สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 709

ภายในรถ หนานซ่งกดโทรศัพท์เพื่อดูเวลาและพูดว่า "ฉันเดาว่าตอนนี้คุณน้าของฉันมาถึงแล้วน่าจะเอาตัวเธอไปแล้วด้วย"

ถึงแม้ว่านี่จะไม่ดีพอสำหรับเสี่ยวเหวิน แต่ถ้าเธอไม่ยื่นมือออกไปช่วย ตามความเร็วของน้า คาดว่าพวกเขาอาจจะไม่สามารถคืนดีกันได้หลังจากกลับจากการเดินทางไปซีอาน เพื่อนสนิทและหลานสาวของเธอ ก็ใจสลายเพื่อคุณน้าและน้าน้อย

เธอพึมพำอยู่เป็นเวลานาน แต่ยวี่จิ้นเหวินเพียงทำเสียง "อืม" แล้วก็ไม่พูดอะไร

หนานซ่งไม่สนใจมากนัก เธอเปิดโทรศัพท์และค้นหานักพากย์ของซือตั๋ว และพบชื่อ "เอ้อร์มู่"

"เอ้อร์มู่......."

หนานซ่งครุ่นคิดครู่หนึ่ง เข้าใจในไม่กี่วินาที ดีดนิ้ว "เอ้อร์มู่หมายถึง 'หลิน' ปรากฎว่าเสื้อกั๊กของสวี่โย่วหลินมันเรียกว่า 'เอ้อร์มู่' ความหมายดีมาก เขาแต่งละครให้บาทหลวงหลายเรื่อง ฉันว่าเสียงเขาคุ้นมาก จริงๆแล้วเสียงของเขาค่อนข้างจะคล้ายกับเสียงของซือตั๋วเลย"

ริมฝีปากบางๆของยวี่จิ้นเหวินเป็นเส้นตรงและเขาก็หายใจเข้าลึกๆ

สวี่โย่วหลินคนเดียวพอจะรับมือไหว นี่มีซือตั๋วอีกคนเหรอ.......

"ฉันค้นหา 'เอ้อร์มู่'........โย่ มีผลงานมากมาย เดี๋ยวฉันจะกลับไปฟัง ตอนกลางคืนก็หลับไปพร้อมกับเสียงของเขา"

หนานซ่งมองอย่างกระหาย

ต้องการที่จะหลับไปพร้อมกับเสียงของเขา? !

ยวี่จิ้นเหวินไอเบาๆ เดิมทีมันเป็นแค่อาการไอเชิงกลยุทธ์ และเขาไม่รู้ว่าเขาโกรธเกินไปหรือเปล่า เขาสำลักน้ำลายของตัวเองจริงๆ แล้วไออย่างรุนแรง แล้วใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

"คุณเป็นอะไรไป?" หนานซ่งเอื้อมมือออกไปและลูบหลังด้วยสีหน้ากังวล

ยวี่จิ้นเหวินไอเป็นเวลานานก่อนที่เขาจะสงบลง เขาเหลือบมองเธอแล้วพูดว่า "ผมโกรธคุณ"

?

หนานซ่งสับสน "ฉันทำให้คุณโกรธตอนไหน?"

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว "ไอคนนั้นสวี่เอ้อร์มู่เสียงดีขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ไอคนนั้นสวี่เอ้อร์มู่ เขาชื่อสวี่โย่วหลิน เสื้อกั๊กเรียกว่าเอ้อร์มู่"

"ผมไม่สนหรอกว่าจะเสื้อกั๊กหรือไม่ สรุปสั้นๆคือคุณไม่ได้รับอนุญาติให้หลับไปพร้อมกับการฟังเสียงของเขา ทำได้แค่หลับไปพร้อมกับฟังเสียงของผม!"

หนานซ่ง "........"

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่จริงจังของยวี่จิ้นเหวิน เธอหยุดชั่วคราวและตระหนักในทันใด "อ้อ......"

"อ้ออะไร?" ยวี่จิ้นเหวินยังคงโกรธ

หนานซ่งจ้องไปที่หน้าของเขา "คุณหึงเหรอ ถึงว่าทำไมกลิ่นหึงของคุณแรงจัง"

ราวกับว่าจงใจเดินเข้ามาหาเขาแล้วดม "คุณคงหึงมากๆแล้ว กลิ่นหึงถึงได้แรงมาก"

"........"

ยวี่จิ้นเหวินเอียงศีรษะมองไปที่หนานซ่งและสบตากับดวงตาที่กระตือรือร้นของเธอ เขาหงุดหงิด แต่เขาไม่กล้าที่จะเสียอารมณ์กับเธอ ดังนั้นเขาจึงต้องระงับความโกรธของเขา กลั้นหายใจเป็นเวลานาน และพูดว่า "ผมหึง แล้วไงเหรอ?"

เมื่อเห็นท่าทางที่โกรธและหยิ่งของเขา หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

"ยังจะหัวเราะอีกเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่รอยยิ้มของหนานซ่งอย่างไม่เชื่อ "ผมหึงอยู่นะ คุณช่วยจริงจังกว่านี้หน่อยได้ไหม? เคารพความหึงหวงของผมหน่อยสิ"

"ได้ๆๆ ฉันจะเคารพ"

หนานซ่งหยุดหัวเราะอย่างไม่เต็มใจและมองมาที่เขา "คุณหึงอะไรกัน ฉันก็แค่ชื่นชมเสียงของเขา ก็ปกตินี่"

"ได้ เสียงของเขาเพราะ แล้วเสียงผมล่ะ ไม่เพราะเหรอ งั้นผมจะไม่พูดด้วยแล้ว"

ยวี่จิ้นเหวินถือพวงมาลัยรถแล้วทำหน้างอ

เป็นครั้งแรกที่หน่านซ่งมองดูท่าทางหึงหวงของเขาและคิดว่ามันทั้งตลกและน่าขบขัน "ฉันไม่ได้บอกว่าเสียงของคุณไม่เพราะ....…"

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเธอจะเกลี้ยกล่อมเท่าไหร่ ยวี่จิ้นเหวินก็ดูเหมือน "ดาบะ" รูดซิปปากไม่ยอมสื่อสารกับเธอ

"ไม่อยากคุยกับฉันเหรอ?" หนานซ่งยกมือขึ้นและเกี่ยวคาง

คางของยวี่จิ้นเหวินคันและเขาขับรถอย่างเงียบๆ

หนานซ่งแกล้งเขาต่อ "ไม่สนใจฉันเหรอ?"