สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 762

เมื่อได้ยินคำถามของ หนานซ่งยวี่จิ้นเหวินตกตะลึงเล็กน้อยและแตะจมูกของเขาด้วยความรู้สึกผิด

“คือผม... ผมเคยค้นหาประวัติไฟล์ส่วนตัวของคุณกับฟู่ยวี่มาก่อน มีการเข้ารหัสสิบชั้นในไฟล์ เราหยุดเมื่อเราถอดรหัสได้เลเยอร์ที่สี่หรือห้า ผมรู้แค่ว่าคุณมีพี่น้องหลายคนและพวกเขาทั้งหมดเป็นพี่น้องกันจริงๆ และไม่ทราบถึงที่มาที่ไปนั้น"

หนานซ่งคำรามเบา ๆ "ทักษะแบบคุณและฟู่ยวี่สามารถหามันได้เพียงเท่านั้น ต่อให้คุณทุ่มเทและพยายามแค่ไหน คุณก็ไม่สามารถที่จะถอดรหัสนั้นได้ เพราะต่อจากข้อมูลนั้น มันได้ถูกทำลายโดยแม่ของฉันไปนานแล้ว”

“โอ้” ยวี่จิ้นเหวินตระหนักสิ่งนั้นในทันใด “เป็นเช่นนั้นเอง”

หนานซ่งมองมาที่เขา "แล้วทำไมคุณไม่ถามถึงมันอีกเลยละ"

“เมื่อรู้ว่าพวกคุณเป็นสายเลือดเดียวกัน จะให้ถามอะไรอีกล่ะ”

ยวี่จิ้นเหวิน ลูบจมูกของเธอเบา ๆ "ผมอิจฉาคุณในตอนแรกคิดว่าทำไมคุณถึงมี 'พี่ชาย' มากมายขนาดนี้ ผมคิดว่าพวกเขาเป็นคู่รักในวัยเด็กของคุณ แต่ต่อมาเมื่อพบว่าพวกเขาเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน ผมก็ไม่อิจฉา ผมกลับคิดว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้ความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขา แล้วตามพวกเขาให้ทัน"

หนานซ่งมองดูเขา “ดูคุณตั้งใจจริงๆ”

ยวี่จิ้นเหวินยิ้ม แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม: "เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ตอนแรกผมคิดว่าพี่น้องคุณเป็นเด็กหลอดแก้ว แต่ต่อมาผมได้ทราบวันเกิดพี่หกของคุณไม่ต่างจากวันเกิดของคุณมากนัก ดังนั้น ผมรู้ว่าไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น ต่อมา ผมได้ยินจากแม่ของคุณว่าคุณเป็นคนเดียวที่เธอให้กำเนิด”

"อืม"

หนานซ่งกล่าวว่า “ถ้าเกิดพร้อมกันมากขนาดนี้ ไม่คิดว่าหรือว่าแม่จะรอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้อย่างไร พ่อบอกว่าแม่ไม่เคยมีวันที่ดีเลยตอนท้องฉัน และตอนคลอดเกือบไปประตูนรกตั้งหลายสิบครั้ง มันใช้เวลาครึ่งชีวิตของเธอ และทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณการดูแลอย่างพิถีพิถันของพ่อของฉันที่ทำให้เธอสามารถกลับคืนสู่สภาพที่เป็นอยู่ได้ในตอนนี้"

ยวี่จิ้นเหวิน กังวลและคิดถึงความเจ็บปวดความทุกข์ทรมานของ เสี่ยวซ่งตอนที่เธอมีลูกในอนาคต ...

แม่ทุกคนที่ให้กำเนิดลูก ไม่ต้องคิดถึงความเจ็บปวดแค่เอาตัวรอดมาก็ถือว่าโชคดีแค่ไหนแล้ว

ความทนทุกข์เช่นนี้เขาจะเต็มใจปล่อยให้เสี่ยงซ่งต้องเผชิญกับมันได้อย่างไร?

“นั่นคือ…” ยวี่จิ้นเหวินครุ่นคิด

ในดวงตาของ หนานซ่งมีร่องรอยของความสงบเมื่อนึกถึงความอัปยศและความเศร้าเมื่อเธอถามแม่ของเธอในวันนั้นและเมื่อแม่ของเธอเล่าถึงอดีต

เธอจะไม่มีวันลืม