สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 610

หันไปมองนาฬิกา ก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว

เธอหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย......

หนานซ่งนวดหัวคิ้วของตัวเอง "ดึกขนาดนี้ ทุกคนคงหลับหมดแล้วมั้ง"

"อืม"

ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่ข้างเตียง "พอกลับมาทุกคนก็มารวมตัวนั่งคุยกันที่ห้องรับแขกอยู่พักหนึ่ง ด้วยความที่เหนื่อยกันมาก พอกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว ก็พาแยกย้ายกลับไปพักที่ห้อง"

พอได้ยินคำว่า "กินข้าว" หนานซ่งก็ลูบท้องของตัวเอง เธอหิวมากจริง ๆ

ยวี่จิ้นเหวินมองเธอด้วยความเป็นห่วง แล้วถามเธอเบา ๆ "หิวเหรอ?"

หนานซ่งมองเขา แล้วพยักหน้าอย่างหงอย ๆ

ในงานแต่งงานเธอไม่ได้กินอะไรเลย เธอเพิ่งจะกินถั่วลิสงไปได้ไม่กี่เม็ด แล้วเธอก็ตามเจ้าหน้าที่ไปที่สถานีตำรวจ ที่สถานีตำรวจมีอาหารให้ แต่ว่าแม่ของเธอบอกว่าวันมงคลแบบนี้ ไม่ควรจะกิน "ข้าวแดง" ก็เลยซื้ออาหารจากข้างนอกมาให้เธอ เธอกับหนานหลินไม่มีอารมณ์จะกินข้าว กินได้ไม่กี่คำก็วางตะเกียบกันแล้ว พอถึงตอนนี้ก็เลยหิวมากจริง ๆ

"มีอาหารเก็บไว้ให้เธอที่ห้องครัว หรือว่าเธออยากกินอะไรไหม เดี๋ยวฉันไปทำให้"

ตอนนี้หนานซ่งอยากกินบะหมี่ เธอเม้มปาก "คุณทำบะหมี่เป็นไหม?"

"จาจังมยอนได้ไหม?" ยวี่จิ้นเหวินทำหมี่ชนิดนี้อร่อยที่สุดแล้ว

หนานซ่งพยักหน้ารัวเหมือนกับแม่ไก่ที่กำลังจิกข้าว

เธอสวมชุดอยู่บ้านสีชมพูนมเย็น จากนั้นก็ตามยวี่จิ้นเหวินลงไปด้านล่าง แต่พอถึงห้องครัวก็เจอเข้ากับลั่วจวินหังที่กำลังยืนอุ่นนมอยู่

"พี่ใหญ่" ทั้งสองคนเรียกออกมาพร้อมกัน

ลั่วจวินหังหันหน้ามามองพวกเขา จากนั้นก็ตอบรับพวกเธอเบา ๆ "อืม"

"มาหาอะไรกินเหรอ?"

หนานซ่งตอบ: "ฉันหิวน่ะ อาจิ้นก็เลยจะมาทำจาจังมยอนให้กิน พี่จะเอาด้วยไหม?"

ลั่วจวินหังหันไปมองยวี่จิ้นเหวิน "นายทำ?"

ยวี่จิ้นเหวิน "อืม"

"กินได้เหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวิน "กินได้"

ลั่วจวินหัง: "ลองทำมาก่อน ขอดูหน้าตาก่อน"

หนานซ่ง: "......"

มีให้กินก็ดีแล้ว ยังจะมาเรื่องมากอีก?

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้ถือสาพี่เมีย "ได้ พวกพี่ก็คุยกันไปก่อนแล้วกัน ผมจะไปทำเดี๋ยวนี้เลย"

หนานซ่งหาวออกมาด้วยท่าทางเกียจคร้าน เธอยังไม่ทันจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาที่หางตา ลั่วจวินหังก็ส่งแก้วนมร้อนมาให้เธอ "ดื่มเสีย"

"......" เธอผลักแก้วออกอย่างรังเกียจ "ฉันไม่ชอบดื่มของแบบนี้"

ลั่วจวินหังเลิกคิ้วอย่างเอาความ "ช่วงนี้เธอทำอะไรชักช้ามาก ควรจะเสริมโภชนาการแล้วก็โปรตีน"

สิ่งที่เขาพูดออกมามันยากที่จะเถียง จากนั้นก็เลื่อนแก้วนมไปตรงหน้าเธอ

หนานซ่งยังไม่ยอมแพ้ "ฉันทำอะไรช้าตรงไหน?"

ลั่วจวินหังหันไปมองที่ข้อศอกของเธอ "ถ้าทำอะไรเร็วจริง ก็คงจะไม่โดนเด็กกัดจนเป็นแผลหรอก?"

"......" เธอชะงัก เถียงไม่ออก

หนานซ่งยังคิดจะเลื่อนแก้วออกไป ลั่วจวินหัง: "หือ?"

เฮ้อ ก็ได้

ยังไงก็เถียงไม่ชนะพี่ใหญ่

หนานซ่งรับมันมาอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นเธอก็ยกมันขึ้นดื่มเข้าไปรวดเดียว พอดื่มหมดเธอก็ทำหน้าเหมือนกำลังกินยาขม

"กินมะเขือเทศเข้าไปสักลูกสิ"

หนานซ่งกำลังต้องการอะไรมาล้างรสชาติคาวในปากของเธอพอดี ยวี่จิ้นเหวินรีบส่งมะเขือเทศที่ล้างเรียบร้อยแล้วให้กับเธอลูกหนึ่ง

เธอรับมา ไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วกัดไปคำหนึ่ง

แต่ว่า มะเขือเทศลูกนี้มีน้ำเยอะมาก พอกัดลงไป น้ำของมันก็เลยกระฉูดออกไป พอเหลือบมอง ก็เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของลั่วจวินหังเปรอะไปด้วยสีแดง และเขากำลังไม่พอใจมาก ๆ

หนานซ่ง: "......"

ยวี่จิ้นเหวิน: "......"

ลั่วจวินหังหลับตาลง จากนั้นก็พูดลอดไรฟัน "หนาน ซ่ง!"

"ฮ่า ๆ ๆ ......พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันเช็ดให้......ไอ้หยา อย่าเตะฉันสิ......ฉันผิดไปแล้ว!"

*