สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 822

เดิมที เป็นช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมของฟู่ยวี่ เพราะความปากดีของเขา ทำให้เขาเกือบถูกทุบตี

ลั่วอินดูชอบเขามาก รีบฉีกขาเป็ดชิ้นใหญ่ให้เขาระหว่างทานอาหารเย็น ชึ่งต่างจากลูกเขยอย่างยวี่จิ้นเหวิน

หนานซ่งปลอบสามีเธอ “ท้ายที่สุด อย่างไรเขาก็เป็นแค่หลานเขยอยู่ดี”

คำว่า "หลานเขย" เกือบทำให้ ฟู่ยวี่พ่นอาหารในปากออกมา

ซูยินก้มศีรษะลงอย่างเงียบๆ ใบหน้าของเธอก็ร้อนขึ้นในทันใด

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มและให้ปีกเป็ดอีกชิ้นกับฟู่ยวี่ "กินเยอะหน่อยน่ะหลานชาย"

"..." ฟู่ยวี่รู้สึกทันทีว่าข้าวในชามเริ่มไม่อร่อยรู้สึกถึงความแตกต่างในวัย

นี่เป็นราคาที่เขาต้องจ่ายกับการมีสาวน้อยเป็นแฟนหรือ?

ดูเหมือนว่าจะใช่

หลังอาหารเย็น ลั่วอินถาม ฟู่ยวี่เกี่ยวกับพ่อของเขา

ฟู่ยวี่กล่าวว่าตอนนี้เขามีเสถียรภาพมากขึ้น แต่ยังอยู่ในอาการโคม่า

เขารู้สึกเสมอพ่อเขายังมีสติ เพราะเมื่อตอนเขาได้พาแฟนของมาให้รู้จักฟู่ปั๋วซิ่งก็ร้องไห้ออกมา

น้ำตาไหลลงมาจากหางตาของเขา

ฟู่ยวี่ตกใจแทบแย่ ตั้งแต่เด็กไม่เคยเห็นพ่อเขาร้องไห้เลย?

ลั่วอินไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งหลังจากได้ยินเรื่องนี้และพูดคุยกับ หนานหนิงซ่งว่าถ้าพวกเขามีเวลาจะไปที่เมืองหรงเพื่อไปเยี่ยมฟู่ปั๋วซิ่งท้ายที่สุดอย่างน้อยเขาก็เป็นคนรู้จัก

หนานซ่งและคนอื่นๆ จะออกเดินทางสู่เมืองกั่งในวันพรุ่งนี้ ต่างก็แยกย้ายกันไปแต่เนิ่นๆ

หลังจากจัดกระเป๋าและเตรียมตัวเข้านอนแล้ว ลั่วอินก็เดินไปที่ห้องของพวกเขาอีกครั้ง

หนานซ่งมองดูแม่ของเธอเข้าออกหลายครั้ง แต่เธอไม่ยอมพูดอะไร เธอจึงพูดอย่างช่วยไม่ได้ “แม่ เป็นห่วงหนูใช่ไหม?”

"ฉันไม่ได้เป็นห่วง"

ลั่วอินกล่าวว่า “พวกเธอโตกันหมดแล้ว ฉันจะกังวลไปทำไม ชีวิตและความตายคือพรหมลิขิต ความมั่งคั่งอยู่ในสวรรค์…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หนานหนิงซงที่เข้ามารีบปิดปาก "อย่าพูดอย่างนั้น"

หนานซ่งมองดูพ่อกับแม่ และรู้ว่ายิ่งพวกเขาพูดว่าไม่สนใจก็ยิ่งเป็นห่วงพวกเขามาก

เธอต้องการทำให้บรรยากาศผ่อนคลายและยิ้ม: “หนูเคยไปสถานที่อันตรายมากกว่านี้หลายแห่งมาก่อน และไม่เคยเห็นพวกคุณกังวลใจขนาดนี้มาก่อน”

"มันไม่เหมือนกัน."

ลั่วอินถอนหายใจเบา ๆ "บางทีฉันอาจจะแก่แล้ว ฉันกังวลเรื่องนี้และเรื่องนั้นทั้งวันเหมือนแม่คนแก่"

เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของแม่เธอและเห็นรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวบนริมฝีปากของหนานซ่ง ก็ตกใจ

แม่ไม่เคยจริงจัง เธอไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้ จู่ๆ ก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

อาจเป็นเพราะใบหน้าของลั่วอินได้รับการดูแลอย่างดีและจิตใจของเธอก็มักจะยังเด็ก ผู้คนจึงไม่รู้สึกถึงอายุของเธอ แต่เอาจริงๆ น่ะ แม่อายุห้าสิบแล้วในปีนี้ และเธอก็ผ่านวัยที่รู้ชะตากรรมของเธอแล้ว คุณยาย... ไม่ว่าเธอจะดูเหมือนสาวน้อยแค่ไหน เธอก็ไม่ใช่สาวน้อยอีกต่อไปแล้ว

“แม่...” ยวี่จิ้นเหวินเรียกเธอและให้ความมั่นใจกับเธอ “ไม่ต้องห่วง ผมจะอยู่เคียงข้างเสี่ยวซ่งเสมอ”

หนานหนิงซ่งเดินเข้าไปลูบหลังลั่วอิน"ในที่สุดก็เต็มใจยอมรับความแก่ของเราแล้ว"

ลั่วอินจ้องไปที่เขา “คุณเองที่แก่ ฉันยังเป็นสาวอยู่?”

หลังจากวินาทีที่จริงจัง มันก็กลับคืนสู่รูปร่างเดิมทันที

ทั้งสามหัวเราะตาม

ลั่วอินมองไปที่ หนานซ่ง ด้วยปากแบน "บางครั้งอยากจะผูกพวกแกไว้กับตัวตลอดชีวิตตราบเท่าที่ยังไม่สามารถไว้วางใจได้ ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือพี่ชายทุกคน แม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันหมดและแม้กระทั่งพี่สามที่มีลูก แต่ในใจทุกคนยังเหมือนเด็ก ๆ ที่ยังไม่โต มักจะรู้สึกว่าพวกเธอยังเป็นเด็กน้อยที่รอฉันป้อนอาหาร คุณคิดว่าฉันป่วยไหม?”

ขณะที่เธอพูด เธอสงสัยชีวิตของเธอ และมองไปที่หนานหนิงซง