สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 840

รอยแส้เต็มตัวและใบหน้าของซ่งซี

รอยแส้นั้นลึกมาก แทบจะเปิดเนื้อของเธอออก รอยนั้นเหมือนกับไส้เดือนเรียวยาวที่ปกคลุมร่างกายของเธอ มันดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก

แผลอักเสบ ทำให้เธอมีไข้สูง

ซ่งซีที่เดิมทีหมดสติ ถูกซ่งตงเซิงกระชากแบบนี้ เธอลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ แล้วพูดพึมพำ: “คุณพ่อ...”

ซ่งตงเซิงพึมพำอย่างเย็นชา สายตาเผยความรังเกียจออกมา แล้วเหวี่ยงเธอกลับไปเหมือนตุ๊กตาผ้าขี้ริ้ว

“อย่าเรียกฉันว่าพ่อ ฉันไม่มีลูกสาวที่เก่งกาจแบบนี้!”

ซ่งซีสวมใส่แค่ผ้าคลุมบาง ๆ ชิ้นเดียว เธอถูกเขากระชากแบบนี้ เสื้อผ้าของเธอก็หลุดหลวม เรือนร่างของเธอถูกเผยออกมา เธอนอนซมตัวซีดอยู่ตรงนั้น มองดูแล้วน่าสงสาร ต่อให้ซ่งตงเซิงจะใจจืดใจดำยังไง ก็อดมองเธอไม่ได้

แต่ไม่ใช่เพราะสงสาร แต่ซ่งซีที่อยู่ในสภาพแบบนี้ ช่างยั่วยวนเป็นอย่างมาก

ซูต๋าเหม่ยปิดประตู แล้วถือโอกาสตอนที่คลุมเสื้อให้ลูกสาว ส่งสายตาเตือนซ่งซี

ลายหายใจของซ่งซีเหมือนใยแมงมุม ลมหายใจที่พ่นออกมาร้อนมาก

คนเป็นแม่ เห็นลูกสาวของตัวเองถูกคนทำร้ายจนเป็นแบบนี้ พูดว่าไม่เจ็บปวดไม่สงสารนั่นคือความโกหก

ซูต๋าเหม่ยสวมเสื้อผ้าให้ซ่งซีเสร็จ แล้วก็หันไปเกลี้ยกล่อมผู้ชาย

“คุณน่ะ ไม่ได้มาที่นี่นานขนาดนั้น มาถึงก็ก่อเรื่องใหญ่โต ที่นี่คือที่บริสุทธิ์แห่งพระพุทธศาสนา อย่าฉุนเฉียวขนาดนี้”

ซูต๋าเหม่ยรินชาให้ซ่งตงเซิง ให้เขานั่งลงบนเก้าอี้หวายข้าง ๆ จากนั้นเธอก็นั่งในอ้อมแขนของเขา แล้วเกลี้ยกล่อมเขา

โอบกอดหญิงสาวที่อ่อนโยน และดื่มชา ความโมโหของซ่งตงเซิงถือว่าสงบลงแล้ว

เขาไม่ได้มาที่นี่นานแล้วจริง ๆ ช่วงนี้มีคนใหม่อยู่ข้างกาย อ่อนเยาว์มาก และก็ละมุนละม่อม ดึงหัวใจของเขาไปครึ่งดวง จะไปนึกถึงคนรักเก่าที่สำนักแม่ชีได้ยังไง เพียงแต่ซูต๋าเหม่ยอยู่กับเขาหลายปีขนาดนี้ มีความรักอยู่บ้างไม่มากก็น้อย ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมีเสน่ห์ของผู้หญิง ถึงจะแก่ไปหน่อย แต่รู้จักเอาอกเอาใจ อ่อนโยน และรู้ความ ไม่เคยต้องให้เขาง้อ ทุกครั้งที่มาที่นี่เขามักจะถูกเธอยั่วยวน

พวกเขาไม่สนซ่งซีที่นอนอยู่บนเตียง ซ่งตงเซิงกอดซูต๋าเหม่ยและก็อดลูบคลำขึ้นลงไม่ได้ จากนั้นก็บีบคลึงร่างกายของเธอแรง ๆ ทำให้ซูต๋าเหม่ยส่งเสียงครางออกมา เหมือนกับเสียงแมวร้อง ซ่งตงเซิงเกิดความตื่นเต้นขึ้นมา จากนั้นก็เลิกชุดคลุมของเธอขึ้น ดวงตาเป็นประกาย

“นังร่าน ด้านในสวมถุงน่องสีดำด้วย”

ซูต๋าเหม่ยยิ้มอย่างยั่วยวน “ฉันเป็นผู้หญิงของคุณ คุณชอบอะไร ฉันก็จะใส่อะไรที่คุณชอบ”

ซ่งตงเซิงชอบความรู้สึกที่ถูกผู้หญิงมองว่าเป็นพระเจ้า ราวกับเขาเป็นแผ่นฟ้าของเธอ ในโลกของเธอมีเพียงแต่เขา

เขาพึงพอใจ จนเริ่มเล่นกับคนในอ้อมกอด ราวกับลืมจุดประสงค์ในการมาที่นี่ไปหมดแล้ว

ซ่งซีนอนอยู่บนเตียง มองดูพ่อและแม่ของตัวเองร้องครางเสียงดัง ทั้งสองจมอยู่กับความสุขจนลืมถึงการมีอยู่ของลูกสาวไปโดยสิ้นเชิง แท้จริงแล้วพวกเขาไม่เคยสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต

เธอฟังเสียงปลาไม้ที่ดังมาจากทางหน้าต่าง แล้วก็ได้ยินเสียงน่ารำคาญข้างหู เธอรู้สึกว่าโลกนี้ช่างน่าขำสุด ๆ

ใครจะไปคิดว่าภายในสำนักแม่ชี มีแต่เรื่องมัวเมานะ?

ส่วนเธอ เติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้

เวลาไม่ได้นานมาก

ประมาณยี่สิบนาทีก็เสร็จสิ้นลง