สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 838

ซ่งซีขยับปาก แต่ทำได้เพียงทำปากเป็นรูปและเรียกอย่างเงียบ ๆ

ผู้มาเยี่ยมไม่แยแส คว้าแส้เงิน แล้วฟาดเข้าที่ขาอีกข้างหนึ่งของเธอ

ซ่งซีสวมกระโปรง น่องที่เปลือยเปล่าไม่มีอะไรปกปิด เธอถูกฟาดเต็ม ๆ แส้ฟาดลงก็เป็นคราบเลือด เธอทนฝืนไม่ไหว ขาอีกข้างก็คุกเข่าลงกับพื้น ผู้ที่มาถึงไม่ปล่อยเธอไปแบบนี้ เขายังคงโบกแส้ฟาดลงซ่วบ ๆ

แส้แต่ละแส้ ฟาดลงบนตัวซ่งซีไม่หยุด เธอไม่กล้าหลบ คุกเข่าโดนฟาดอยู่บนพื้นแบบนั้น เธอเจ็บจนหน้าซีดขาว เจ็บจนเหงื่อซึม เธอกัดฟันแต่ไม่อ้าปากขอความเมตตา เพราะเธอรู้ว่าการขอความเมตตาไม่มีประโยชน์ อย่างน้อยสำหรับผู้ชายคนนี้ มันไม่มีประโยชน์เลย

ตั้งแต่เล็กจนโต การถูกทุบตีเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ

บางครั้งความเจ็บของร่างกาย กลับทำให้จิตใจไม่ขมขื่นขนาดนั้น เหมือนกับว่าความเจ็บของร่างกายเตือนสติเธอ ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เป็นสัตว์ที่เจ็บเป็น ร้องไห้เป็น ไม่ใช่โคลน หยก หรือแจกันดอกไม้ที่ถูกโม่ ถูกขัดถูยังไงก็ไม่รู้สึกเจ็บ

ไม่รู้ว่าถูกฟาดไปกี่ครั้ง ซ่งซีเจ็บจนจะหมดสติไป เธอตัวสั่นหมอบอยู่บนพื้น แล้วถูกปลายแส้งัดให้เงยหน้าขึ้น

เธอถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น รู้สึกเจ็บจนเงยหน้ามองคนที่อยู่เหนือหัว

ผู้มาเยือนมองดูเธออย่างเหยียดหยาม ในดวงตาเรียวยาวไม่มีความสงสารและเห็นอกเห็นใจ มีเพียงแต่การกดขี่และความเย็นชาที่ไม่สิ้นสุด

“เธอใจกล้ามาก กล้าลงมือโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”

ขณะที่เขาพูด ก็ยกมือขึ้นฟาดแส้ลงอีกครั้ง ครั้งนี้ฟาดลงตรงหน้าซ่งซีโดยตรง เธอเจ็บจนล้มตัวลงกับพื้น

เสียงร้องโอดครวญถูกกลืนลงคอ ร้องออกมาไม่ได้

ผู้มาเยือนเดินเข้ามาจิกผมเธอไว้ แล้วลากซ่งซีไปที่โซฟา เขานั่งลงบนโซฟาเหมือนกับจักรพรรดิ แล้วพูดอย่างเย็นชา:

“คุกเข่าลง”

ได้รับคำสั่งจากเขา ซ่งซีทนความเจ็บปวดอย่างรุนแรงบนร่างกาย ฝืนคุกเข่าตัวตรง แล้วเงยหน้ามองไปทางเขาอย่างหวาดกลัว

ดวงตาเรียวคมสวยงามคู่นั้น ใครเห็นก็ต้องรู้สึกสงสาร แต่กลับไม่สามารถดึงดูดความสงสารจากผู้ชายใจไม้ไส้ระกำคนนี้ได้

ผู้มาเยือนถอดหมวกออก สีหน้าเฉยเมย เผยใบหน้าหล่อเหลา เป็นใบหน้าของคนตะวันออก

เขาคือเซียวเอินหัวหน้าเผ่าเมืองตงเจิ้น

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วเหลือบมองซ่งซีด้วยความเหี้ยมโหด “พูดไม่ออกใช่ไหม?”

ซ่งซีก้มหน้าลง เธอนั่งคุกเข่าอย่างระแวง

เซียวเอินส่งเสียงในลำคอ “ฉันเคยบอกกับเธอตั้งนานแล้วว่า อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น เตรียมพร้อมทุกอย่างแล้วค่อยลงมือ ต้องมั่นใจว่าไร้ข้อผิดพลาด แต่เธอทำอะไรลงไป? เธอทำอะไรได้บ้าง? อย่าว่าแต่หนานซ่ง แม้แต่เด็กผมทองข้างกายหนานซ่ง เธอก็ยังสู้ไม่ได้”

ซ่งซีกัดฟันแน่น เกลียดจนจะตาย

ตั้งแต่เล็ก ไม่ว่าจะเป็นคุณแม่ หรือนายท่าน พวกเขามักจะเอาเธอไปเปรียบเทียบกับหนานซ่ง พูดว่าเธอเทียบหนานซ่งไม่ได้ เทียบไม่ได้ตั้งแต่เด็ก

หนานซ่งมีวิชาแพทย์ หนานซ่งชำนาญคอมพิวเตอร์ หนานซ่งขับรถแข่งเป็น หนานซ่งทำอาหารเป็น หนานซ่งกังฟูเก่งกว่าเธอ...

ตั้งแต่เธอจำความได้ ที่สำนักแม่ชีนอกจากกลุ่มผู้หญิงร่านที่เหมือนแม่ของเธอ ก็ไม่มีเด็กคนอื่นเลย

เธอไม่มีเพื่อนเล่น แต่กลับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของหนานซ่ง