ยวี่จิ้นเหวินชั่วขณะหนึ่งจากนั้นก็หรี่ตาลงอย่างอันตราย "ยวี่จิ้นเหวิน คุณยังไม่จบใช่ไหม?"

"จบแล้ว"

ยวี่จิ้นเหวินรู้ว่าเธอกำลังจะอารมณ์เสียทันทีที่เธอมองมา และเสริมด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเอาตัวรอด "คุณปฏิบัติกับผมเหมือนกับว่าฉันไม่ได้พูดอะไรเลย"

หนานซ่งกำลังจะเอามือออกจากฝ่ามือ เขายืนกรานที่จะจับมือเธอแน่น "ใจเย็น"

"ฉันไม่ใจเย็น!" หนานซ่งดูดื้อรั้น

ยวี่จิ้นเหวิน "งั้นผมใจเย็นเอง ผมจะทำให้คุณอบอุ่น ผมรู้ว่าคุณใจดีขนาดไหน"

"......."

หนานซ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับชายหน้าด้านคนนี้จริงๆ!

หลังจากกลับถึงบ้านลั่วอินและหนานหนิงซ่งก็ไม่รอพวกเขาเช่นกัน พวกเขากินก่อน และเหลือครึ่งมื้อให้พวกเขา

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินนั่งกินข้าวด้วยกัน และบอกลั่วอินและหนานหนิงซ่งเกี่ยวกับความร่วมมือของนายหญิงจิน

หนานหนิงซ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "เป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อจินจิงจิวเวลรี่ตรวจสอบสถานะทางการเงินของมัน หากคำกล่าวของนายหญิงจินเป็นความจริง ตัวเธอเองมีความสามารถในการครอบครองบูธของจินจิงจิวเวลรี่ ดังนั้นหากเธอร่วมมือ เธอก็จะไม่สูญเสียบริษัทหนานจิวเวลรี่มากนัก"

"อืมอืม" หนานซ่งพยักหน้าซ้ำๆ "ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน"

ลั่วอินโบกมือ "บนโต๊ะอาหารอย่าพูดเรื่องงาน พวกคุณสามารถคุยที่อื่นได้"