สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 542

"คนที่เป็นหนอนบ่อนไส้ไม่ใช่ชีจิงจิง"

หนานซ่งนั่งขัดสมาธิ พลางกินเยลลี่ที่ยวี่จิ้นเหวินเป็นคนซื้อให้เธอ แล้วก็พูดกับลั่วจวินหังที่กำลังลองใช้พู่กันจีนด้ามใหม่ที่โต๊ะทำงาน

ลั่วจวินหังกำลังลอกกลอนบทหนึ่งอยู่ เป็นของซูซื่อ ชื่อว่า เจียงเฉิงจื่อ

สิบปีความตายพรากเราจาก คาดไม่ถึง ไม่คลายถวิลหา

หลุมศพโดดเดี่ยวไกลหมื่นลี้ โศกายากจะเอ่ย

หลังจากที่เขียนว่า 'เอ่ย' เสร็จ เขาก็ยกปลายพู่กันขึ้น จากนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยท่าทีเรียบนิ่ง: "เธอรู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่"

หนานซ่งตอบ: "ฉันถามเธอแล้ว เธอบอกว่าไม่ใช่เธอ"

"แค่บอกว่าไม่ใช่ เธอก็เชื่อแล้วเหรอ?"

"ฉันเชื่อไง"

หนานซ่งพูดขึ้น: "ชีจิงจิงเป็นเพื่อนของฉัน จะไม่เชื่อได้ยังไง?"

ได้ยินประโยคนี้ ลั่วจวินหังก็หันไปมองเธอ ดวงตาสีฟ้ามองเธอด้วยสายตาอ่านยาก มันทั้งดูเหนื่อยใจ แล้วก็ดูจะประทับใจ

เขาจุ่มพู่กันลงในน้ำหมึกอีกครั้ง แล้วพูดขึ้นมาอย่างไร้อารมณ์ "หวังแค่ว่าเพื่อนเธอจะไม่หักหลังเธอก็พอ"

หนานซ่งกินเยลลี่หมดแล้ว ก็เลยลุกจากโซฟาแล้วเดินไปอยู่หน้าโต๊ะ แล้วดูพี่ใหญ่เขียนพู่กันจีน จะพูดว่าสวยก็คงไม่ได้ เรียกว่าเขียนออกมาได้เป็นระเบียบแล้วกัน

"ฉันช่วยพี่เขียนเอง"

ลั่วจวินหังตีมือที่ยื่นไปหาเขาของเธอ "ไปไกล ๆ นี่มันของของฉัน"

"......"

หนานซ่งจิ๊ปากเบา ๆ "ขี้งก"

ที่จริงเธอก็แค่อยากลองของขวัญที่ยวี่จิ้นมอบให้พี่ใหญ่ ได้ยินมาว่าเป็นเซตพู่กัน น้ำหมึกแล้วก็กระดาษที่จักรพรรดิเฉียนหลงเคยใช้มาก่อนด้วย แต่ว่าพี่ใหญ่หวงของมาก แค่จับก็ยังไม่ให้

"พี่ใหญ่ พี่อย่ามัวแต่เขียนพู่กันอย่างเดียวสิ บอกฉันสักทีว่าตกลงแล้วจินต้ากังทำอะไรบ้าง?"

ลั่วจวินหังไม่พูดอะไรออกมา จนกระทั่งเขาเขียนประโยค 'ไม่มีวจีใดจะเอื้อนเอ่ย เพียงน้ำตาที่ไหลดุจสายน้ำ' เสร็จ เขาถึงได้หยุดมือ เพราะรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองนั้นหนักอึ้ง

เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเศร้าจากในคำกลอน แล้วเขาก็ไม่ได้เขียนต่อแล้ว จัดการวางพู่กันลงข้าง ๆ แล้วไปล้างมือ

หลังจากที่กลับมา เขาถึงเปิดคลิปเสียงคลิปหนึ่งให้หนานซ่งฟัง เสียงที่ดังออกมามีเสียงอื่นดังปะปนเข้ามาด้วยเต็มไปหมดจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่กลับได้ยังเสียงของจินต้ากัง

"โอ๊ย......ไม่ใช่ผม ไม่ใช่ผมจริง ๆ ......ผมยังอยากมีชีวิตอยู่นะ จะไปเอาความกล้าจากไหนมาฆ่าคนอื่น......โอ๊ย! พี่เบา ๆ หน่อย.......พี่ปล่อยผมไปเถอะ ผมยังไม่อยากตาย ผมยังคิดอยู่เลยว่าพอออกจากคุกแล้วจะกลับไปหาลูกเมียผม อั๊ก......ผมไม่ได้โกหก! จิงจิงเคยเตือนผมแล้วว่าให้ผมทำตัวดี ๆ แล้วก็อย่าไปหาเรื่องคุณหนูใหญ่ตระกูลหนานอีก ผมมันก็แค่คนไร้น้ำยาคนหนึ่ง พี่ก็แค่ทำเหมือนว่าผมเป็นสัตว์แล้วปล่อยผมไปได้ไหม? ไว้ชีวิตผมเถอะ......"

หนานซ่งหูอื้อเพราะเสียงร้องของจินต้ากัง แต่ว่าเธอก็พอจะฟังจากน้ำเสียงแหบแห้งของเขาออกว่า เรื่องนี้เขาไม่ใช่คนที่อยู่เบื้องหลัง

ลั่วจวินหังปิดคลิปเสียง แล้วพูดขึ้นช้า ๆ : "จินต้ากังบอกว่ามันไม่ได้เป็นคนสั่ง แต่ว่าคนพวกนั้นพูดกันทุกคนว่าจินต้ากังเป็นคนสั่ง"

"อย่างนั้นก็มีฝั่งใดฝั่งหนึ่งที่กำลังโกหก"

หนานซ่งขมวดคิ้วแล้วว่าออกมา: "ทางตำรวจได้ตรวจบัญชีธนาคารหรือยัง? คนพวกนั้นไม่ทำงานอยู่แล้วถ้าไม่ได้เงิน"

เธอเพิ่งจะพูดจบ ลั่วจวินหังก็พูดขึ้นมาต่อ: "พวกเขาจ่ายด้วยเงินสด ไม่ทิ้งร่องรอยการแลกเปลี่ยนเอาไว้"

"อย่างนั้นคนติดต่อล่ะ?" หนานซ่งถามขึ้นอีก

ลั่วจวินหังเอาผลการตรวจสอบออกมาให้หนานซ่งดู หนานซ่งมองภาพที่ถูกถ่ายเอาไว้ หัวคิ้วของเธอก็ขมวดเข้าหากัน