สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 705

อันที่จริง บันจี้จัมพ์เป็นช่วงที่ยากและน่ากลัวที่สุดก่อนจะกระโดด ดังคำที่ว่า "การรอความตายนั้นน่ากลัวกว่าความตายเสียอีก" เสียงของลมและความรู้สึกของวิญญาณที่ถูกปลดปล่อยออกมา

เช่นเดียวกับในเพลงนั้น "พอเท้าว่าง ฉันจะบินแล้ว........"

เมื่อลอยอยู่ในอากาศ หนานซ่งไม่รู้สึกประหม่าเลย เหมือนนกที่มีความอิสระ รู้สึกถึงทิศทางและความแรงของลม

บางครั้งผู้คนจำเป็นต้องแก้มัดตัวเองจริงๆ และพวกเขาตึงเครียดมานานเกินไป และในขณะที่เชือกคลายออก มันก็จะผ่อนคลายจริงๆ

เธอกับยวี่จิ้นเหวินมองหน้ากันกลางอากาศ พยายามยิ้มให้กัน แต่พวกเขาก็ยิ้มและหุบปาก

ลืมไปซะ การบังคับแสดงความรักนั้นตายง่าย

แค่ใช้ชีวิตอย่างซื่อสัตย์

***

เมื่อเดินเล่นกันไปสักพักใหญ่ หนานซ่งก็รู้สึกลุ่มหลงและเพลิดเพลินในความสุขจนลืมบ้านและภาระหน้าที่

หลังจากเดินเล่นรอบร้านปลอดภาษีที่สนามบินแล้ว เธอก็ได้ซื้อผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอางมากมาย ยวี่จิ้นเหวินมองดูรถเข็นที่เต็มไปด้วยกล่องใหญ่และกล่องเล็ก และอดไม่ได้ที่จะถามว่า "ซื้อเยอะขนาดนี้จะใช้หมดเหรอ?" ใช้ถึงชาติไหนกว่าจะหมด.......

"ก็แน่อยู่แล้ว ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอางเป็นวัสดุสิ้นเปลืองที่สามารถใช้ได้ทุกวัน"

หนานซ่งพูด "และฉันซื้อสิ่งเหล่านี้ไม่เพียงสำหรับตัวเอง แต่ซื้อให้เสี่ยวเหวินกับจิงจิงด้วย นี่เป็นของพี่สะใภ้คนที่สามสำหรับสตรีมีครรภ์เท่านั้น ทั้งหมดมาจากพี่สี่เขาพิเศษกว่านั้น และเขาทำรายการให้ฉันโดยตรง มาส์กหน้าชนิดใดให้ความชุ่มชื้นที่ละเอียดอ่อน และนี่และนี่ สำหรับแม่ทั้งสองของเรา......ที่จริงแล้ว ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีของอะไรสำหรับฉันเลยนะ"

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินขยับและ "คุณธรรมสูงส่งและทรงเกียรติภูมิ" ยังไม่ได้รับการยกย่อง

หนานซ่งพูด "ไม่ได้สิ ฉันต้องไปซื้อของให้ตัวเอง!"

"เยอะไปเดี๋ยวเอากลับไม่หมด........." ยวี่จิ้นเหวินไล่ตามเธอและตะโกนว่า "เราค่อยกลับไปซื้อไม่ได้เหรอ?"

หนานซ่ง "ก็ที่นี่มันราคาถูกนี่!"

ในท้ายที่สุด ตะกร้าที่เลือกไว้เต็มตะกร้า ยวี่จิ้นเหวินต้องชื่นชมพลังการซื้อโดยธรรมชาติและทรงพลังของผู้หญิง

ผลที่ได้คือทุกคนมีความสุข

ลั่วอินได้รับผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอางที่ลูกสาวของเธอนำกลับมา เธอมีความสุขมาก มันหายากสำหรับเธอที่จะเป็นแม่ที่รัก เธอกอดใบหน้าเล็กๆของหนานซ่งและจูบมันสองสามครั้ง จากนั้นเธอก็เริ่มโหมดแกะกล่อง หนานซ่งเช็ดน้ำลายให้ทั่วใบหน้าที่แม่ของเธอจูบอยู่ เมื่อเห็นว่าแม่ของเธอมีความสุขมากที่จะฉีกมันทิ้ง เธอรีบดึงหน้าปัดให้ยวี่เฟิ่งเจียวไปด้านข้างและพูดว่า "อย่าแตะต้องอันนี้นะ นี่สำหรับแม่สามีของฉัน"

"รู้แล้ว" ลั่วอินพูด แต่ก็ไม่ลืมที่จะกรอกตาใส่หนานซ่งหนึ่งครั้ง "มีแม่สามีแล้วงั้นแม่แท้ๆก็เป็นแม่เลี้ยงไปแล้วสินะ?"

"ดูที่คุณพูดสิ ฉันกับแม่สามีเป็นแม่และลูกสาวกัน เรื่องนี้ไม่เป็นความจริงเหรอ?"

ลั่วอินโกรธมากจนเธอถอดรองเท้าแตะออกทันที หนานซ่งป้องกันตัวเองด้วยหมอน

"แม่นี่นะ ยังคงแกะของขวัญของฉันอยู่ เป็นการเหมาะสมที่จะตีใครซักคนทันทีหลังจากเปิดของขวัญเหรอ?"

ลั่วอินพ่นเสียงด้วยความโกรธ "รีบไปที่เมืองเป่ยเพื่อดูแม่สามีของแก ฉันมีลูกชายที่กตัญญูห้าคน ขาดแกไปหนึ่งคนก็ไม่เห็นเป็นไร"

แม่และลูกสาวเริ่มต่อสู้ทันทีที่พวกเขากลับมา ยวี่จิ้นเหวินต้องการเกลี้ยกล่อม แต่โดนหนานหนิงซ่งลากไปเล่นหมากรุก

"อย่ากังวลไปเลย นี่เป็นวิธีแสดงความรักที่ไม่เหมือนใครของแม่ลูก ตีกันถือว่าเป็นความรัก ปล่อยให้พวกเขาไปดูความสนุกกัน"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มและไปเล่นหมากรุกกับพ่อตาของเขา

หนานซ่งเอนกายลงบนโซฟาและกินแอปเปิลหนึ่งลูก และยังคงบ่นแม่ของเธอต่อไป "ไม่ต้องรีบร้อน อยู่บ้านหนึ่งคืน พรุ่งนี้ไปเมืองเป่ย แล้วไปซีอาน"