สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 530

ก่อนที่ยวี่จิ้นเหวินจะพูดได้ คุณป้าก็เดินออกจากบ้านและพูดกับหนานซ่งว่า "เสี่ยวยวี่เห็นว่าหลังคารั่ว ขึ้นไปโดยไม่พูดอะไร เหมือนบินออกจากกำแพง ขาและเท้านั้นว่องไว แต่ฉันก็กลัวมาก ข้างบนนี้อันตรายเกินไป เสี่ยวยวี่รีบลงมา ไม่จำเป็นต้องซ่อมแซมบ้านที่พังนี้"

"ทำให้กบัวจนฉี่จะแตก......." คุณลุงเดินออกมาจากห้องน้ำ หน้ายังซีด

คุณป้าเดินมาแบบเขินๆ "ดูพูดออกมาสิ ไม่กลัวว่าเสี่ยวซ่งจะหัวเราะเยาะคุณ"

คุณลุงไม่พอใจนิดหน่อย "ตอนหนุ่มๆ ขากับเท้าก็ยืดหยุ่นดี ไปบ้านปูกระเบื้องก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะอายุมากแล้ว กลัวความสูง"

คุณป้าเม้มริมฝีปากและให้ใบหน้าของเธออยู่ต่อหน้าคนนอกโดยไม่เปิดเผยเขา

หนานซ่งยิ้มจางๆมองขึ้นไปที่ยวี่จิ้นเหวินและพูดว่า "คุณต้องการให้ฉันขึ้นไปช่วยไหม?"

เธออยากจะขึ้นไปบนหลังคามานานมาก

"คุณอย่าขึ้นมาบนหลังคา" ยวี่จิ้นเหวินเห็นความคิดที่รอบคอบของเธอและยิ้ม "เพียงแค่เปลี่ยนกระเบื้องแค่ไม่กี่แผ่นเอง เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ผมทำเองได้"

ก็ได้ การขอร้องขึ้นบนหลังคาถูกปฏิเสธ

หนานซ่งล้างหน้าแปรงฟัน วันนี้ผมของเธอเยิ้มๆนิดหน่อย เธอรู้สึกว่าภาพลักษณ์ของเธอจะเก็บไว้ไม่ได้

เพียงแค่มัดผมให้เป็นเปียสองแฉก และยังยืมด้ายขนสัตว์สีแดงสองเส้นจากคุณป้าแล้วมัดมันไว้เข้าด้วยกัน

ถักออกมาได้สวยเลยทีเดียว

เธอชื่นชมมันในกระจก และผมเปียก็ถูกจับได้ในวินาทีต่อมา

ไม่รู้ว่ายวี่จิ้นเหวินเขาลงมาจากหลังคาเมื่อไร มาหาเธอ มองที่เปียของเธอ "ถักเปียสองแฉกเข้าไปเหรอ?"

"ใช่" หนานซ่งปล่อยผมเปียเล็กๆ สองเส้นขดอยู่ในหู "สวยไหม?"

"สวย" ยวี่จิ้นเหวินขดริมฝีปากล่างของเขา "ภรรยาของผมช่างเฉลียวฉลาดจริงๆ"

"ทำไมถึงเป็นภรรยาคุณแล้วล่ะ?"

หนานซ่งเหลือบมองเขาเบาๆ "อย่าเข้าข้างตัวเองให้มันมาก"

ยวี่จิ้นเหวินมองมาที่เธอ ถอนหายใจช้าๆและพูดช้าๆ ว่า "นอนด้วยกันแล้ว แต่กลับจำกันไม่ได้มันโหดเหี้ยมจริงๆ"

"......."

หนานซ่งไม่คิดว่าเขาจะพูดจาไร้ยางอายเช่นนี้ ใบหน้าก็แดงก่ำทันที และทันทีที่ยกเท้าขึ้นเตะ เห็นกรอบรูปข้างหลัง เท้าก็หยุดกะทันหัน และสีหน้าก็เปลี่ยนไป

ตอนแรกพร้อมที่จะเตะ แต่เธอก็หยุดเคลื่อนไหวอีกครั้ง พอเห็นว่าสีหน้าเธอไม่ค่อยดี ยวี่จิ้นเหวินก็ถาม "เป็นอะไรไปเหรอ?"

มองตามเธอไป

หนานซ่งเดินไปข้างหลังเขา หยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนตู้วางทีวี และมองดูหญิงสาวในชุดปริญญาตรีในรูปอย่างตกตะลึง

"นี่คือ......." ภาพบนบัตรประจำตัวที่เธอเห็นในโรงพยาบาลแวบเข้ามาในหัว

นี่คือเธอ!

ยวี่จิ้นเหวินเดินเข้ามา "คุณรู้จักเหรอ?"

"กินข้าวได้แล้ว"

คุณป้าเดินเข้าไปในห้องด้านหลัง เรียกยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งให้ไปกินข้าว เห็นเธอถือกรอบรูปและพูดว่า "นี่คือลูกสาวของฉัน หนานหนาน"

"ลู่หนาน ใช่ไหม?" คอของหนานซ่งสำลักเล็กน้อย

คุณป้าพยักหน้า "ใช่ ชื่อลู่หนาน ลูกชายของฉันชื่อลู่เป่ย คุณลุงไม่มีความรู้ แยกความแตกต่างระหว่างเหนือและใต้ไม่ได้ เขาจึงตั้งชื่อเด็กสองคนนี้ ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ในปีนี้เขาจะอายุยี่สิบห้าปีพอดี และเขาจะสำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยพอดี"

หนานซ่งตกใจมาก

อันที่จริง มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ........นี่เป็นชะตากรรมที่กำหนดไว้แล้วเหรอ?

เมื่อยวี่จิ้นเหวินได้ยินชื่อ "ลู่หนาน" ดวงตาของเขาสั่นและเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หนานซ่ง

"ที่รัก ช้อนอยู่ไหน" คุณลุงตะโกนเรียกคุณป้าจากในครัว

ทันทีที่คุณป้าเดินออกไป ยวี่จิ้นเหวินก็ถามอย่างนุ่มนวลว่า "เพราะงี้คุณถึงได้ชื่อว่า 'ลู่หนานซ่ง' อย่างนั้นเหรอ?"