สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 653

หนานซ่งและ ยวี่จิ้นเหวินไปที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองและพบร้านไก่ทอดเกาหลียอดนิยม

ร้านนี้ดูใหญ่ มีอยู่ทั้งหมด 2 ชั้น ชั้น 1 นั่งเต็มไปด้วยผู้คน เลยพากันขึ้นไปที่ชั้น 2

หลัวกังและกลุ่มบอดี้การ์ดนั่งไม่ไกลจากพวกเขา

ยวี่จิ้นเหวินหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาเพื่อสแกนดูเมนูแล้วถามหนานซ่งว่าจะกินอะไรเพื่อสั่ง และสั่งในส่วนบอดี้การ์ดพร้อมกัน

คนที่มากินไก่ทอดมักจะเป็นคนหนุ่มสาวหรือผู้ใหญ่ที่มีเด็ก และมีคู่รักหลายคนกำลังพูดคุยกัน

หูหนานซ่งที่แหลมคม ได้ยินสำเนียงที่คุ้นเคยจากเสียงที่ดังและวุ่นวายเหล่านี้

“ยายป้า กินช้าๆหน่อย เก็บเอาไว้ให้ฉันบ้าง”

เธอเงยศีรษะขึ้นตามเสียง และเห็นคนหนุ่มสาวสองคนนั่งอยู่บนโซฟาตรงมุมห้องที่อยู่ไม่ไกลออกไปด้วยใบหน้าที่คุ้นเคย

เธอจำมันได้ทันทีแม้ว่ามันจะกลายเป็นขี้เถ้า เธอมองและขมวดคิ้ว

ขณะที่ยวี่จิ้นเหวินเพิ่มสั่งอาหารเสร็จ คนข้างๆกลับลุกขึ้นยืน

เขาเงยหน้าขึ้นเห็นหนานซ่งเดินไปที่โต๊ะอื่น หลังจากที่เขาเห็นผู้คนที่โต๊ะ เขาก็ตกตะลึง

ฟู่ยวี่และซูยิน?

ซูยินและฟู่ยวี่ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ข้างๆ พวกเขากำลังรีบกิน แต่ละคนถือปีกไก่อยู่ในมือ แทะอย่างมีความสุข รู้สึกได้ถึงว่ากำลังมีร่างที่ปกคลุมเขา ด้วยความรู้สึกฟู่ยวี่ตอบสนองอย่างเร็ว ซูยินเงยศีรษะขึ้นทันใดนั้นก็ประสานตาเข้ากับหนานซ่ง

“…” เขาเกือบจะกลืนกระดูกไก่เข้าไปในปากของเขา อุทานด้วยความไม่เชื่อ “เสี่ยวซ่ง?!

ซูยินเกือบสำลักและร้องออกมา “คุณอา”

หนานซ่งเหลือบมองทั้งสองคน ดวงตาของเขาเป็นประกาย และเขาพูดด้วยท่าทางขี้เล่น “พวกเธอสองคนกำลังออกเดตกันอยู่หรือ?”

ฟู่ยวี่: "..."

ซูยิน: "..."

ทั้งสองมองหน้ากัน จู่ๆก็ไม่กล้าพูดอะไร

ยวี่จิ้นเหวินเข้ามาในเวลาที่เหมาะสม ฟู่ยวี่รีบพูดขึ้น "แล้วทำไมพวกคุณสองคนถึงมาอยู่ที่นี่?"

“พวกคุณมาได้ พวกเราทำไมถึงมาไม่ได้?” ยวี่จิ้นเหวินมองเขาด้วยท่าทางหาเรื่อง

ฟู่ยวี่กลอกตาใส่เขา “เสี่ยวซ่งเพิ่งหายจากอาการป่วยไม่ใช่หรือ กินอะไรที่มัน มันๆ อย่างไก่ทอดดีหรือ?”

หนานซ่ง: "อย่ามายุ่งเรื่องฉัน"

"... ได้ ๆ ผมไม่ยุ่งเรื่องคุณ"

ฟู่ยวี่เห็นว่าคนสองคนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าเขาราวกับเทพเจ้า ซึ่งส่งผลต่อรสชาติอาหารของเขาเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างไม่เต็มใจว่า "มานั่งร่วมโต๊ะกันไหม"

หนานซ่งและ ยวี่จิ้นเหวินนั่งลงอย่างไม่เกรงใจ

ทั้งสองนั่งไขว่ห้าง ห่อแขน จ้องมองไปที่พวกเขา

ลูกกระเดือกของฟู่ยวี่วิ่งขึ้นลง ส่วนซูยินกลืนน้ำลายลงคอ ปีกไก่ในมือของเธอเริ่มไม่มีความหอม

“พวงเธอสองคนเป็นอะไรกัน? เหมือนมีอะไรปิดบัง”

ฟู่ยวี่ทนไม่ไหว กลอกตาขึ้นฟ้า วางปีกไก่ในมือ ถอดถุงมือแบบใช้แล้วทิ้ง แล้วพูดขึ้น "คือเราสองคนไม่มีอะไรกันจริงๆ เราแค่เดิมพันกัน แพ้เลยชวนกันมากินไก่ทอดก็แค่นั้น”

ซูยินพยักหน้าตาม เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง

หนานซ่งขมวดคิ้ว “เดิมพันอะไรกัน”

เธอรู้สึกมีอคติมากที่ ฟู่ยวี่ดูใจดีต่อซูยิน

"โยนขวด"

การแสดงออกบนใบหน้าของ ฟู่ยวี่ค่อนข้างพอใจ และดูเหมือนกำลังพูดอะไรที่ดูยอดเยี่ยม "ผมเป็นคนชนะ"

ซูยินมองเขาอย่างหงุดหงิด เธอไม่ควรเดิมพันเรื่องนี้กับเขา!

หนานซ่งดูงุนงงมาก “โยนขวดแบบไหน”

ยวี่จิ้นเหวินเข้าใจในทันที ไอเบา ๆ แล้วตอบหนานซ่งว่า “คือการโยนขวดน้ำเปล่าแล้วให้มันพลิกตั้งขึ้นได้”

เงียบไปครู่หนึ่ง