สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 524

หนานซ่ง : "..."

หลังจากพูดแล้ว ลั่วจวินหังก็วางสาย ปล่อยให้หนานซ่งอยู่ตามลำพังท่ามกลางสายลม พร้อมกับความเขินอายเล็กน้อย

หางตากระตุก ฝรั่งคนนี้พูดตรงๆ

“พี่ใหญ่พูดอะไร”

ยวี่จิ้นเหวินขับรถอย่างมั่นคง และเมื่อเห็นว่าการแสดงออกของ หนานซ่ง ไม่ถูกต้อง เขาถามด้วยความกังวลกลัวว่าเธอจะโดนดุ

“ไม่มีอะไร” หนานซ่ง ไอเบา ๆ “ขอให้พวกเราปลอดภัย”

“อ้อ” ยวี่จิ้นเหวินไม่คิดอะไร “ส่วนบอดี้การ์ด ฉันได้จัดเตรียมคนใน เมืองโม่ไว้แล้ว ฉันเลยไม่กลัว”

ยิ่งเขาพูดจริงจัง หนานซ่งยิ่งคิดถึงคำแนะนำของพี่ชายมาก ยิ่งรู้สึกร้อนบนใบหน้า คอรู้สึกแห้งในทันใด

เธอเปิดถุงช้อปปิ้งใต้ฝ่าเท้าและหยิบน้ำแร่ขวดหนึ่งออกมา

เช่นเดียวกับที่ ยวี่จิ้นเหวินต้องการบอกให้เธอคลายเกลียวมัน มือข้างหนึ่งยื่นออกมา และเขาเห็น หนานซ่ง คลายเกลียวมันด้วยการคลิก ไม่มีอะไรที่ไร้สาระ

"..."

บนอินเทอร์เน็ต เด็กผู้หญิงทุกคนขอให้แฟนช่วยไขฝาขวดหรืออย่างอื่น ซึ่งไม่มีสำหรับพวกเธอ

เมื่อหนานซ่งเห็นเขายื่นมือออกมา เขาคิดว่าเขาอยากดื่มน้ำด้วย "คุณอยากดื่มน้ำไหม"

เธอกำลังจะเปิดขวดอีกขวดให้เขา ยวี่จิ้นเหวินกล่าวว่า "ไม่จำเป็น" จากนั้นจึงหยิบน้ำแร่ที่อยู่ในมือของเธอแล้วจิบโดยเงยหน้าขึ้น

หนานซ่ง มองไปที่มุมกรามของเขาที่ยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาดื่มน้ำ และลูกกระเดือก ที่กลิ้งไปมาก็ตกตะลึงโดยไม่รู้ตัว

เธอไม่ตอบสนองจนกระทั่ง ยวี่จิ้นเหวินยื่นขวดน้ำและขันฝาให้แน่น

ใบหน้าของเขาแดงก่ำ

มีไฟแดงอยู่ข้างหน้า และยวี่จิ้นเหวินค่อยๆหยุดรถแล้วหันไปมองหนานซ่ง "ทำไมหน้าคุณแดงจัง

เขาเอื้อมมือไปสำรวจหน้าผากของ หนานซ่ง เขาไม่พบอุณหภูมิใด ๆ ดังนั้นเขาจึงเพียงแค่เอนตัวและใช้ริมฝีปากบนหน้าผากของ หนานซ่ง

"..."

หนานซ่งก้มศีรษะลงอย่างไม่รู้ตัว และสัมผัสได้ถึงการสัมผัสที่อ่อนโยนบนหน้าผากของเขา ผสมกับกลิ่นหอมจากไม้ที่เรียบง่ายรอบตัวเธอในทันที

ราวกับขนนก มันสะบัดเบาๆ ในใจเธอ นุ่มนวล

“ไม่เป็นไร” ยวี่จิ้นเหวินรีบปล่อยเธอแล้วพูดว่า “มันไม่ร้อน”

พอไฟเขียวเขาขับรถออกไปอย่างช้าๆ

ราวกับว่าเป็นตอนที่เป็นธรรมชาติในตอนนี้ หนานซ่ง รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรง และการหายใจของเขากำลังจะหยุดลง

ดื่มน้ำอีกจิบอย่างรวดเร็วเพื่อสงบสติอารมณ์

หนานซ่งเปิดน้ำที่บีบอยู่ในมือแล้วเทลงในปากของเขา

ลืมไปเลยว่าน้ำขวดนี้เพิ่งดื่มโดย ยวี่จิ้นเหวิน...

การเคลื่อนไหว "จูบทางอ้อม" ดังกล่าวก็ตกลงไปในดวงตาของ ยวี่จิ้นเหวินทำให้มุมริมฝีปากของเขาขดเล็กน้อย

หนานซ่งดื่มน้ำขวดเดียวกับยวี่จิ้นเหวิน ภารกิจของตาจ้องตาก็สิ้นสุดลง

หนานซ่งดื่มด้วยแก้มโปนเหมือนกระรอกน้อยน่ารัก หลังจากที่กลืนน้ำลงไปช้าๆ เขาก็สงบลง

เหมือนเหลือบเห็นส่วนโค้งของปากยวี่จิ้นเหวิน หนานซ่ง รู้สึกเหมือนถูกเขาหยิบขึ้นมาและแพ้เกมอย่างอธิบายไม่ถูก

ไม่ ฉันต้องหาตัวตนฉันกลับมา

หนานซ่ง เอียงศีรษะมองไปที่ ยวี่จิ้นเหวินและจ้องไปที่จมูกของเขา

เมื่อรู้สึกว่าการจ้องมองของเธอ ยวี่จิ้นเหวินหันหัวของเขาและเหลือบมองที่เธอ "มีอะไรผิดปกติหรือ?"

“ฉันได้ยินมาว่าคุณเลือดกำเดาไหล?”

หนานซ่งแสร้งทำเป็นจริงจังแล้วถามว่า “เป็นอะไรไหม ป่วยหรือเปล่า หรือช่วงนี้อากาศแห้งเกินไป และอาการระคายเคืองภายในรุนแรงหรือ?”

"..."

ยวี่จิ้นเหวินดูเหมือนจะถูกโจมตี

แต่หนานซ่งถามอย่างจริงจัง เขาก็ไม่สามารถพูดโกหกได้ เขาจึงต้องตอบเธออย่างจริงจังและเคอะเขิน

“ผมเห็นของคุณโดยบังเอิญ...” เขารู้สึกไม่สุภาพที่จะพูดออกไปตรงๆ ดังนั้นเขาจึงโบกมือไปรอบๆ หน้าอกของเขา และพูดอย่างแจ่มแจ้งว่า “ผมเลยกลั้นมันไว้ไม่ไหว”