หนานซ่งโดนเขาถาม ก็เลยหยุดเดิน
พอเห็นสีหน้าจริงจังของเขาก็ทำเธอหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้ "ฉันว่า คุณนี่ก็เจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนกันนะคะ"
เธอหยอกเขาเล่น ๆ แต่เขากลับเก็บเอามาใส่ใจเสียได้
ตอนแรกยวี่จิ้นเหวินก็ไม่ได้ใส่ใจมันสักเท่าไหร่ แต่ว่าวันนี้เขาได้เจอซือเจ๋อ ทั้งเด็กกว่าแล้วก็ดูดีกว่า เจ้าพวกเด็กหนุ่มที่สดใสราวกับดวงอาทิตย์กลุ่มนั้นทำเขาตาพร่า ทำให้เขาสัมผัสได้ว่าใคร ๆ ก็ต้องแก่ไปตามอายุ เด็กนั่นยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย แต่เขานั้นย่างเข้าเลขสามไปแล้ว
เขาก็เลยรู้สึกเศร้ามาก ๆ
"พอแล้วน่า ฉันก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้รังเกียจที่คุณแก่นะ"
หนานซ่งหัวเราะแล้วพูด: "ฉันเป็นถึงปรมาจารย์เชฟของเขาเชียวนะ นั่นคือสิ่งที่ฉันเป็น แก่กว่าหน่อยก็แก่กว่าหน่อย คุณคิดแบบนี้สิ พวกเราเคยผ่านอายุยี่สิบมาแล้ว พวกเขาเคยมีอายุสามสิบบ้างหรือยังล่ะ? ไม่เคยใช่ไหม? พวกเราเดินทางผ่านอะไรมามากมายกว่าพวกเขา รอจนพวกเขาอายุเท่าเราในตอนนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ได้ดูดีเท่าพวกเราก็ได้ อย่าไปคิดมาก ยังไงพวกเขาก็ต้องมีวันนี้เหมือนกัน"
ยวี่จิ้นเหวินได้ฟังคำพูดของหนานซ่ง ก็ต้องหัวเราะออกมา "นี่เธอกำลังปลอบฉัน หรือว่ากำลังปลอบใจตัวเองกันแน่?"
"......"
หนานซ่งถลึงตามองเขา "รู้แล้วก็อย่าพูดสิ มันเป็นมารยาทอย่างหนึ่งนะ"
เรื่องอายุ เธออ่อนไหวกับเรื่องนี้มากกว่าเขาเสียอีก
"โอเค ๆ ๆ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว"
ยวี่จิ้นเหวินเอามือพาดไหล่เธอเอาไว้ แล้วก็ไม่อยากจะพูดเรื่องของซือเจ๋ออะไรนี่อีก เขารีบลืมเรื่องของคนคนนั้นในทันที แล้วก็เปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น "ยังไงก็มาถึงเมืองจิงทั้งที พวกเราไปซื้อของท้องถิ่นกันหน่อยดีไหม จะได้ซื้อไปฝากคนที่บ้านด้วย พวกเขาจะได้ดีใจ"
"ดีเลย" เป็นสิ่งที่เธอก็คิดเหมือนกัน
หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินไปเดินเล่นที่ตลาดขายของกินเล่นพื้นเมือง ส่วนใหญ่พวกเธอเดินกินไปซื้อไป ซื้อมาสองชุด ชุดหนึ่งส่งไปที่เมืองเป่ย อีกชุดพวกเขาจะเอากลับไปที่เมืองหนาน ยวี่จิ้นเหวินเดินถือถุงใบเล็กใบใหญ่กลับไปทางโรงแรมเต็มมือ ส่วนหนานซ่งกลับกำลังกินถังหูลู่ (ผลไม้เคลือบน้ำตาลเสียบไม้) ที่เปรี้ยวจนเธอนั้นเข็ดฟัน
"คุณลองกินสักลูกสิ"
หนานซ่งยื่นถังหูลู่ไปป้อนถึงปากยวี่จิ้นเหวิน ยวี่จิ้นเหวินกินเข้าไปลูกหนึ่ง แต่เขาถึงขั้นต้องนิ่วหน้า "ทำไมถึงได้เปรี้ยวแบบนี้เนี่ย?"
หนานซ่งหัวเราะ ทั้งสองคนเดินไปด้วยแล้วก็กินไปด้วย
จากตำแหน่งที่ไกลออกไปจากพวกเขา เลนส์สีดำกำลังขยับตามพวกเขาไปเรื่อย ๆ เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นหลายครั้ง เก็บภาพต่าง ๆ ของพวกเขา
อยู่ ๆ หนานซ่งก็หันกลับไปมองทางด้านหลัง
"ทำไมเหรอ?" ยวี่จิ้นเหวินช่วยเธอกินถังหูลู่ลูกสุดท้าย เห็นว่าหนานซ่งมีสีหน้าที่ผิดปกติไปจากเดิม เขาเลยถาม
หนานซ่งไม่เห็นอะไร เลยส่ายหน้า "ไม่มีอะไรค่ะ ก็แค่รู้สึกเหมือนมีคนกำลังตามเราอยู่"
ยวี่จิ้นเหวินเองก็พยายามมองไปรอบ ๆ แต่เขาไม่พบอะไรที่ผิดปกติ แต่สัญชาตญาณของหนานซ่งไม่มีทางผิดแน่ เขาเองก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน
"ไป กลับไปที่โรงแรมกันก่อน"
เขาย้ายของไปไว้ที่มือข้างเดียว จากนั้นก็เอามือข้างที่ว่างโอบไหล่หนานซ่งเอาไว้ เพื่อกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วก็แน่นมากด้วย
หลังจากที่ระแวงกันมาทั้งทาง ในที่สุดพวกเขาก็กลับมาถึงเมืองหนานอย่างปลอดภัย
กลับไปถึงสวนกุหลาบ ยวี่จิ้นเหวินก็ส่งของฝากทั้งหมดให้พ่อบ้านจ้าว
หนานซ่งถาม: "แม่ละคะ?"
พ่อบ้านจ้าว: "ออกไปตั้งแต่บ่ายแล้วครับ จนตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาเลยครับ"
"ออกไปข้างนอกเหรอคะ?" หนานซ่งหันไปมองยวี่จิ้นเหวิน ทั้งสองคนคิดเหมือนกัน ดูเหมือนว่าแม่ของเธอรอไม่ไหวจนออกไปหาหวังผิงแล้ว
ขึ้นไปด้านบน หนานซ่งก็รีบไปที่ห้องของลั่วจวินหังก่อน เธอเคาะประตูสามครั้ง พอได้ยินเสียงอนุญาตว่า "เข้ามา" ถึงจะผลักประตูเข้าไป
"พี่ใหญ่ พี่ไม่ได้ไปหาหวังผิงพร้อมพ่อกับแม่เหรอ?"
ลั่วจวินหังดูเหมือนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เขากำลังอ่านหนังสืออยู่ ใต้แสงไฟที่ส่องสว่าง เขาดูผ่อนคลาย ราวกับว่าเขาเป็นนักปราชญ์อย่างไรอย่างนั้น หนานซ่งรู้ว่าพี่ชายกลับมานานแล้ว และวัน ๆ เขาก็เอาแต่ขลุกตัวอยู่กับของแนววัฒนธรรม ยิ่งทำให้เขาดูเหมือนพวกนักมานุษยวิทยา
ดวงตาสีฟ้าเข้มของเขาเหลือบขึ้นมามองเล็กน้อย พูดขึ้น: "ฉันจะตามไป แต่แม่ห้าม"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สอนรักอดีตภรรยา
อยากอ่านเร็วๆทำไงดี...
มีถึงตอนจบมั๊ยค่ะ อ่านสนุกมากเลย อ่านจบตอนทีลง 940 แล้วค่ะมีต่ออีกม่ะค่ะ รอๆอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ...
ทำไมตั้งแต่บทที่ 57 ขึ้นไปมี 4-5 บรรทัดตอนสั้นๆล่ะ...
แอด..ช่วยกลับมาลงต่อหน่อยจ้า .อย่าเทกันแบบนี้😄😄...
1...
1...
พี่ยวี่..ตายจริงไหม.ใครเป็นพระเอกอ่ะ😂😂...
สนุกมาก.....
นางเอกไม่น่าให้อภัยนะ เพราะผู้ชายใจดำ ดูแลมาตั้งสามปี ไม่เคยทำดีด้วยแล้วจู่ๆก็ทิ้ง นี่ถ้าไม่ถูกเปิดโปง เขาก็จะแต่งกับนังโจ๋...
น่าจะตอบโต้ด้วยการขุดประวัติมาประจานนังโจ๋นะ...