สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 909

ถึงตอนนี้ เธอไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก

โซเฟียยืนนิ่งนานเกิน ทำให้ขาของเธอเริ่มเจ็บและชา เธอหาที่นั่งแล้วนั่งลงโดยที่กระโปรงไม่มีแม้แต่รอยย่นพร้อมกับผมยาวของเธอที่คลุมบนไหล่ แม้แต่ลั่วจวินหังก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเรียนแบบเหยียนซีเหมือนจนเข้ากระดูกไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา ร่างกาย แม้แต่อารมณ์ท่าทางยังถูกเลียนแบบมาเกือบทั้งหมด

อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของลั่วจวินหังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ถึงจะคล้ายคลึงกันแค่ไหน คนตรงหน้าก็เป็นแค่สินค้าลอกเลียนแบบคุณภาพสูงที่ผลิตโดยโรงงานของเซียวเอิน ไม่ว่าจะดูเหมือนแค่ไหนมันก็แตกต่างจากของจริง

โซเฟียไม่อยากแสดงใบหน้าที่ความมีขี้ขลาดน่าอับอายต่อหน้าลั่วจวินหังและภายในใจไม่ได้มีความกลัวอะไรมากนัก ราวกับว่าเธอถือเครื่องรางช่วยชีวิตอยู่ในมือ เธอนั่งอยู่ที่นั่นอย่างสงบและ มองไปที่ลั่วจวินหัง

“ให้ฉันเดา คุณรู้ความจริงว่าฉันไม่ได้เป็นเยียนซีตัวจริงตั้งแต่เมื่อไหร่”

โซเฟียครุ่นคิด “การตายของแคทเธอรีน เหมยที่ทำให้คุณสงสัยในตัวฉันใช่หรือเปล่า?”

ลั่วจวินหังยังคงนั่งข้างกระดานวาดภาพแล้วยืนนิ่ง

“หรือตั้งแต่แรกเริ่ม คุณไม่เชื่อว่าเหยียนซียังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นไม่ว่าจะคล้ายกับเธอเพียงใด ในใจคุณกลับเชื่อว่าฉันเป็นตัวปลอม ดังนั้นคุณจึงปฏิเสธที่จะเข้าใกล้ฉัน?”

มุมริมฝีปากของโซเฟียขดเป็นรอยยิ้มจาง ๆ และรอยยิ้มก็ฉีดไม่ถึงดวงตาของเธอ “ฉันยังรอให้คุณ 'มาตรวจสอบสินค้า' อยู่เลย”

ลั่วจวินหังจุดบุหรี่

"สินค้าบางอย่างไม่จำเป็นต้องได้รับการตรวจสอบ และสินค้าเหล่านั้นมีเพียงจะทำให้มือสกปรกเท่านั้น"

รอยยิ้มบนใบหน้าของโซเฟียหายไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที

ดวงตาสีเทาอ่อนของเธอก็เย็นลงเช่นกัน

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ทำให้ฉัน 'เพียรพยายามไปเสียเปล่า”

จู่ๆ โซเฟียก็ยืนขึ้นและรูดซิปข้างหลังเธอด้วยตัวเอง กระโปรงค่อย ๆหลุดออกมาจากตัวเธอ เผยให้เห็นเรือนร่างที่ขาวสะอาดของเธอ เธอค่อยๆถอดมันต่อไปเหลืองเพียงผ้าสองชิ้นบนตัวของเธอก็คอยๆหลุดตาม

การเคลื่อนไหวนี้กะทันหันเกินไป

ที่ด้านหน้ากล้องวงจรปิด.ผู้ชายในสวนกุหลาบเบือนหน้าหนีอย่างมีสติ ขณะที่พวกผู้หญิงต่างก็ขมวดคิ้ว

ไป๋ลู่ยวี๋พูดว่า "โอ้" ด้วยท่าทางที่ "น่าดูถูกจริงๆ" ปิดใบหน้าของเขาและพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของฟู่จื่อ มือที่เรียวสวยของ ฟู่จื่อคลุมด้านหลังศีรษะของเขาและปลอบโยนเขาอย่างอ่อนโยน

หนานซ่งและ ลั่วอินมองภาพตรงหน้าพวกเขา ใบหน้าของพวกเขาดูเย็นชาทันที และคิ้วของพวกเขาบิดเป็นปม

เมื่อตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากลั่วจวินหังเพื่อขอให้พวกเขาเชื่อมต่อจากระยะไกล คงรู้ว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติ

ทุกคนดูพี่ใหญ่วาดพี่สะใภ้ใหญ่ในสตูดิโอ หนานซ่งยังครุ่นคิดว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพี่ใหญ่วันนี้ เป็นเพราะมีความสุขมานานและไม่มีอะไรทำเลยพาทั้งครอบครัว เพื่อดูการแสดงความรักของเขา?

พฤติกรรมนี้ไม่สอดคล้องกับภาพลักษณ์ที่เย็นชาของพี่ใหญ่

เป็นฉากครั้งหนึ่งในศตวรรษสำหรับพวกเขา หนานซ่งและคนอื่นๆ นั่งรอบห้องนั่งเล่น แกะเมล็ดแตงโมและเคี้ยวมันฝรั่งทอดกรอบขณะดูหน้าจอจากกล้องวงจรปิด ในเวลานี้ พวกเขารู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง .

ไม่ใช่ว่าพี่ใหญ่ไม่เคยวาดรูปให้พี่สะใภ้ใหญ่ และได้วาดรูปมาหลายภาพแล้ว หลังจากที่พี่สะใภ้ใหญ่จากไป พี่ใหญ่ก็เก็บภาพเหล่านั้นไว้ หนานซ่งไม่รู้ว่าเขาย้ายภาพพวกนั้นไปที่เกาะกุหลาบเมื่อไร.ตอนนี้ได้ปรากฏต่อหน้าพวกเขา หัวใจของพวกเขาก็ขมขื่นอยู่ครู่หนึ่งและฉากของภาพอันอบอุ่นในอดีตก็ฉายขึ้นต่อหน้าพวกเขา

หนานซ่งและไป๋ลู่ยวี๋พี่น้องหลายคน พวกเขาเติบโตขึ้นมาด้วยการอวดผัวอวดเมียออกสื่อ ของพี่ใหญ่และพี่สะใภ้