สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 649

รถคันสีดำคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูของสวนกุหลาบ

หน้าต่างรถถูกลดลงมาเล็กน้อย คนที่นั่งอยู่ที่ตำแหน่งเบาะโดยสารด้านหลัง แต่งตัวสบาย ๆ ที่ปลายนิ้วของเขาคีบซิการ์เอาไว้มวนหนึ่ง เขากำลังสูบมันด้วยท่าทีไม่รีบร้อน คอยเคาะเถ้าซิการ์ที่ขอบหน้าต่างรถเป็นบางครั้ง สายตาของเขากำลังมองเข้าไปยังสวนกุหลาบ แววตาของเขาเรียบนิ่ง เขานั่งอยู่เงียบ ๆ ราวกับตนเองนั้นเป็นรูปสลัก

คนขับรถที่นั่งเงียบ ๆ อยู่เป็นเพื่อนเขามาพักใหญ่แล้ว ทนไม่ไหวจนต้องถามออกมา: "คุณผู้ชาย พวกเราจะไม่ลงไปดูหน่อยเหรอครับ?"

หวังผิงพูดด้วยเสียงเรียบ: "ไม่ต้อง"

"......"

บอกว่าไม่ต้อง แต่ว่าสายตาที่มองไปที่สวนกุหลาบนั้นมันยังไม่ขยับไปไหน แถมแทบจะมองทะลุเข้าไปด้านในแล้วด้วยซ้ำ

คนขับรถอดทนต่อไป แต่สุดท้ายก็ทนไม่ได้อยู่ดี "คุณผู้ชาย ผมขอพูดมากหน่อยแล้วกัน ผู้หญิงน่ะ เราต้องเอาใจเขาหน่อยนะครับ คุณผู้ชายเพิ่งจะทะเลาะกับคุณผู้หญิงเฮ่อมา จากนิสัยของเธอ อาจจะไม่ยอมออกมาเจอคุณก็ได้ ยังไงเราก็มาถึงที่นี่แล้ว เราก็ลดระดับความสูงของบันไดของเราให้มันต่ำลงสักนิดสิครับ คนเขาจะได้มาหาเราได้ง่าย ๆ คุณผู้หญิงเฮ่ออาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ว่าเธอก็มีเหตุผลนะครับ อีกเรื่องก็คือ เรามาถึงบ้านของตระกูลหนานทั้งที ถ้าไม่ลงไปจะดูไม่เหมาะนะครับ"

ได้ฟังคำบ่นเพราะความเป็นห่วงราวกับคุณยายของคนขับรถ หวังผิงยังคงมีสีหน้าเช่นเดิม บอกออกมาแค่ว่า: "พูดมากไปแล้ว"

คนขับรถ: "......"

เยี่ยม พูดไปก็เท่านั้น

ในสวนกุหลาบ กำลังมีสายตาคู่หนึ่งมองออกไปด้านนอกเช่นเดียว คิ้วของคนมองขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปมแน่น

ลั่วอินถามพ่อบ้านจ้าวด้วยความไม่สบอารมณ์ "คนข้างนอกนั่นยังไง ไม่ใช่ว่ามารับคนหรอกเหรอ ทำไมถึงยังไม่ลงมาจากรถอีก?"

พ่อบ้านจ้าวตอบ: "ผมออกไปถามแล้วครับ เห็นบอกว่าพวกเขารับคนเสร็จก็จะไปเลย ก็เลยไม่อยากรบกวน"

ลั่วอินพูด: "เหอะ มาบ้านคนอื่นเขาแล้วไม่เข้ามาทักทาย ใหญ่โตจริงนะคนคนนี้ ตกลงแล้วหัวหน้าหวังคนนี้เป็นใครกัน ได้ยินชื่อเขามาหลายครั้งแล้ว"

พวกหัวหน้าหน่วยต่าง ๆ ในเมืองหนาน พวกเขารู้จักทั้งนั้น แต่อย่างไรเสียคนนี้ก็เกษียณไปหลายปีแล้ว เลยไม่ค่อยจะรู้จักมักคุ้นเท่าไหร่

"ดูมีเรื่องราวให้ฟังพอสมควร อายุยังน้อยแต่ว่ามีชื่อเสียงมาก แถมยังเป็นคนติดดินอีกด้วย"

หนานหนิงซงเองก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่ว่ายังไม่เคยไปตรวจสอบจริงจัง "เรื่องของหนานซ่งในครั้งนี้ เขาเองก็มีส่วนช่วยอยู่ไม่น้อย"

"อย่างนั้นเหรอ?"

ลั่วอินได้ฟัง คิ้วเรียวของเธอก็ยกขึ้น "ถ้าเป็นอย่างนั้น เราก็ควรจะเชิญเขาเข้ามาด้านใน ควรจะขอบคุณเขาเสียหน่อย"

ระหว่างที่พูด เธอก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะไปต้อนรับเขาด้วยตัวเอง

หนานหนิงซงมองภรรยาของตัวเองที่กำลังรีบเดินออกไปด้านนอก แล้วก็ส่ายหน้า เขารู้อยู่แล้ว ว่าเขาไม่มีทางห้ามความสงสัยของเธอได้

ในตอนที่คนขับรถกำลังจะบอกอะไรกับหวังผิง เขาก็มองเห็นเงาของคนกำลังเดินมาทางนี้อยู่ไกล ๆ ก็เลยรีบร้องว่า "ไอ้หยา" ออกมา "ดูเหมือนว่าคุณผู้หญิงหนานจะออกมาแล้วครับ!" ระหว่างที่พูด เขาไม่สนใจว่าหวังผิงจะลงไปจากรถด้วยกันหรือไม่ แต่ตัวเขานั้นได้เปิดประตูลงไปจากรถเรียบร้อยแล้ว พร้อมจัดชุดของตัวเองเล็กน้อย

ถ้าเกิดว่าเป็นคนเมืองหนาน ไม่มีใครที่ไม่รู้จักท่านประธานหนานแล้วก็คุณผู้หญิงหนาน แล้วก็ไม่มีใครที่ไม่เคารพพวกเขา

หวังผิงมองลั่วอินที่เดินลงมาจากบันไดแล้วเดินออกมาจากสวน จากนั้นก็เดินตรงมายังเขา แววตาก็มีประกายพาดผ่าน คิ้วของเขาขยับเล็กน้อย

เถ้าซิการ์ตกลงมาใส่มือเขา มันแสบร้อนราวกับไฟลวก

รู้สึกเหมือนตรงหน้า กำลังมีไฟลุกโชน

ไม่มีที่สิ้นสุด

"คุณผู้หญิงหนาน" คนขับรถเข้าไปทักทาย แล้วโน้มตัวให้ลั่วอินเพื่อแสดงความเคารพ

ประตูด้านหลังค่อย ๆ เปิดออก สายตาอยากรู้อยากเห็นของลั่วอินมองไปทางนั้น อยากจะเห็นว่าหัวหน้าหวังที่หลายคนพูดกันหน้าตาเป็นยังไง

ทว่าเมื่อประตูถูกเปิดออก ภาพที่สะท้อนเข้ามาในนัยน์ตา เป็นใบหน้าที่ดูเฉย ๆ ทั่วไป ไม่มีจุดเด่นอะไร

ก็เป็นคนที่พอจะบอกได้ว่าธรรมดาทั่วไป เรื่องหล่อ......ก็ไม่ได้หล่อตรงไหน