สอนสวาท คุณครูพยาบาล นิยาย บท 11

“อย่าเข้าใกล้ผู้ชายอื่น โดยเฉพาะรอง ผ.อ.ประเสริฐ”

มันคือคำสั่งสุดท้ายก่อนที่หล่อนจะหอบร่างบอบช้ำก้าวลงจากรถหรูของเขา

หล่อนไม่เข้าใจแม้แต่น้อยทำไมเขาถึงได้ออกคำสั่งชวนน่าปวดหัวแบบนั้น พยายามคิดทบทวนเท่าไหร่แต่ไม่สามารถค้นหาคำตอบได้

เพราะหากว่าเขาหึงหวง หวงแหน คงไม่น่าใช่เพราะนั่นมันหมายถึงเขาต้องรู้สึกอะไรกับหล่อน

ใบหน้างามส่ายไปมาอย่างเชื่องช้าก่อนจะแค่นยิ้มหยันให้กับความคิดที่ไม่มีทางเป็นไปได้ของตนเอง

หัวใจปวดร้าวทุกครั้งเมื่อถูกความจริงเล่นงานสำหรับเขาแล้วหล่อนคงเป็นได้แค่ คนโกหก สิบแปดมงกุฎ เท่านั้น

ยิ่งถูกเขาสัมผัสหัวใจสาวยิ่งเต็มไปด้วยความ ถวิลหาแต่ย่อมรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ทั้งเรื่องของความรู้สึกที่เขามีต่อหล่อนและฐานะที่แตกต่างกัน

ขุนพล สุพิทธิวรรณ เขากับหล่อนมันคนละชนชั้นถึงแม้หล่อนจะไม่รู้จักตัวตนของเขาเท่าไหร่ แต่นามสกุลของชายหนุ่มนั้นหล่อนพอจะคุ้นหูอยู่บ้าง

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูด้านหน้าห้องทำให้หล่อนต้องเหลือบสายตาขึ้นมอง

“คุณขุนพล...เอ่อ ไม่สิ คุณขุนศึก”

หัวใจสาวกระตุกไหวอย่างรุนแรงในคราแรกเมื่อคิดว่าเป็นขุนพล

ขุนศึกระบายยิ้มให้หล่อนอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินเข้ามาภายในห้องพยาบาล

“คุณรู้ด้วยหรือครับว่าผมคือขุนศึก”

ชายหนุ่มเลิ่กคิ้วด้วยความสงสัยเพราะตนเองนั้นตั้งใจเปลี่ยนแปลงการแต่งกายรวมถึงไม่เซ็ทผมอย่างเช่นทุกครั้งแต่ผู้หญิงตรงหน้ากลับแยกเขากับพี่ชายออก

“รู้สิคะ เชิญนั่งค่ะ”

ขุนศึกลอบมองผู้หญิงตรงหน้าเขาไม่แปลกใจว่าทำไมคนเป็นพี่ถึงได้ชื่นชอบผู้หญิงตรงหน้านัก ทั้งที่ปกติแล้วขุนพลไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนในสถานศึกษา

“นี่ผมอุตส่าห์แต่งตัวเรียบร้อยเหมือนพี่ขุนพลเลยนะครับคุณแยกเราออกได้ยังไง”

หล่อนเอียงคอมองเล็กน้อยก่อนจะเริ่มสาธยายความต่างที่ไม่เคยมีใครสังเกตุแยกแยะออกนอกจากมารดา

“ดวงตาของคุณขุนพลสีเข้มกว่า น้ำเสียงทุ้มกว่า ริมฝีปากก็....”

“พอเถอะครับผมเชื่อแล้วว่าคุณสามารถแยกเราสองคนได้จริงๆ”

หญิงสาวสาธยายเสียเขาไม่มั่นใจว่าตนเองนั้นเป็นฝาแฝดกับคนเป็นพี่หรือไม่

“ช่างสังเกตเหลือเกินนะครับ”

หล่อนอึกอักขึ้นมาทันทีเมื่อเจอน้ำเสียงและสายตาคาดคั้นของคนตรงหน้า หวังว่าขุนพลจะไม่ได้บอกเรื่องของหล่อนให้น้องชายล่วงรู้ จึงเลือกที่จะตัดบท

“วันนี้มีแผลที่ไหนมาคะคุณขุนศึก”

ชายหนุ่มที่ใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับขุนพลบรรจงถอดเสื้อออก รูปร่างของคนเป็นน้องไม่ได้แตกต่างจากพี่ชายแต่อย่างใด แต่ทว่าหล่อนกลับไร้ความรู้สึก มีเพียงหน้าที่เท่านั้นที่อยู่ในหัว

“โตแล้วเลิกมีเรื่องชกต่อยได้แล้วรู้ไหมคะ”

หญิงสาวจับจ้องที่แผลในขณะที่ขุนศึกนั้นระบายยิ้มกริ่มนับหนึ่งถึงสิบภายในใจ

ห้า หก เจ็ด ....

เสียงฝีเท้าดังขึ้นก่อนจะเงียบลงพร้อมกับร่างกำยำของแฝดผู้พี่ ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตรึงราวกับโกรธใครมาสักร้อยชาติ

“ขุนศึก !!”

น้ำเสียงที่ใช้นั้นเต็มไปด้วยความดุดัน แต่เจ้าของชื่อกลับยิ้มร่าเริงปราศจากความทุกข์ร้อน

“ไม่ถึงสิบจริงๆ ด้วย”

คนเป็นพี่สาวเท้าก้าวเข้ามาหาคนทั้งคู่ที่นั่งอยู่ใกล้ชิดกัน เด็กสาวตัวสั่นไม่ต่างจากลูกนกเพราะไม่เข้าใจว่าตนนั้นกระทำสิ่งใดผิด

“อะไรของแกไม่ถึงสิบ”

“ก็หลังจากที่ผมส่งไลน์หาพี่ว่าอยู่ที่ห้องพยาบาลไงครับ”

คนเป็นน้องระบายยิ้มกริ่มในขณะที่ แฝดผู้พี่สถบหยาบคายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าผู้หญิงตรงหน้าสำคัญกับพี่ชายเขามากขนาดไหน

“ทีหลังผมถามก็ตอบดีๆ สิครับ”

“ไอ้ขุนศึก !!”

เขาเค้นน้ำเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยโทสะที่มันน่าจะมาจากความหึงหวง

“ผมไปก่อนนะครับคุณช่อแก้ว ไว้จะมาใช้บริการใหม่”

ขุนศึกสวมเสื้ออย่างลวกๆ จังหวะที่เดินสวนกับคนเป็นพี่ เขาพูดแผ่วเบาแต่กลับทำให้ขุนพลนั้นรู้สึกเสียหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ผมรู้นะว่าที่ไม่มีใครมาใช้บริการห้องพยาบาลเพราะฝีมือพี่”

“ไอ้ขุนศึก !!!”

ขุนพลขบกรามแกร่งแน่นใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ เขาพยายามบอกตนเองว่ามันเกิดจากโทสะไม่ใช่เพราะความอาย

“รักเขาก็อย่าปากแข็งสิครับ”