สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 619

การออดอ้อนของหนานซ่งที่หาได้ยาก สำหรับยวี่จิ้นเหวินนั้นมันหวานกว่ากินน้ำผึ้ง

เขารู้ว่าวันนี้เธอได้รับความลำบากใจเยอะแยะ รู้ว่าเธอเหนื่อยมากในช่วงนี้ เจอคนสนิททรยศหักหลัง เจี่ยงฟานลาออก บวกกับคดีสองชีวิตของเฉียนเจิ่งเหวยและเมียวเจียง แต่ละเรื่องเหมือนภูเขาใหญ่กดทับใจคน ถ้าเปลี่ยนเป็นเขาไม่แน่อาจจะแบกรับไม่ไหว

ในสายตาของคนอื่น คุณหนูใหญ่ตระกูลหนานดูเหมือนจะดูสูงส่งอยู่ตลอด มีอำนาจทุกอย่าง

แต่เธอก็แค่เด็กผู้หญิงอายุยี่สิบกว่าคนหนึ่งเท่านั้น

ลูกสาวบ้านอื่นในวัยนี้ยังเรียนหนังสืออยู่ ยังวุ่นวายกับการมีความรัก อยู่ในวัยกำลังสับสน หนานซ่งกับยืนหยัดด้วยตัวเองได้ เลี้ยงดูคนหลายหมื่นคน สวมมงกุฎแล้วก็ต้องแบกรับน้ำหนักของมัน ในเมื่อได้รับความรุ่งโรจน์ที่นำมาโดยตระกูล แล้วรับผิดชอบต่อตระกูล

เหตุผลนี้ พวกเขาเข้าใจดี

ยวี่จิ้นเหวินกอดหนานซ่ง เขาตบหลังเธอเบา ๆ กล่อมเธอเข้านอน

หนานซ่งกอดแขนของเขาไว้ไม่ยอมปล่อย น้ำเสียงอ่อนโยน “อาจิ้น ร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อย”

นี่ทำให้ยวี่จิ้นเหวินลำบากใจมาก

“ฉันร้องเพลงไม่ค่อยเป็น เพลงร้องเป็นก็น้อยมาก...”

ยวี่จิ้นเหวินลังเล เธอไม่ค่อยขอให้เขาทำอะไรเพื่อเธอ คำขอเล็กน้อยแค่นี้ จะไม่ทำให้เธอพอใจได้อย่างไร?

เขาครุ่นคิด แล้วรับชาติชะตา: “เธออยากฟังอะไร?”

หนานซ่ง: “ได้ทั้งนั้น”

ยวี่จิ้นเหวินค้นหาคลังเพลงของตัวเอง เพลงกวางตุ้งคลาสสิกผุดขึ้นในใจหัว แล้วก็เป็นเพลงที่เขาชอบมาก

เขากระแอม แล้วเริ่มร้องช้า ๆ “ฝ่ายตรงข้ามที่แตะต้องไม่ได้ นำความอบอุ่นออกมาข้างหลังเสมอ ต่อให้เนิ่นนาน ใส่ใจเสมอ ไม่รู้จะถนอมความรู้สึกผิดยังไงดี...”

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ยปาก หนานซ่งก็ฟังออกว่าคือเพลง 《ฉันรักเธอจริง ๆ》ของ BEYOND

เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาร้องเพลงกวางตุ้งได้ การออกเสียงได้มาตรฐานมาก

เสียงร้องเพลงของเขา ไม่ค่อยเหมือนกับเสียงที่เขาพูด เสียงร้องยังคงดังอยู่ แต่มีความแหบ เสียงอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก มันทำให้เธอรู้สึกคันหู ใจที่กระสับกระส่ายติดตามการร้องเพลงของเขา ค่อยๆสงบลง

“... ขออนุญาตผมพูดว่ารักคุณจริง ๆ อนุญาตผมพูดว่ารักคุณจริง ๆ”

ยวี่จิ้นเหวินร้องเพลงนี้ซ้ำไปซ้ำมาสามรอบ แล้วหยุดลง เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจคงที่ของหนานซ่ง รู้ว่าเธอหลับไปแล้ว

ดวงตาดำของเขาจ้องมองเธอที่หลับใหล แล้วยิ้มอ่อน จากนั้นก็ก้มตัวลงไปจูบริมฝีปากของเธอเบา ๆ

หลับเถอะ สุดที่รักของฉัน

เขาพูดในใจ แล้วห่มผ้าให้เธอ จากนั้นก็ย่องเบาออกไปจากห้อง

*

ลงจากตึก ยวี่จิ้นเหวินเล่าเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้นที่โรงยิมเทควันโดให้ทุกคนฟัง

ลั่วอิน หนานหนิงซง ลั่วจวินหังและคนอื่น ๆ ฟังอยู่ สีหน้าของพวกเขาไม่ค่อยดีนัก

อันที่จริงพวกเขาเห็นข่าวแล้ว แต่เมื่อได้ฟังยวี่จิ้นเหวินเล่าด้วยตัวเอง ก็ยังรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก

ลั่วจวินหังที่ไม่ได้พูดมาตลอดมองไปทางยวี่จิ้นเหวิน “เธอไปยิมเทควันโดทำไม?”

ยวี่จิ้นเหวินถูกถามจนตะลึง

ตอนนี้ถึงแม้เขากับหนานซ่งจะเป็นแฟนกัน แต่ก็รักษาความอิสระไว้ ไม่เคยยุ่งเรื่องของอีกฝ่ายว่าจะไปไหน ไปทำอะไร

บางครั้งเขาจะเป็นฝ่ายรายงานกับหนานซ่ง หนานซ่งกลับทำตามใจชอบมาโดยตลอด วินาทีต่อมาอยากทำอะไรแม้แต่เธอเองก็ยังไม่ชัดเจน

“ผมรู้แค่ว่า เขาไปซีฝานโรงยิมเทควันโด”

หลัวกังส่งตำแหน่งมา เป็นชื่อนี้

“ซีฝาน?” ลั่วอินมองไปทางหนานหนิงซง ทั้งสองส่ายหน้า พวกเขาจำชื่อนี้ไม่ได้

จี้อวิ๋นพูด “ฉันจำได้ว่าตอนเด็กน้องเล็กเรียนคาราเต้ แล้วไปยิมเทควันโดทำไม อารมณ์ไม่ดีจึงไปเล่นเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว ครุ่นคิด “ซีฝาน” ชื่อนี้อยู่ครู่หนึ่ง ให้ความรู้สึกคุ้นเคยมาก

เขาเรียกหลัวกังมา หลังกังเผชิญกับคำถามของทุกคน แล้วพูดขึ้น “ประธานหนานไปหาเจี่ยงฟาน จากนั้นก็ประลองกับซ่งซีครับ”

เจี่ยงฟาน?

ซ่งซี?

จี้อวิ๋น “อ๋อ” ออกมา “ถึงว่าทำไมยิมถึงชื่อ ‘ซีฝาน’ แต่ว่าซ่งซีคือใคร ภรรยาของเจี่ยงฟาน?”