สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 769

กว่าจะได้กลับมาสักครั้ง หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินยังอยากอยู่ที่คฤหาสน์เก่าตระกูลยวี่เป็นเพื่อนคุณตาคุณยายแล้วก็คุณแม่

ยวี่เฟิ่งเจียวกลับไล่เธอกลับคฤหาสน์ยวี่ เธอรู้ว่าวัยรุ่นสมัยนี้ชอบใช้ชีวิตเล็ก ๆ ของตัวเอง ใครจะไปชอบอยู่กับผู้ใหญ่ทุก ๆ วัน สองคนสวีทหวานกะหนุงกะหนิงกันดีจะตาย ดังนั้นบ่ายวันต่อมา หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินก็ลากกระเป๋าเดินทางกลับคฤหาสน์ยวี่

หลังจากที่ทั้งสองจดทะเบียนสมรสกันก็เที่ยวเล่นอยู่ที่ต่างประเทศตลอด เวลาที่เหลือยวี่จิ้นเหวินก็อยู่ที่เมืองหนานกับเธอเป็นส่วนใหญ่ นานแล้วเหมือนกันที่เธอไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์ยวี่ ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเหมือนตอนที่จากไป หลังจากที่เสี่ยวเหมาตกแต่งบ้านใหม่ ทุกอย่างใหม่หมด เป็นสไตล์บ้านที่เธอชอบ เรียบง่าย สดใสสะอาด

กลับมาถึงคฤหาสน์แล้ววางกระเป๋าเดินทาง ยวี่จิ้นเหวินจูงมือพาหนานซ่งเดินดูรอบ ๆ

ห้องหนังสืออยู่ข้างห้องนอน ห้องหนังสือที่ใหญ่โตแบ่งออกเป็นสองโซน ตรงกลางมีแผ่นกั้นที่สามารถเลื่อนไปมาได้ ไม่เพียงแต่ทำให้แน่ใจได้ว่าจะไม่รบกวนกันเมื่อต้องทำงานอย่างเงียบ ๆ นอกจากนี้ยังช่วยให้มั่นใจได้ว่าพวกเขาสามารถสื่อสารกันได้ตลอดเวลาเมื่อต้องการทำงานร่วมกัน เป็น

ชั้นวางหนังสือติดกำแพงสามด้านมีหนังสืออยู่เยอะมาก เหมือนกับหอสมุดขนาดเล็ก ส่วนใหญ่เป็นหนังสือการจัดการทางทหารและเศรษฐกิจ

ยวี่จิ้นเหวินพูดกับหนานซ่งอย่างอ่อนโยน “หนังสือของฉันหลายเล่มถูกเก็บจัดแจงไว้ที่โกดังแล้ว ชั้นวางหนังสืออีกสองแถวเก็บไว้ให้เธอ อยากได้หนังสืออะไรเขียนรายการหนังสือที่เธอต้องการออกมา เดี๋ยวฉันใช้ให้คนไปซื้อให้” เขารู้ว่าหนานซ่งชอบอ่านหนังสือกระดาษมากกว่าอีบุ๊ก ห้องหนังสือของตระกูลหนานก็ไม่ได้เล็กไปกว่านี้

ตอนนี้ที่นี่ก็คือบ้านของเธอ แน่นอนว่าหนานซ่งไม่มีทางเกรงใจเขา เธอตอบรับ “ตกลง”

ที่ชั้นหนึ่งคือห้องออกกำลังกายกับห้องเล่นเกม มีเกมมากมายที่หนานซ่งไม่เคยเห็นมาก่อน เธอถูกดึงดูดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลงมือเล่น

เกมตีตุ่น แข่งรถ จับตุ๊กตาเธอเล่นได้ดีมาก ยวี่จิ้นเหวินมองเข้าไปในดวงตาที่สดใสของเธอ เขาอดหัวเราะไม่ได้

พูดกันว่าผู้ชายเป็นเด็กไปจนถึงตาย แต่เขามักจะเห็นความรู้สึกอ่อนวัยในตัวของหนานซ่ง

เดาว่าตอนเด็ก ๆ คงจะได้รับการปกป้องอย่างดี ไม่ว่าจะโตขนาดไหน มีความเป็นเด็กอยู่ในใจเสมอ

เห็นเธอเล่นสนุก ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่กล้ารบกวน เพียงเมื่อเขาหันหน้าไปมองหุ่นยนต์ที่อยู่ข้าง ๆ จู่ ๆ ก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้

“เสี่ยวเหมา...ปัญญาอ่อนนิดหน่อย”

“หา?” หนานซ่งจับตุ๊กตาตัวหนึ่งได้สำเร็จ เธอกำลังดีใจอยู่ จากนั้นก็หันหน้าไปมองยวี่จิ้นเหวิน และก็เห็นหุ่นยนต์ที่อยู่ด้านข้างเขา

“นี่คืออะไร?”

หนานซ่งกอดตุ๊กตาเดินเข้ามา

เมื่อกดปุ่มเริ่มทำงาน ก็ได้ยินเสียงเพลงดังออกมา มีเซเลอร์มูนเต้นอยู่บนหน้าจอ

ดวงตาของเธอสั่นไหว “นี่คือเครื่องเต้น?”

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า “น่าจะใช่นะ”

มองเห็นรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา แล้วก็คิดถึงคำพูดเมื่อครู่ของเขา “นายหมายความว่ายังไง?”

เมื่อเห็นว่าภรรยาจะโมโหแล้ว ยวี่จิ้นเหวินรีบพูดกล่อม “ความผิดของฉันเอง ที่ลืมบอกเสี่ยวเหมาว่าเธอเต้นไม่เป็น”

ไม่พูดคำนี้ก็ยังดีหน่อย เมื่อพูดแล้วหนานซ่งโมโหยิ่งกว่าเดิม

ดูถูกใครน่ะ?

“ฉันจะเต้นไม่เป็นได้ยังไง นายอย่าไปฟังพวกพี่ ๆ พูดมั่ว พวกเขาไม่มีรสนิยม ไม่เข้าใจการเต้นของฉัน”

หนานซ่งเอาจริงเอาจังกับการรับรองชื่อของเขา เธอโยนตุ๊กตาใส่มือยวี่จิ้นเหวิน “ถือไว้ ก็แค่เต้นไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันจะเต้นให้นายดู!”

ยวี่จิ้นเหวินอยากจะห้าม แต่ห้ามไว้ไม่อยู่แล้ว

เพราะว่าเธอกระโดดขึ้นไปแล้ว

หนานซ่งจินตนาการถึงตัวเอง เมื่อเริ่มเต้นก็คงจะสวยทีเดียว อย่างน้อยแขนขาของเธอก็มีความยืดหยุ่น และการเต้นของเครื่องเต้นก็ดูไม่น่าจะยาก แค่เหยียบตามจุดที่ไฟสว่างก็ได้แล้ว ถึงแม้เธอจะเคยสาบานกับคนในครอบครัวว่าเธอจะไม่เต้นอีก

แต่ในมุมมองของยวี่จิ้นเหวิน

เหมือนกับดูละครหนังกลางแปลง และก็เหมือนกับได้ดู “เทพของการเต้น” มองซ้ายขวาบนล่างดูไม่เหมือนการเต้น

เหมือนกับนักเรียนที่ออกกำลังยืดเส้นยืดสาย และก็ไม่ได้มาตรฐานไม่มีมาตรฐานมาก ๆ