สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 907

นายเคและ หลัวกัง ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ทั้งคู่เป็นผู้ชายแกร่งและเดินถนนสายนี้โดยเฉพาะ แม้แต่เซี้ยงจั่วและพวกเขาเองยังไม่เคยกล้าท้าสู้กับหลัวกังมาก่อน แต่ตอนนี้เขาถึงกับคุกเข่าลงบนกับพื้นและพบว่าแรงของเขาไม่เบาเลยจริงๆ เขาสามารถรับได้ทุกขบวนท่าของอาจารย์ ไม่น่าแปลกใจที่อาจารย์เคยเตือนพวกเขาไว้ว่าอย่าไปยุ่งกับหลัวกัง

อาจเพียงเพราะว่า หลัวกังเพิ่งจะหายจากอาการป่วยหนักและความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขายังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ เขาเลยไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนายเค เขากับถูกควบคุมโดยเขาและถูกเขากดข้อมือลงกับพื้น

"เฮ้……"

หนานซ่ง กำลังจะไปหยุดเขา แต่ ยวี่จิ้นเหวิน คว้าข้อมือของเธอไว้แล้วส่ายหัว

และพูดว่า: เรื่องภายในบ้านของคนอื่นเราอย่าไปยุ่งเลย

หนานซ่ง: "?"

นายเคกดหลัวกังลงกับพื้นให้เขาคุกเข่าลงที่ข้างเอวของเขา "มีอะไรที่ไม่พอใจอีกไหม"

“พอใจเรื่อง ข้าไม่พอใจ!”

หลัวกังที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความอับอาย แต่เขาไม่ยอมรับ

นายเคพ่นลมแรงๆ แล้วพูดกับเซี้ยงจั่ว "เอาไม้มาให้ที"

เซี้ยงจั่วขันรับ ไม่กล้าขัดคำสั่งของอาจารย์ ดังนั้นเขาจึงหยิบไม้ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและมอบไม้ให้ นายเคหยิบไม้กดลงบนตัวของหลัวกังและอีกมือจับตัวเขาไว้ โดยทันพูดอะไรเขาก็ลงไม้ตีลงบนบั้นท้ายอย่างแรงแล้วสั่งสอนว่า "ถ้าปากของนายไม่สะอาด ฉันไม่เชื่อว่าวิธีนี้จะไม่สามารถแก้ปัญหาได้!"

หลัวกังรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากด้านหลังจนหนังศีรษะของเขาเจ็บจนเหมือนจะระเบิด

“กล้าดียังไงมาตีตูดข้า!!!”

ทันทีที่เขาพูดจบ นายเคตีเข้าไปแรงๆอีก2 ที เป็นจังหวะที่กำลังพอดี ไม่เจ็บภายในก็เจ็บภายนอกอย่างแน่นอน เมื่อดึงไม้ออก ผิวหนังค่อยๆแตกออกมีเลือดไหลออกมา เซี้ยงจั่วและคนทั้งสี่รู้สึกแบบเดียวกัน เมื่อได้ยินเสียงตีที่แรงนั้นก็รู้สึกเจ็บไปที่ก้นแทนเขา เมื่อเห็นใบหน้าของ หลัวกังแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด นายเคก็ตะโกนว่า "ถ้าเก่งก็พูดมาอีกซิ"

หลัวกังยังพูดพึมพำอยู่ในปาก แน่นอนว่า นายเคไม่มีทางยกโทษให้เขาง่ายๆ

หลินลู่และ เสิ่นเหยียน ส่งหลัวกังมาที่เมืองหนานเพื่อเยี่ยม หนานซ่ง ซึ่งกำลังตั้งครรภ์ หลังทักทายลั่วอิน และ หนานหนิงซ่ง ก็มาหาหนางซ่งกลับได้เห็นภาพเหล่านี้แทน

เมื่อเห็นฝูงชนที่เพิ่มมากขึ้น นายเคก็เยาะเย้ยและกระซิบที่หูของ หลัวกัง “ถ้านายไม่อายที่จะขายหน้ามากไปกว่านี้ก็เอาเลย

หลังจากคิดเรื่องนี้อย่างดีแล้ว หลัวกังก็หยุด และเห็นว่าไม้ของ นายเคกำลังจะตกลงมาอีกครั้ง เขาจึงเกาะคอและตะโกนว่า "ข้าผิดแล้ว.ข้าแค่ยอมรับผิด!"

แท่งไม้ในมือของ นายเคหยุดนิ่งในอากาศหรือดึงมือออกมา "นี้มันคือการยอมรับผิดของนายหรือ"

หลัวกังรู้สึกว่าก้นของเขามีเลือดออก และความเจ็บปวดทำให้หน้าผากของเขามีเหงื่อออก

“ผมผิด…มันผิดที่ผมเอง”

“รู้ว่าผิด ก็ต้องจำมันให้ขึ้นใจ” ในที่สุดนายเคก็ปล่อยหลัวกังไปและลุกขึ้นยืน

หลัวกังนอนอยู่บนพื้น มันทั้งเจ็บปวดและอับอาย เขาอยากจะลุกขึ้นแต่ก็อ่อนแอ ทันใดนั้น ก็มีมือใหญ่ยื่นออกมาข้างหน้าเขา มือเรียวใหญ่และปลายนิ้วเขายืนขึ้นโดยได้รับการสนับสนุนจาก นายเครอยแดงบนใบหน้าของเขายังไม่จางหาย แต่เขายังคงยืนอยู่ข้าง นายเคเหมือนมีกางปลาติดอยู่ที่คอ

หนานหนิงซง และลั่วอินอยากจะหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางที่เขินอายและดื้อรั้นของหลัวกัง ตั้งแต่เขากล้ายืนหยัดเพื่อบังปืนให้หนานซ่ง พวกเขารู้ว่าเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งและสามารถสานต่อนายเคได้จริงๆ ในอนาคต

“เอาล่ะ อย่ามัวตัวคุกเข่าอยู่ตรงนี้ รีบไปรักษาอาการบาดเจ็บได้แล้ว”

หนานหนิงซง พูดอะไรบางอย่างและบอดี้การ์ดก็รีบช่วยกันประคองขึ้นและพากันไป

นายเคจับแขนของ หลัวกังพาเขาไปที่บ้านหลังเล็ก "ไปกันเถอะ"