สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 850

ยวี่จิ้นเหวินค่อย ๆ หันหน้าไป มองดูซ่งซีที่สวมชุดสูทสีฟ้า เดินยิ้มเข้ามา ใบหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลง

เหมือนกับรู้ตั้งนานแล้วว่าเธอจะปรากฏตัวขึ้น และก็ดูไม่แยแสต่อการปรากฏตัวของเธอ

ซ่งซีสบตายวี่จิ้นเหวิน หางตางอนหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอยิ้มมากกว่าเดิม และน้ำเสียงก็นุ่มนวล

“สุดหล่อไม่แปลกใจถึงการปรากฏตัวของฉันเลยสักนิดนะ”

ยวี่จิ้นเหวินมือซ้ายถือถ้วยชา พูดอย่างเรียบเฉย “อย่าเรียกฉันว่าสุดหล่อ ฉันไม่เหมาะ เธอฆ่าอาจารย์มู่ ทำลายสำนัก”

พูดถึงอาจารย์มู่ รอยยิ้มบนใบหน้าของซ่งซีจางลงเล็กน้อย แต่น้ำเสียงยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

“อาจารย์ตายโดยไม่เสียชาติเกิด เขาไม่มีทางโทษฉัน”

ซ่งซีเดินเข้ามา แล้วหันไปโค้งคำนับให้อาจารย์อี้ซิน “ท่านอาจารย์คะ ฉันมาขอชาร้อน ๆ ดื่มสักแก้ว”

“เชิญนั่ง”

เขาทำเหมือนกับไม่รับรู้ถึงความอาฆาตบนตัวของเธอ อาจารย์อี้ซินใบหน้าสงบนิ่ง เทชาให้เธอ “ที่นี่มีเพียงแต่ชาหยาบ หากโยมไม่รังเกียจ ก็ลองชิมดู ด้านนอกอากาศเย็น ดื่มชาร้อนสักแก้วอบอุ่นร่างกาย”

“ขอบพระคุณท่านอาจารย์ค่ะ” ซ่งซีนั่งลงบนฟูกข้างยวี่จิ้นเหวิน

ซ่งซีรักสวยรักงามมาตลอด ถึงแม้จะอยู่ในโอกาสแบบนี้ เธอก็ไม่ได้สวมชุดกีฬาที่หลวมสบายหรือชุดที่ใส่ต่อสู้ แต่กลับสวมชุดสูทรัดตัวสีฟ้า ด้านในของเสื้อสูทเปลือยเปล่า เผยให้หน้าอกที่อวบอิ่ม และแสดงรูปร่างสวยงามของเธอออกมา

กลิ่นหอมบนร่างกายของเธอนั้นแรงมาก กลิ่นชาในห้องเจือจางลงทันทีที่เธอเข้ามา ภายในจมูกเป็นกลิ่นของเธอทั้งหมด

ซ่งซีพูดว่ามาขอชาดื่ม กลับไม่ได้ดื่มจริง ๆ แต่เล่นกับถ้วยชา แล้วถามยวี่จิ้นเหวิน “สุดหล่อ ฉันสงสัยมาโดยตลอด ทำไมพวกนายชอบหนานซ่งกันหมด ไม่ยอมชอบฉัน? คนอื่นพูดว่าฉันจิตใจเหี้ยมโหด แต่จิตใจของหนานซ่งไม่ได้อ่อนข้อไปกว่าฉันเลย แถมเธอก็ร้ายกาจเช่นกัน นายต้องเจอกับความอันตรายเพราะเธอมาแล้วหลายครั้ง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ารอบตัวเธอมีแต่อันตราย ทำไมยังเข้าใกล้เธออีก?”

“เธอผิดแล้ว” ยวี่จิ้นเหวินดื่มชา ตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ซ่งซีหันหน้าไปทางเขา “ผิดตรงไหน?”

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างเย็นชา “ใครให้ความเข้าใจผิด ๆ กับเธอ ทำให้เธอคิดว่าเธอเทียบกับเสี่ยวซ่งของฉันได้?”

“...”

ซ่งซีกำถ้วยชาในมือแน่น ดวงตาเผยความเย็นชาขึ้น จากนั้นก็พูดขึ้น “ทำไมจะเปรียบเทียบไม่ได้? พวกเราเป็นคนชนเผ่าอีหลานเหมือนกัน เธอคือไข่มุกแพรวพราวที่ถูกคนอื่นประคบประหงมอยู่ในอุ้งมือ ฉันคือทรายไร้ค่าที่ถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้า มีสิทธิ์อะไร?”

“เธอมัวแต่ถามว่ามีสิทธิ์อะไร แต่โลกนี้มีสิทธิ์อะไรเยอะแยะขนาดนั้น โลกนี้ไม่ยุติธรรมโดยเนื้อแท้ แต่ความยุติธรรมอยู่ในใจ”

ยวี่จิ้นเหวินแน่นิ่ง “เธอเห็นแค่ว่าทุกคนชอบเสี่ยวซ่ง ประคบประหงมเธอไว้ในอุ้งมือ แต่เธอไม่เคยเห็นว่าเสี่ยวซ่งเคยทำอะไรเพื่อคนอื่น คนอื่นดีกับเธอ เพราะเธอสมควรได้รับมัน เธอถามฉันว่าทำไมทั้งที่รู้ว่ารอบตัวเธออันตรายยังจะอยู่ข้างกายเธอ งั้นเธอรู้ไหมว่าชีวิตของฉันเสี่ยวซ่งเป็นคนช่วยไว้ ไม่มีเสี่ยวซ่ง ฉันตายไปต้ังนานแล้ว”

“เธอมีมารในใจ คิดว่าทุกคนติดค้างเธอ ไม่ใช่ว่าไม่มีคนยอมทำดีกับเธอ อาจารย์มู่ดีกับเธอ เธอฆ่าเขาตาย เจี่ยงฟานดีกับเธอ เธอส่งคนไปรัดคอเขาตาย...เธอฆ่าคนที่ดีกับเธอตายหมดแล้ว แต่หันกลับมาถามว่าทำไมไม่มีคนทำดีกับเธอ? งั้นฉันบอกเธอให้ นั่นเป็นเพราะเธอไม่คู่ควร”

ทุกคำพูดของเขาเหมือนเข็มเหล็กที่ทิ่มแทงหัวใจของซ่งซีซ้ำ ๆ แทงจนเธอ

“ฉันไม่คู่ควร...”

ซ่งซีพึมพำ จากนั้นก็หัวเราะเยาะเย้ย “ฉันไม่คู่ควร...ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นใครคู่ควร?”

เธอลุกขึ้นยืนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“สุดหล่อ นายผิดไปแล้ว คนที่นายบอกว่ารักฉัน ที่จริงแล้วไม่เคยรักฉันเลย”

ดวงตาของซ่งซีเย็นชาและโดดเดี่ยว “นายบอกว่าท่านอาจารย์รักฉัน แต่ตอนแรกที่เขาสอนฉัน ไม่ใช่เพราะว่าเขาเห็นพรสวรรค์ในการวาดภาพของฉัน แต่เป็นฉันที่เอามีดจ่อคอเขาแล้วพูดว่า ถ้าหากเขาไม่ยอมสอนฉัน งั้นฉันจะฆ่าเขา เขาถูกบีบบังคับให้เป็นอาจารย์ของฉัน แต่เขาไม่ยอมสอนศิลปะการปลอมแปลงที่แท้จริงให้ฉัน แต่สอนทุกอย่างให้กับนาย ฉันเรียกเขาว่า ‘ท่านอาจารย์’ ยังเทียบกับที่นายเรียกเขาว่า ‘คุณครู’ ไม่ได้เลย

นายบอกว่าเจี่ยงฟานรักฉัน ใช่ เขารักฉันมาก มากจนกระทั่งอยากจะแต่งงานกับฉัน แต่เมื่อฉันสั่งให้เขาไปฆ่าหนานซ่ง เขากลับไม่ยอม บอกว่าเขาทำไม่ได้! รักคนคนหนึ่ง ต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอไม่ใช่เหรอ? แค่คำของ่าย ๆ แบบนี้เขากลับไม่ยอมตอบสนองฉัน คำว่ารักที่พูดเรื่อยเปื่อย มีอะไรให้ชื่นชอบ? ระหว่างฉันกับหนานซ่ง ท้ายที่สุดเขาก็เลือกเธอ ไม่ใช่เหรอ?”

หลังจากการซักถามนี้ จู่ ๆ ซ่งซีก็เอนตัวเข้าไปหายยวี่จิ้นเหวิน ราวกับวิญญาณปีศาจ แสดงความ ‘สวยงาม’ ของตัวเองให้เขาเห็น