สอนสวาท คุณครูพยาบาล นิยาย บท 12

เซ็กซ์ ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันช่างแสนจะอิ่มเอม เร้าอารมณ์ แม้เขาจะไม่ได้ผ่อนปรนจังหวะให้นุ่มนวลแต่ทว่าความร้อนแรงมันแฝงไปด้วยความโหยหาระหว่างคนทั้งคู่ไว้ด้วยกัน

ชายหนุ่มแต่งกายให้กับหล่อนอย่างอ่อนโยนก่อนที่เขาจะกระซิบแผ่วเบา

“เย็นนี้ฉันจะมารับกลับบ้าน ฉะนั้นอยู่รอที่ห้องนี้นะ”

เขาระบายยิ้มอ่อนโยนอย่างที่หล่อนไม่เคยได้รับมาก่อน หล่อนพอจะคาดหวังกับความรักครั้งนี้ได้ไหม

ตริ้ง ตริ้ง เสียงข้อความจากแอพพลิเคชั่นไลน์ดังขึ้นหลายครั้งจนทำให้หญิงสาวที่นั่งเหม่อลอยระบายยิ้มหวาน ราวกับคนเสียสติต้องหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาดู

สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอกระจกนั้นทำให้ร่างกายสาวชาวาบ มันคือภาพของหล่อนกับขุนพล

สองรูปแรกเห็นเป็นเงาผ่านม่านกั้นแต่หล่อนรู้ดีว่ามันคือตนและชายหนุ่ม ส่วนรูปถัดมานั้นมันคือจังหวะที่เขาอุ้มหล่อนพาดบ่าแล้ววางลงบนเตียงพักฟื้น

แม้จะเป็นภาพนิ่งแต่สามารถเรียบเรียงเหตุการณ์ร่านสวาทของหล่อนได้เป็นอย่างดี สิ่งแรกที่แล่นเข้าในหัวคือ...ความเป็นห่วงชายหนุ่ม

เครื่องมือสื่อสารที่อยู่ในมือนั้นกรีดร้องขึ้นมาก่อนจะพบว่ามันคือเบอร์ของรองผู้อำนวยการ....ประเสริฐ

เด็กสาวกดรับทันทีด้วยอารามมือไม้สั่นเทา

“ฮัลโหล...ค่ะ คุณประเสริฐ”

“หนูช่อแก้ว เห็นรูปแล้วใช่ไหมจ๊ะ ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะส่งรูปพวกนี้ไปให้ใครต่อดี”

ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นสนิทเป็นเส้นตรงหล่อนรังเกียจคนปลายสายยิ่งนัก แม้แต่น้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความกระหายตัญหาชวนอ้วก

“ยะ อย่านะคะ ได้โปรดช่อแก้วขอร้องค่ะ ได้โปรดลบรูปพวกนั้นทิ้งเถอะนะคะ”

ความกังวลมันอัดแน่นเต็มหัวอก หล่อนไม่ได้เป็นห่วงตนเองแม้แต่น้อย ตั้งแต่บิดามารดาจากไปหล่อนเองก็ไม่ได้มีความหมายต่อใครอีกแต่ทว่า...ขุนพล

เขายังคงมีอนาคตอีกยาวไกลถึงแม้หล่อนจะไม่ได้ล่วงรู้เรื่องส่วนตัวเขา แต่ก็พอรู้ว่าชายหนุ่มคงเป็น บุตรหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลมีหน้าตาทางสัมคม ซึ่งต่างจากหล่อนที่ไม่มีใครแม้แต่จะปรายตามอง

เขาจะมาหมดอนาคตเพราะผู้หญิงเช่นหล่อนไม่ได้

“ได้สิ...มาลบที่ห้องฉันได้เลย แต่มาคนเดียวนะอย่าบอกใครโดยเฉพาะขุนพล”

“ค่ะ...ช่อแก้วจะรีบไป”

หล่อนรู้ดีว่าปลายสายนั้นคงไม่ได้ยินยอมให้ลบรูปอย่างง่ายดาย แต่หล่อนมีทางเลือกอื่นด้วยหรือ

“คุณขุนพล ช่อแก้วรักคุณนะคะ”

เด็กสาวพูดมันออกมาทั้งน้ำตาเพราะหลังจากนี้หล่อนอาจไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีมาพบเขาได้อีก หัวใจสาวเต็มไปด้วยความปวดร้าวแค่คิดก็แทบจะสำรอกออกมาด้วยความขยะแขยง

จูบแรกที่มันเต็มไปด้วยความหมายสำหรับ เด็กสาวกลับถูกคนตรงหน้าขยี้ทิ้งอย่างไร้ค่าราวกับหล่อนเป็นตัวตลก

“พี่ขุนศึก....พี่ทำแบบนี้ทำไม พี่แกล้งหลอกทับทิมทำไม”

ทอประกาย บุญวัฒน์ หรือ ทับทิม วัย 19 ดวงตาที่ไม่ได้หวานฉ่ำแต่กลับเต็มไปด้วยแรงดึงดูดมหาศาล

“ฉันหรือหลอกเธอ ? เป็นเธอหรือเปล่าที่เข้าใจผิดไปเอง”

“พี่จงใจ....จงใจให้ฉันเข้าใจว่าพี่คือ พี่ขุนพล”

ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตาช้อนมองคนตรงหน้า หล่อนแอบปลื้มขุนพลโดยที่ขุนศึกนั้นอาสาเป็นพ่อสื่อหล่อนน่าจะเชื่อเพื่อนที่พยายามตักเตือนไม่ให้ข้องเกี่ยวกับเขา

“อย่าคิดมากจะได้ไหม ขำๆ นะ”

ขุนศึกระบายยิ้มยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ในขณะที่เด็กสาวเต็มไปด้วยความอับอายที่เขาเห็นตนเป็นตัวตลกแต่กระนั้นหัวใจสาวกลับเต้นผิดจังหวะ มือบางยกขึ้นแตะปากอวบอิ่มก่อนจะวิ่งหนีไปทั้งน้ำตา

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มค่อยๆจางหายไปหลงเหลือไว้เพียงความเคร่งเครียดที่อัดแน่นเต็มอกแกร่ง

“ทับทิม !!”

ระหว่างนั้นสายตาคมกริบเหลือบเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานของรองผู้อำนวยการด้วยท่าทีลังเล

“ช่อแก้วนี่ แล้วเธอมีธุระอะไรกับไอ้แก่นั่นกัน”

หญิงสาวที่ยืนลังเลอยู่พักใหญ่ตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้องโดยที่ขุนศึกนั้นรีบคว้าเครื่องมือสื่อสารที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาทันที

“มาไวดีนี่หนูช่อแก้ว”

เด็กสาวตัวสั่นเทาแต่พยายามกักเก็บความหวาดกลัวเอาไว้เหตุผลเดียวคือ...ขุนพล