สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 924

หนานซ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองดูบรรยากาศภายนอก

นี่คือการต่อสู้เพียงครั้งเดียวที่เธอไม่ได้เข้าร่วม ตั้งแต่เธอตั้งครรภ์ ทั้งครอบครัวปกป้องเธอเหมือนสัตว์หายาก กลัวว่าเธอจะสะดุดล้ม และเธอก็รู้สึกว่าการต่อสู้ของตัวเองในตอนนี้อ่อนแอเป็นอย่างมาก ต่อให้ลงไปต่อสู้ก็จะกลายเป็นแค่ภาระของครอบครัว

แต่ว่า...

มองดูผู้บุกรุกเหล่านี้ที่บุกเข้าบ้านของตัวเอง หนานซ่งสายตาเย็นชาเฉียบแหลม สองมือกำมือแน่น เธอแทบรอไม่ไหวที่จะลงไปสู้ตายกับพวกเขา วันเวลาแบบนี้เมื่อไหร่จะสิ้นสุดสักที?!

ลั่วอินเหมือนกับดูความคิดของหนานซ่งออก เธอลูบหลังของหนานซ่งแล้วพูด “มันจะต้องผ่านไป”

หนานซ่งหันหน้าไปมองแม่ของเธอ “จะผ่านไปได้เหรอ?”

“ผ่านไปได้”

ลั่วอินพูด: “ว่ากันว่าความแค้นไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะจบสิ้น แต่ก็ต้องมีเวลาที่จบสิ้น พวกเราพยายามยุติความคับแค้นใจไว้ที่คนรุ่นนี้ ให้ลูก ๆ รุ่นต่อไปสามารถเติบโตในสภาพแวดล้อมที่ปกติแข็งแรง”

ฟังคำพูดของแม่ หนานซ่งน้ำตาคลอเบ้า

ในใจของเธอก็คิดเช่นนี้

*

ท้องฟ้าด้านนอกมืดครึ้มราวกับหมึกดำ

หลังจากหนานหนิงซง ยวี่จิ้นเหวิน หวังผิงและคนอื่น ๆ เข้าร่วมการต่อสู้ ในสวนก็เกิดการฆ่าฟันอีกละลอก เลือดกระเซ็นโดนดอกกุหลาบ จนกลายเป็นสีแดงเลือด นายเค นายหน้า นายหลังได้รับบาดเจ็บ ดาบเล่มหนึ่งฟาดฟันไปทางนายหลัง เมื่อเห็นว่าใกล้จะฟันไปที่คอของเขา นายเคคว้าใบมีดไว้อย่างรวดเร็ว

เลือดพุ่งออกมาแทบจะในทันที จากนั้นก็ไหลไปตามข้อมือเข้าแขนเสื้อของเขา

และในขณะเดียวกัน นายเครู้สึกถึงลมพัดผ่านหู หลัวกังไม่รู้พุ่งออกมาจากไหน สายตาเย็นชากวาดมองไป เส้นสีแดงพาดคอของชายที่ถือดาบคนนั้น ชายคนนั้นจับคอ แล้วล้มลง

หลัวกังจับข้อมือของนายเคไว้ ไม่ให้ดาบฟันมือของเขาอีกครั้ง

นายเคกลับถลึงตาใส่หลัวกัง แล้วตะโกนเสียงดัง “ไม่ใช่ว่าให้นายปกป้องคุณนายและคุณหนูใหญ่ไม่ใช่เหรอ? ใครใช้ให้นายมา?”

หลัวกังพูดเสียงเย็นชา “ถ้าฉันไม่มา นายก็จบเห่แล้ว!”

“แม่งมึง...”

นายเคด่าไปด้วย เตะคนที่พุ่งเข้ามาทางด้านหลังของหลัวกังไปด้วย จากนั้นก็ใช้นิ้วมือเปื้อนเลือดจิ้มจมูกของหลัวกัง “ต่อสู้เสร็จนายรอฉันได้เลย ดูสิว่าฉันจะจัดการนายยังไง!”

ถึงจะจัดการ ก็รอให้สู้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน!

นายเคและหลัวกังหันหลังชนกันในทันที แล้วยกขาถีบในขณะเดียวกัน เงามืดสองเงาพุ่งผ่านฝูงชนราวกับพายุ ปกป้องคนของตัวเอง และไม่ออมมือให้กับศัตรูแม้แต่นิดเดียว!

ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามมากันกี่คน ยวี่จิ้นเหวินกับหนานหนิงซงต่อสู้ไปด้วย ประเมินจำนวนคนของฝ่ายตรงข้ามไปด้วย ถ้าสู้ต่อไปแบบนี้ คงจะต้องสู้กันจนถึงเช้า หวังผิงแทบรอไม่ไหวที่จะรีบออกไป เขาออกไปช้าหนึ่งนาที เสี่ยวเหวินกับลูกในท้องก็จะอันตรายเพิ่มขึ้นหนึ่งนาที

ยวี่จิ้นเหวินสบตาหนานหนิงซ่ง แล้วพยักหน้าพร้อมกัน ยวี่จิ้นเหวินตะโกน “ปกป้องคุณน้า!”

บอดี้การ์ดของสวนกุหลาบรวมตัวเป็นโล่ล้อมรอบหวังผิงในทันที แล้วเปิดทางให้เขา หวังผิงพุ่งออกไป จนกระทั่งตอนที่ถึงหน้าประตู ด้านนอกมีเสียงมอเตอร์ไซค์ดังขึ้น มอเตอร์ไซค์สีดำเปิดไฟหน้าเหมือนสัตว์ประหลาดขี่เปิดทาง ตามติดมาด้วยรถเก๋ง และรถตำรวจ

รถเก๋งสีดำและรถตำรวจมารวมกันที่เดียว เป็นภาพที่หาได้ยาก

กองกำลังเสริมมาถึงแล้ว!

หวังผิงไม่เป็นกังวลอีกต่อไป เขาขึ้นรถคันหนึ่ง พากลุ่มคนขับไปทางตำแหน่งโทรศัพท์ของเฮ่อเสี่ยวเหวิน และให้ลูกน้องของเขาตรวจสอบกล้องวงจรประตูหน้าบ้าน ล็อกเลขทะเบียนรถ ตามรอยรถไป

และในตอนที่พวกเขาบุกเข้าสวนกุหลาบ การต่อสู้ได้จบสิ้นลงแล้ว

ภายในสวน ศัตรูทั้งหมดถูกพิชิตแล้ว คนกลุ่มหนึ่งยืนกอดอกอยู่ในสวน นายเคนั่งยองอยู่บนโขดหินกำลังพันแผลที่มืออยู่ สายตาของพวกเขาเฉียบคม ท่าทางน่าเกรงขามทั้งหมด

กัปตันทีมที่ได้รับคำสั่งให้มาช่วยเหลือ เมื่อได้เห็นภาพนี้เขาตกตะลึงอยู่นาน

ก็ยังหลุดจากภวังค์ไม่ได้

โชคดีที่ลั่วโยวเดินเข้าไปได้ทันเวลา เธอรู้ว่านายท่านลั่วส่งกำลังทหารมา เธอเข้าไปทำความเคารพแบบทหาร แล้วเล่าถึงสถานการณ์ ยวี่จิ่นเฉิงยังยืนยันว่าพวกคนร้ายเหล่านี้เป็นอาชญากรระดับชาติที่อยู่ในรายชื่อที่เป็นที่ต้องการตัวมากที่สุด

ระหว่างที่สวนกุหลาบกำลังถูกทำความสะอาด ท้องฟ้าขาวโพลนไปหมดแล้ว

จี้หมิงเหรินและจี้อวิ๋นรีบพาทีมแพทย์ข้ามคืนมาจากเมืองไป๋ เมื่อเข้าประตูมาก็เริ่มจัดการบาดแผลให้กับทุกคน นายเคบาดเจ็บหนักที่สุด บาดแผลบนมือลึกจนเห็นกระดูก มองดูแล้วน่าตกตะลึงมาก

และทหารรับจ้างกลุ่มนี้ที่บุกเข้าสวนกุหลาบ เพียงเพื่อนำคำพูดประโยคหนึ่งของเซียวเอินมาให้...

“อาอิน อาอวี้ ถึงเวลาจบสิ้นได้แล้ว ฉันอยู่ที่เมืองตงเจิ้น รอพวกเธอกลับบ้าน”

รูปศพของเหยียนซี และรูปเฮ่อเสี่ยวเหวินถูกลักพาตัว กระจัดกระจายทั่วสวนกุหลาบ

ลั่วอินมองดูรูปภาพเหล่านี้ ดวงตาแดงก่ำ

เธอคิดถึงหลายปีก่อน ทะเลไฟที่ถูกจุดไฟขึ้นในตอนที่เธอออกจากเมืองตงเจิ้น

ความรักและความแค้น เกิดขึ้นที่ไหน ก็จะต้องจบลงที่นั่น

“เมืองตงเจิ้น ถึงเวลาที่ต้องกลับไปเยี่ยมเยือนแล้ว”