สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 822

เดิมที เป็นช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมของฟู่ยวี่ เพราะความปากดีของเขา ทำให้เขาเกือบถูกทุบตี

ลั่วอินดูชอบเขามาก รีบฉีกขาเป็ดชิ้นใหญ่ให้เขาระหว่างทานอาหารเย็น ชึ่งต่างจากลูกเขยอย่างยวี่จิ้นเหวิน

หนานซ่งปลอบสามีเธอ “ท้ายที่สุด อย่างไรเขาก็เป็นแค่หลานเขยอยู่ดี”

คำว่า "หลานเขย" เกือบทำให้ ฟู่ยวี่พ่นอาหารในปากออกมา

ซูยินก้มศีรษะลงอย่างเงียบๆ ใบหน้าของเธอก็ร้อนขึ้นในทันใด

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มและให้ปีกเป็ดอีกชิ้นกับฟู่ยวี่ "กินเยอะหน่อยน่ะหลานชาย"

"..." ฟู่ยวี่รู้สึกทันทีว่าข้าวในชามเริ่มไม่อร่อยรู้สึกถึงความแตกต่างในวัย

นี่เป็นราคาที่เขาต้องจ่ายกับการมีสาวน้อยเป็นแฟนหรือ?

ดูเหมือนว่าจะใช่

หลังอาหารเย็น ลั่วอินถาม ฟู่ยวี่เกี่ยวกับพ่อของเขา

ฟู่ยวี่กล่าวว่าตอนนี้เขามีเสถียรภาพมากขึ้น แต่ยังอยู่ในอาการโคม่า

เขารู้สึกเสมอพ่อเขายังมีสติ เพราะเมื่อตอนเขาได้พาแฟนของมาให้รู้จักฟู่ปั๋วซิ่งก็ร้องไห้ออกมา

น้ำตาไหลลงมาจากหางตาของเขา

ฟู่ยวี่ตกใจแทบแย่ ตั้งแต่เด็กไม่เคยเห็นพ่อเขาร้องไห้เลย?

ลั่วอินไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งหลังจากได้ยินเรื่องนี้และพูดคุยกับ หนานหนิงซ่งว่าถ้าพวกเขามีเวลาจะไปที่เมืองหรงเพื่อไปเยี่ยมฟู่ปั๋วซิ่งท้ายที่สุดอย่างน้อยเขาก็เป็นคนรู้จัก

หนานซ่งและคนอื่นๆ จะออกเดินทางสู่เมืองกั่งในวันพรุ่งนี้ ต่างก็แยกย้ายกันไปแต่เนิ่นๆ

หลังจากจัดกระเป๋าและเตรียมตัวเข้านอนแล้ว ลั่วอินก็เดินไปที่ห้องของพวกเขาอีกครั้ง

หนานซ่งมองดูแม่ของเธอเข้าออกหลายครั้ง แต่เธอไม่ยอมพูดอะไร เธอจึงพูดอย่างช่วยไม่ได้ “แม่ เป็นห่วงหนูใช่ไหม?”

"ฉันไม่ได้เป็นห่วง"

ลั่วอินกล่าวว่า “พวกเธอโตกันหมดแล้ว ฉันจะกังวลไปทำไม ชีวิตและความตายคือพรหมลิขิต ความมั่งคั่งอยู่ในสวรรค์…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หนานหนิงซงที่เข้ามารีบปิดปาก "อย่าพูดอย่างนั้น"

หนานซ่งมองดูพ่อกับแม่ และรู้ว่ายิ่งพวกเขาพูดว่าไม่สนใจก็ยิ่งเป็นห่วงพวกเขามาก

เธอต้องการทำให้บรรยากาศผ่อนคลายและยิ้ม: “หนูเคยไปสถานที่อันตรายมากกว่านี้หลายแห่งมาก่อน และไม่เคยเห็นพวกคุณกังวลใจขนาดนี้มาก่อน”

"มันไม่เหมือนกัน."

ลั่วอินถอนหายใจเบา ๆ "บางทีฉันอาจจะแก่แล้ว ฉันกังวลเรื่องนี้และเรื่องนั้นทั้งวันเหมือนแม่คนแก่"

เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของแม่เธอและเห็นรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวบนริมฝีปากของหนานซ่ง ก็ตกใจ

แม่ไม่เคยจริงจัง เธอไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้ จู่ๆ ก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

อาจเป็นเพราะใบหน้าของลั่วอินได้รับการดูแลอย่างดีและจิตใจของเธอก็มักจะยังเด็ก ผู้คนจึงไม่รู้สึกถึงอายุของเธอ แต่เอาจริงๆ น่ะ แม่อายุห้าสิบแล้วในปีนี้ และเธอก็ผ่านวัยที่รู้ชะตากรรมของเธอแล้ว คุณยาย... ไม่ว่าเธอจะดูเหมือนสาวน้อยแค่ไหน เธอก็ไม่ใช่สาวน้อยอีกต่อไปแล้ว

“แม่...” ยวี่จิ้นเหวินเรียกเธอและให้ความมั่นใจกับเธอ “ไม่ต้องห่วง ผมจะอยู่เคียงข้างเสี่ยวซ่งเสมอ”

หนานหนิงซ่งเดินเข้าไปลูบหลังลั่วอิน"ในที่สุดก็เต็มใจยอมรับความแก่ของเราแล้ว"

ลั่วอินจ้องไปที่เขา “คุณเองที่แก่ ฉันยังเป็นสาวอยู่?”

หลังจากวินาทีที่จริงจัง มันก็กลับคืนสู่รูปร่างเดิมทันที

ทั้งสามหัวเราะตาม

ลั่วอินมองไปที่ หนานซ่ง ด้วยปากแบน "บางครั้งอยากจะผูกพวกแกไว้กับตัวตลอดชีวิตตราบเท่าที่ยังไม่สามารถไว้วางใจได้ ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือพี่ชายทุกคน แม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันหมดและแม้กระทั่งพี่สามที่มีลูก แต่ในใจทุกคนยังเหมือนเด็ก ๆ ที่ยังไม่โต มักจะรู้สึกว่าพวกเธอยังเป็นเด็กน้อยที่รอฉันป้อนอาหาร คุณคิดว่าฉันป่วยไหม?”

ขณะที่เธอพูด เธอสงสัยชีวิตของเธอ และมองไปที่หนานหนิงซง

ยวี่จิ้นเหวินทำ "อืม" เพียงเพื่อให้ทั้งสองคนยับยั้งตัวเองเพื่อไม่ให้รบกวนการนอนหลับของภรรยา

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินมายืนอยู่ข้างฟู่ยวี่ แล้วเรียก"เสี่ยวยวี่"

“อ่า?” ฟู่ยวี่หันกลับมาโดยไม่รู้ตัว และพบดวงตาคู่หนึ่ง หญิงสาวที่สวยและสง่างามมาก

ใบหน้าที่ไม่รู้จักแต่ดูคุ้นเคย

มันฝรั่งทอดแช่อยู่ในปากของเขาทันที

ซูยินหันไปมองและเห็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินที่สวยงาม พร้อมเสียงเรียก "เสี่ยวยวี่" ที่นุ่มนวล ความกังวลของผู้หญิงตึงเครียดทันที

มันฝรั่งแผ่นทอดของเธอติดอยู่ในปาก การแสดงออกเพียงเล็กน้อยนั้นก็เหมือนกับของ ฟู่ยวี่ทุกประการ

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินมองไปที่ซูยินด้วยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ “นี่เป็นน้องสาว หรือแฟนใหม่?”

ในที่สุด ฟู่ยวี่ก็เคี้ยวและกลืนมันฝรั่งทอดในปากของเขา สบตากับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน และแนะนำซูยิน "คู่หมั้น"

ซูยินมองฟู่ยวี่: "?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินหยุดลง "จริงหรือ แต่น้องสาวคนนี้ยังดูเหมือนเป็นผู้เยาว์อยู่"

“ฉันโตแล้ว แต่อายุยังไม่ถึงสิบเก้า” ซูยินมองไปที่พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน เหล่และยิ้ม “สวัสดีคุณน้า”

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน: "..." รอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากของเขาทันที

หนานซ่งตื่นเมื่อนานมาแล้ว หลังจากฟังความตื่นเต้นมาระยะหนึ่ง เขาและ ยวี่จิ้นเหวินก็เม้มริมฝีปากไว้ด้วยกันและกลั้นยิ้มของพวกเขาไว้

“อายุแค่สิบแปดเอง เด็กมาก”

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินมองไปที่ ฟู่ยวี่และพูดอย่างมีความหมายว่า "ผู้ชายนี้ชอบผู้หญิงอายุ 18 ปีจริงๆ ตอนนั้นตอนที่คบกับคุณ ฉันอายุยังไม่ถึง 18 ปี เลย ฟู่ยวี่..."

เธอโน้มตัวลงมาเล็กน้อย และฟู่ยวี่รีบก้าวถอยหลังเพียงเพื่อได้ยินเธอพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณยังค้นหาความรู้สึกในรักครั้งแรกอยู่หรือ”