สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 884

ได้ยินคำตอบของซูอิง ทุกคนเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง

ทุกคนมองไปทางลั่วอิน ใช้สายตาถามเธอว่าควรจะทำยังไง

ลั่วอินเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น: “ดูจากเหตุการณ์ความเป็นมาก็พอให้อภัยได้ เสี่ยวซูพูดถูก ถ้าเป็นฉัน ฉันก็ไม่สามารถรับพ่อที่จากตัวเองไปตั้งแต่เด็ก มู่โจวไม่ได้รับผิดชอบใด ๆ การเติบโตมาของเสี่ยวซู บทบาทของเขาในฐานะพ่อได้หายไป เป็นธรรมชาติที่ไม่มีสิทธิ์ที่จะให้เสี่ยวซูรับเขาเพราะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือด เรื่องนี้เขาเตรียมใจไว้แล้ว พวกเราก็เคยคุยกับเขาแล้ว”

หนานหนิงซงพยักหน้าอยู่ข้าง ๆ แล้วมองไปทางเฮ่อเซิน “ใช่ ลูกไม่ต้องมีความกดดันอะไร พวกเรายืนอยู่ข้างเสี่ยวซูแน่นอน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเธอ ถ้าหากการรับเป็นพ่อลูกคือการทำร้ายเธอ งั้นก็ไม่ต้องให้เธอรับรู้ ทางด้านมู่โจว เดี๋ยวพวกเราไปคุยเอง”

“แต่ว่าอาจารย์มู่ป่วยขนาดนั้น จะมีชีวิตได้อีกนานแค่ไหน?”

เฮ่อเซินจำแววตาอ้อนวอนและจริงใจในสายตาของมู่โจวที่มองมาที่เขาได้ เหมือนกับได้เห็นดวงตาของซูอิง เขารู้สึกกลัดกลุ้มใจ “ผมไม่อยากให้เสี่ยวซูรู้สึกเสียใจเกี่ยวกับเรื่องพ่อ กัวโฮวทำร้ายเธอ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยได้รับความรักของพ่อ นี่ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ต้องการ อีกอย่างอาจารย์มู่ไม่ใช่ว่าไม่รับเธอ เขาก็เป็นผู้เสียหาย”

หนานซ่งถอนหายใจในใจ

พ่อลูกคู่นี้เป็นคนน่าสงสารที่ถูกพรหมลิขิตกลั่นแกล้ง ไม่มีใครผิด แต่สถานการณ์กลับกลายเป็นแบบทุกวันนี้ รับรู้แต่ยอมรับกันไม่ได้ พี่สามอยู่ตรงกลาง เขารู้สึกลำบากใจเป็นพิเศษ

“ไม่อย่างงั้นก็เอาแบบนี้” ยวี่จิ้นเหวินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยปากพูด: “ให้อาจารย์มู่ในฐานะครอบครัวของน้าฟางไปเยี่ยมพี่สะใภ้สามและลูก แค่ไปดูเฉย ๆ ไม่พูดอย่างอื่น แบบนี้ได้ไหม?”

ในฐานะที่เป็นนักเรียน ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกสงสารอาจารย์จริง ๆ ไม่อยากให้เขาตายไปด้วยความเสียใจ

ลั่วอินพยักหน้า “อาจิ้นคิดเหมือนกับแม่เลย น้องสาม ลูกว่ายังไง?”

เฮ่อเซินค่อย ๆ พยักหน้า

***

เช้าวันรุ่งขึ้น มู่โจวจัดการตัวเองเรียบร้อย

“ฉันเป็นยังไงบ้าง?” เขายืนมองซ้ายมองขวาอยู่หน้ากระจก

กู้ฟางพูด: “หันมาให้ฉันดูหน่อย”

มู่โจวหันตัวไป พยายามยืดตัวตรงต่อหน้ากู้ฟาง เขาเชื่อฟังมากเหมือนกับเป็นนักเรียน

กู้ฟางเดินเข้าไปจัดแจงเนกไทให้เขา แล้วยิ้ม: “หล่อมาก”

มู่โจวลูบหัว แล้วถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ: “จริงเหรอ?”

“เอ๊ย อย่าไปจับ กว่าจะจัดแจงทรงผมได้ไม่ง่ายเลย ถูกคุณจับจนยุ่งอีกแล้ว”

กู้ฟางจับมือของเขาออก กำลังจะกำชับเขาสักหน่อย ด้านล่างก็ได้ยินเสียงดังขึ้น

“พวกเสี่ยวซ่งมาถึงแล้วเหรอ?”

กู้ฟางมองออกไปทางหน้าต่างก็เห็นหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินลงจากรถ

หน้าประตูมีรถบรรทุกขนาดใหญ่จอดอยู่ หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินเข้ามาในลาน ก็ถามกู้ฟาง “น้าฟางคะ หน้าประตูทำไมถึงมีรถบรรทุกจอดอยู่? จะย้ายบ้านเหรอ?”

“ไม่ใช่จ้ะ”

กู้ฟางพูด: “ในรถคือของที่เหล่ามู่ซื้อให้ซูอิงกับลูก”

หา?”

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินมองดูรถบรรทุกยาวคันนั้น บนหัวเกิดเครื่องหมายคำถามขึ้น ของใส่เต็มกันรถเลยเหรอ

พวกเขาเดินไป คนขับรถบรรทุกเปิดประตูหลังออก ก็เห็นด้านในอัดแน่นไปหมด ขอใช้แม่ลูกมากมาย หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินถลึงตาราวกับแผ่นดินไหว นี่มันโกดังเหรอ?

มู่โจวโชว์ให้พวกเขาเห็นอย่างตื่นเต้น “หลายวันมานี้ฉันกับน้าฟางไปเดินห้างสรรพสินค้าใหญ่หลายแห่ง ไม่รู้ว่าซื้อของครบไหม เปลนี้กว่าฉันจะเลือกได้ พวกเธอดูสิ มันไม่เพียงแต่แกว่งซ้ายขวาได้ แถมยังดันไปหน้าหลังได้ ด้านบนยังมีดวงดาว เปิดไฟก็สว่างแล้ว เจ๋งไหม! เดิมทีฉันจะเอาผลงานท้องฟ้าเต็มดาวของแวนโก๊ะแขวนไว้ด้วย แต่ถูกน้าฟางห้ามไว้ บอกว่าอย่าทำให้เด็กตกใจ จะตกใจได้ยังไง? พรสวรรค์ทางศิลปะต้องปลูกฝังตั้งแต่อายุยังน้อย...”

ขณะพูด มู่โจวก็อดไอขึ้นมาไม่ได้ “ยังมีแพมเพิสพวกนี้ ไม่รู้ว่าพอไหม พนักงานพูดว่าใช้ครึ่งปีน่าจะพอใช้อยู่ ฉันยังทำบัตรช้อปปิ้งใบหนึ่งที่นั่น เติมเงินแล้วด้วย ถ้าใช้ไม่พอโทรให้ที่ร้านมาส่งของให้ถึงที่บ้าน ตอนนี้สะดวกสบายจริง ๆ! แค่กแค่กแค่ก...แล้วก็ยังมีเสื้อผ้าเด็กรองเท้าเด็ก น่ารักมาก ๆ เลย!”